ყველა ოჯახს სხვადასხვა პრობლემა აქვს. ზოგი ჯანმრთელობას და მცირე კაპიტალს უჩივის, ზოგს შეიძლება იგივე პრობლემები ჰქონდეს, მაგრამ შფოთვის ნამდვილი მიზეზი ადამიანებს შორის ურთიერთობაში იყოს. ყველაფერი ადამიანის მსოფლმხედველობაზეა დამოკიდებული.
აი, დღევანდელი შემთხვევაც, რომელსაც „პაპარაცი“ გიამბობთ, საკმაოდ ბუნდოვანია. თითქოსდა, სიტუაცია გასაგები და ცხოვრებისეულია, მაგრამ როგორც ხშირად ხდება, რამდენიმე დეტალი ყველაფერს თავდაყირა აყენებს.
პრობლემები ოჯახში
მიშა და ირა ერთმანეთს დიდი ხანია იცნობდნენ და ადგილობრივი უნივერსიტეტის მე-3 კურსიდან რომანტიკულ ურთიერთობაში იმყოფებოდნენ. ბინას ერთად ქირაობდნენ, ერთად იხდიდნენ, ცდილობდნენ კარგი სამსახური ეშოვათ და სასწავლო გეგმას არ ჩამორჩენილიყვნენ.
ვიღაც იტყვის: „ნახევარი სტუდენტობა ასე ცხოვრობს“ – და, ალბათ, მართალი იქნება. ოღონდ აღსანიშნავია, რომ ჩვენს წყვილს ნამდვილად არავინ ეხმარებოდა. ირინას ოჯახი მისი ალმა მატერისგან ბევრი კილომეტრით შორს ცხოვრობდა და არც თუ ისე კარგი ფინანსური მდგომარეობა ჰქონდა. მიხაელის მშობლები ნაქირავებ სახლთან ახლოს ცხოვრობდნენ, მაგრამ მათი მდგომარეობა კიდევ უფრო ცუდად იყო.
დედა, ტატიანა რამდენიმე ადგილას დამლაგებლად მუშაობდა და ასე როგორღაც საკუთარ თავსა და უიღბლო მეუღლეზე, ალექსანდრეზე ზრუნავდა. ის მშვიდი და უწყინარი ადამიანი იყო, მაგრამ სვამდა, როგორც ამბობენ, ყველაფერი ეწვოდა. შვილისთვის დრო და ძალა არ ჰქონდა. ამასთან „მას ისედაც გამოუჩნდა ქალი, ასე რომ უცნობია, ვინ ვის უნდა დაეხმაროს“ – ასე ფიქრობდა ტატიანა.
ინსტიტუტის დასრულების შემდეგ მიშამ სპეციალობით სამსახური ვერ იშოვა და რაიმე ალტერნატივის პოვნა გადაწყვიტა. ირა ბუღალტრობას სწავლობდა და ერთ პატარა ფირმაში მისთვის ადგილი მოიძებნა. აქ გამოცდილების დასაგროვებლად და სახლში რაიმე ფულის მოსატანად დარჩა.
3-4 თვე ასეთი ცხოვრების შემდეგ მიხვდნენ, რომ მუდმივი ვალებისგან თავის დაღწევა და საოჯახო ნივთები მოკლე დროში სჭირდებათ. მიშამ აქტიური მოქმედება გადაწყვიტა და სხვა ქალაქში, ჩრდილოეთით და ცივ ადგილას ვახტაზე ჩაეწერა.
ირინამ ბუღალტერად მუშაობა გააგრძელა, მაგრამ ეს დიდად არ ყოფნიდა. გადაწყვიტა მიშას მშობლებთან გადასვლა. რა თქმა უნდა, შემდეგი პირობით: საჭმელს და კომუნალურებს წყვილი საკუთარი ჯიბით გადაიხდიდა. მიშას დედა სახლში ძალიან იშვიათად იყო, ხოლო მამას სხვა „პრიორიტეტები“ ჰქონდა.
ამ დროში ტატიანამ დაინახა, რომ ცოტა დაზოგვა შეეძლო და ფულის გადადება დაიწყო. ცოტ–ცოტა, მაგრამ ერთი კეთილშობილური მიზნით: აბაზანის გასარემონტებლად. ძირითადად, ნაღდ ფულს იღებდა, ამიტომ ბარათზე თანხის გადატანის აზრს ვერ ხედავდა. უბრალოდ ფულს ქისაში ინახავდა და შპალერის უკან მალავდა. თითქოსდა საიმედო ადგილი იყო.
4 თვის შემდეგ, მორიგი ვიდეოზარის დროს ახალგაზრდა წყვილი დაქორწინებასა და იპოთეკის აღებაზე შეთანხმდნენ. შეგროვებული თანხით პირველ გადასახადს გადაიხდიან, შემდეგ კი როგორც იქნება. იდეა ორივეს მოსწონდა, რადგან დამოუკიდებელი ცხოვრების და განვითარების იმედს იძლეოდა.
ცუდი ამბები მოგვიანებით მოვიდა. აღმოჩნდა, რომ ალექსანდრემ, რომელსაც თითქოსდა მხოლოდ ეძინა, ცოლის საიდუმლო ადგილის შესახებ იცოდა. დაელოდა, სანამ საკმაოდ დიდი თანხა დაგროვდებოდა, შემდეგ მოიპარა და 2 კვირა გაქრა. ბუნებრივია, ყველაფერი გაირკვა, ფულის კვალიც კი არ ჩანდა.
და მაშინ, როცა საკუთარ შვილს სამსახურის დასრულებამდე მხოლოდ 20 დღე ჰქონდა დარჩენილი, ტატიანამ დაუხამხამებლად პირობები წამოაყენა: რადგან რძალმა ამდენი ხანი ჩვენთან იცხოვრა, ამ დროისთვის უნდა გადაიხადოს. და სხვა არაფრით, მხოლოდ „მყარი მონეტით“. 120 ათასი საკმარისი იქნება, ზუსტად ამდენია საჭირო სააბაზანოს შესაკეთებლად. სამაგიეროდ, ჩვენ მშობლების კურთხევის ორგანიზებას მოვაწყობთ.
ახალგაზრდები დამწუხრდნენ. ეს თანხა იპოთეკური სესხის პირველი შესატანიდან უნდა მოეკლოთ. ქორწილზე, როგორც წვეულებაზე, საუბარი საერთოდ არ იყო: მხოლოდ ხელის მოწერა და შემდეგ ღვთის ნებით. მომავლის იმედი ყოველდღე იშლებოდა. რძლის ცრემლები და შვილის ყვირილი ვიდეოზარიდან საქმეს არ შველოდა. დედამთილი ურყევი დარჩა.
როცა მიშა მშობლიურ ქალაქში ჩამოვიდა, არც კი იცოდა, როგორ მოქცეულიყო. სკანდალის მოწყობა სურდა, მაგრამ ხელები შეკრული ჰქონდა: ის ხომ შვილია და უნდა გააკეთოს. აქვს დედას ასეთი ოცნება და რა უნდა ქნას. და ფულის ერთ წელში მიცემაზეც ვერ შეთანხმდება. ალბათ, ბედია.
კიბეებზე ბიძია პაშას შეხვდა, რომელსაც ბავშვობიდან იცნობდა. ულვაშიანმა პოლიციელმა ჯერ მეგობრულად მიესალმა, შემდეგ წარბები შეჭმუხნა და ჰკითხა: „რა არის ახალგაზრდავ, საკუთარი მამის ჯარიმებს რომ არ იხდით? სხვათა შორის, დიდი მასხარაა“.
აღმოჩნდა, რომ ალექსანდრე ცოლის „ნასესხები“ ფულით იმდენი გააკეთა, რომ იქით ვალები აიკიდა. თუ ჯარიმას არ გადაიხდიდა – სასამართლო არ აცდება. თანხა დიდი არა, მაგრამ არც პატარა – 30 ათასი.
მოგვიანებით, როცა ბინაში შევიდა და საცოლეს და დედას (მამა საქმეზე გასულიყო) მიესალმა, უამბო მათ ყველაფერი, რაც რაიონის პოლიციელისგან გაიგო. შესთავაზა ჯარიმის გადახდა და რომ აბაზანის თემა აღარ შეხებოდნენ, ეს საკითხი 1-2 წელში მოეგვარებინათ, როცა ოჯახი ფეხზე დადგებოდა. ტატიანას უბრალოდ წასასვლელი არ ჰქონდა და ვერც პირობებს უკარნახებდა: ფული არ იყო, გამოდის მხოლოდ ამ ვარიანტზე უნდა დათანხმებოდა.
გასაოცარია, მაგრამ ნათესავებს მომავალში ურთიერთობა არ შეუწყვეტიათ და არ უკამათიათ. ახალგაზრდებმა საკუთარ ბინაში ცხოვრება დაიწყეს და ყველაფერი ნელ–ნელა ლაგდებოდა.
