მოგესალმებით! პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში, ახალგაზრდა მამაკაცი საკუთარი ოჯახის საიდუმლოს შესახებ საუბრობს და მკითხველის აზრი აინტერესებს.ეს მოხდა ჩემს ოჯახში – დიდი სამამულო ომის დროს.დიდი ხნის განმავლობაში მე საერთოდ არ ვიცოდი ამ ისტორიის შესახებ. პაპაჩემმა ცოლი 1941 წლის მაისში მოიყვანა. ერთი თვის შემდეგ ომი დაიწყო და ის თავის ბევრ თანასოფლელთან ერთად ფრონტზე წავიდა.როცა პაპაჩემი მანქანაში ჯდებოდა, მამამის გადმოსძახა:
– მამა, ძალიან გთხოვ, ჩემს ცოლს გაუფრთხილდი!მამამისმა უბრალოდ თავი დაუქნია და პაპაჩემი ფრონტზე წავიდა.ორი კვირის შემდეგ პაპაჩემი ტყვედ აიყვანეს და გერმანიაში წაიყვანეს სამუშაოდ. ის იქ პატარა სოფელში ცხოვრობდა და ერთ ფერმერთან მუშაობდა. უვლიდა ძროხებს, მწყემსავდა ღორებს და ცხენებს, თიბავდა და აშრობდა ბალახს.ამ დროს კი მას სახლში ელოდნენ და დედამისიც და მისი ცოლიც მისთვის ლოცულობდნენ.
ერთ დღეს კი სიმამრი ცუდ დროს დაბრუნდა სახლში: როდესაც რძალი ბანაობდა. მან შეხედა მის ახალგაზრდა და ლამაზ სხეულს და გრძნობებს ვერ მოერია.შესაძლოა, უკვე დიდი ხნის განმავლობაში განიცდიდნენ ერთმანეთის მიმართ ასეთ გრძნობებს.მოკლედ, ეს ყოველ ღამით მეორდებოდა. მამამთილი იცდიდა, სანამ ცოლს ჩაეძინებოდა და რძალთან მიდიოდა დასაძინებლად. ცოლს, რა თქმა უნდა, არ ეძინა, ის უბრალოდ ჩუმად ტიროდა ბალიშზე. მან არ იცოდა სად წასულიყო და არ იცოდა, როგორ გადაეტანა ეს ტკივილი. ეს, ისეთივე საშინელება იყო, როგორც ომი.
ერთი წლის შემდეგ, რძალს შვილი შეეძინა. ასეთ საშინელ ცოდვაში დაბადებულმა გოგონამ ერთი წელიც კი ვერ იცოცხლა.შემდეგ, რძალი თავის მშობლებთან დაბრუნდა. ის აღარ გათხოვილა, მისი მამამთილი კი მალევე დაბრმავდა.
1949 წელს პაპაჩემი ბებიაჩემს შეხვდა. ისინი დაქორწინდნენ და ერთად 50 წელზე მეტ ხანს იცხოვრეს.
