ცხოვრებაში ადრე თუ გვიან დგება დრო, როცა შვილებმა ხანდაზმულ მშობლებზე უნდა იზრუნონ. ეს ცხოვრების ყველაზე სევდიანი და რთული პერიოდია, მაგრამ ამან შეიძლება ბევრი რამ გვასწავლოს. ასევე, ამ დროს ჩანს ადამიანის რეალური სახე, როგორც ეს ჩვენი ისტორიის გმირთან მოხდა. პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში მოგიყვებით ამბავს დედის ანდერძზე და იმ საშინელ სიმართლეზე, რომელიც ძალიან გვიან გაირკვა.

დედის ანდერძი

ამ მოთხრობის გმირს ვალერი ჰქვია. ის 35 წლისაა. ის დედასთან ერთად ცხოვრობს, რადგან მას მუდმივი მოვლა სჭირდება. ვალერი ოჯახში უფროსი ვაჟია. ჰყავს უმცროსი ძმა და და. მამა ადრე გარდაიცვალა  და დედამ ისინი მარტომ გაზარდა. ასე რომ, ვალერი ნაწილობრივ ყველასთვის მამა გახდა. მან მუშაობა ადრე დაიწყო, რათა უმცროსებს და დედას დახმარებოდა.16 წლის ასაკიდან იგი სხვადასხვა სამუშაოზე მუშაობდა და ეს გაგრძელდა მრავალი წლის განმავლობაში. უმცროსები გაიზარდნენ, დამოუკიდებლები გახდნენ და ვალერის ფული კი აგრძელებდა საერთო ბიუჯეტში შესვლას.  მას არ სწყინდა, სჯეროდა, რომ ასეც უნდა ყოფილიყო. ასეთი შრომით მათ შეაგროვეს ფული სასტარტო კაპიტალისთვის ძმისთვის.

ძმამ ამ ფულით შეძლო საკუთარი საქმის წამოწყება და ყველაფერი კარგად გამოუვიდა. გულის სიღრმეში ვალერი იმედოვნებდა, რომ ახლა მაინც ექნებოდა დამატებითი დახმარება დედ-მამიშვილისგან. თუმცა, განაგრძობდა მუშაობას და თანხის შეგროვებას. ამასობაში, უმცროსმა დამ გადაწყვიტა დაქორწინება და რამდენიმე წლის განმავლობაში ახლა  ახალგაზრდა ოჯახს ეხმარებოდა ბინის შეძენაში.ვალერი არ ფიქრობდა საკუთარ ცხოვრებაზე და ელოდა იმ მომენტს, როცა უმცროსი და-ძმა ყველაფრით უზრუნველყოფილი ეყოლებოდა. თუმცა, ისე არ გამოვიდა, როგორც მოსალოდნელი იყო. ძმამ გადაწყვიტა თავისი ბიზნესი საზღვარგარეთ განევითარებინა, ამიტომ წავიდა. დროთა განმავლობაში მან შეწყვიტა მათ ცხოვრებაში გამოჩენა, არც კი ურეკავდა ხოლმე. დას ორი შვილი შეეძინა, ბევრი საქმე ჰქონდა და ასევე იშვიათად ახარებდა მათ თავისი სტუმრობით.

35 წლის ასაკში ვალერი მიხვდა, რომ მან მოაწყო ძმის და დის ცხოვრება, მაგრამ საკუთარი საერთოდ ვერა. როცა უკვე გეგმავდა დედისგან წასვლას და დამოუკიდებელი ცხოვრების დაწყებას, უბედურება მოხდა. დედას ინსულტი დაემართა და დაიწყო მისი ცხოვრების ბნელი წლები. მიხვდა რომ მარტო ვერ დატოვებდა. ამიტომაც მუდმივად ზრუნავდა მასზე. დროთა განმავლობაში დედა გამოჯანმრთელდა, მაგრამ დამოუკიდებლად ცხოვრება ვეღარ შეძლო.

ცუდი პერიოდი – დედის მოვლა მძიმე ტვირთად იქცა მამაკაცისთვის. მას არ შეეძლო სრული დატვირთვით მუშაობა, როგორც ადრე. ცდილობდა ძმისგან, ან დისგან დახმარება მიეღო, მაგრამ ძმა ზარებს არ პასუხობდა, და კი სულ ამბობდა, რომ პატარა ბავშვები ჰყავდა, დრო არ ჰქონდა. ასე რომ, დედა-შვილი მარტო დარჩა ამ უბედურების წინაშე.მალე დედას მეორე ინსულტი დაემართა, რის გამოც სიარულიც აღარ შეეძლო. ვალერი მას 6 წლის განმავლობაში უვლიდა. მან შეეგუა იმ ფაქტს, რომ ეს იყო მისი ბედი და მისი ცხოვრების აზრი მხოლოდ ოჯახის დახმარებაა. მაგრამ დედას არ სურდა ამის ასე დატოვება. ერთხელ ვალერი სახლში დაბრუნდა და იქ უცნობი ქალი დახვდა. აღმოჩნდა მეზობლის ქალიშვილი, რომელიც დიდი ხნის არყოფნის შემდეგ ქალაქში დაბრუნდა.

ვალერიმ და ელენემ მაშინვე იპოვეს საერთო ენა. ის ძალიან სასიამოვნო და ნათელი ქალი აღმოჩნდა. მალე მათი ურთიერთობა უფრო სერიოზული გახდა და ელენე მათთან საცხოვრებლადაც კი გადავიდა. ეხმარებოდა ვალერის დედის მოვლაში. ეს ქალი იმედის სხივად იქცა ვალერის საშინელ ცხოვრებაში.მალე, მორიგი ინსულტის შედეგად, დედა გარდაიცვალა. შვილი ძალიან განიცდიდა და როცა დედისთვის ბოლო სამოსს არჩევდა, კარადაში პატარა შეკვრა იპოვა. იმ წუთში ძალიან დათრგუნული იყო და არ უნახავს რა იყო შიგნით, უბრალოდ მაგიდაზე დადო.

დედის ანდერძი შვილისთვის – პანაშვიდზე უმცროსი და-ძმაც იყო. ვალერის გაუხარდა, რომ ისინი დედის ბოლო გზაზე გასაცილებლად მაინც ჩამოვიდნენ. თუმცა მათთან ახლო ურთიერთობა არ ისურვა. დედაჩემის ავადმყოფობის განმავლობაში, მათ არანაირი ყურადღება არ გამოუჩენიათ და როგორც მიხვდა, ისინი დედაზე კი არა, მის სამოთახიან ბინაზე ღელავდნენ. შესთავაზეს უფროს ძმას ბინის დაშლა და მიანიშნეს, რომ თუ თანხმობას არ მიიღებდნენ, სასამართლოს მიმართავდნენ.გასვენების შემდეგ, სახლში დაბრუნებულმა მაგიდაზე კარადაში ნაპოვნი შეკვრა დაინახა. გახსნა და გაოცდა, ეს იყო ფულის დიდი შეკვრა და წერილი.

წერილში ეწერა, რომ ის არ იყო მისი ნამდვილი შვილი. პირველი მშობიარობის დროს მას ბავშვი დაეღუპა. შემდეგ მან და მამამ გადაწყვიტეს ჩვილის აყვანა. დედა მადლობას უხდიდა ყველაფრისთვის და ასევე სთხოვდა პატიებას, რომ პირადად ვერ უთხრა სიმართლე.წერილს თან ერთვოდა ანდერძი: დაგროვილი თანხა თანაბრად უნდა გაიყოს მის უმცროს შვილებს შორის. ბინა კი ვალერისთვის დარჩეს გაყოფის უფლების გარეშე. ვალერი დამუნჯდა ამდენი სიახლით, გაფითრებული დაჰყურებდა ფურცელს.ამ დროს ოთახში ელენე შემოვიდა, როდესაც ახალი ამბავი გაიგო, გაეღიმა:„რას სცვლის, რომ დედა და შენ სისხლით ნათესავები არ ხართ? შენ იყავი მისთვის ყველაზე ძვირფასი და ეს ყველაზე მნიშვნელოვანია!” ვალერიმ პირნათლად შეასრულა დედის ანდერძი, მისცა თანხა და-ძმას და თავის გზაზე გაუშვა. ახლა კი შეეძლო თავისი ოჯახური ბედნიერების მოწყობა.

რჩევა რედაქციისგან: ცხოვრება არაპროგნოზირებადია. ზოგჯერ სისხლით კავშირს არ აქვს მნიშვნელობა და როგორც ამ ამბავში მოხდა, ღვიძლი შვილები არ დადგომიან დედას გასაჭირში, ხოლო აყვანილმა შვილმა ბოლომდე მოუარა. ერთგულებისთვის განგებამ დაჯილდოვდა არა მარტო ბინით, არამედ მშვენიერი მეუღლით, რომელიც დედამ გააცნო. შესაძლოა კარმა მართლაც არსებობს. თქვენ რას ფიქრობთ?