დამატებითი ულუფა საკვები, რომელსაც საყვარელი შვილი ითხოვს, ყურადღებიანი დედისთვის სერიოზული ნიშანი შეიძლება იყოს. იქნებ აქტიურად იზრდება და სურს ბევრის ჭამოს? იქნებ აქტიური თამაშის ან სპორტზე ვარჯიშის შემდეგ მადა ძლიერდება? ორივე ვარიანტი კარგია, მაგრამ მესამეც არსებობს. უზომოდ კეთილი და საყვარელი.
ულუფა საჭმელი – თათია თავის შვილს, დამიანეს მარტო ზრდიდა. ქმარი თანდათან ქალს ტვირთად დააწვა და როცა წასვლა ისურვა, მხოლოდ გაუხარდა, ვიდრე ეწყინა. დამიანე ძალიან პატარა იყო, რომ რამეს მიმხვდარიყო. მამა შვილთან დიდ დროს არ ატარებდა, ამიტომ ვაჟი დიდად არ განაწყენებულა. სლუკუნებდა, მაგრამ მეტი არაფერი. დედა–შვილი ერთად შეხმატკილებულად ცხოვრობდნენ. სხვადასხვა ღონისძიებას, კონცერტს, მუზეუმს და გამოფენას ესწრებოდნენ. ქალი თვლიდა, რომ შვილში ძალიან გაუმართლა. გონიერი და კეთილი ბიჭი იზრდებოდა. მოხუცებს და უსახლკარო ცხოველებს ეხმარებოდა. ნამდვილად კეთილი გული ჰქონდა.
არასწორი გზა – თათიამ ყოფილ ქმართან განშორება მარტივად გადაიტანა. მეგობრები და ნათესავები ხშირად ურჩევდნენ, რომ ახალი პარტნიორი ეპოვნა. „ბავშვთან ერთად ამის გაკეთება რთულია, მაგრამ ხელი არ ჩაიქნიო. უნდა სცადო, მოძებნო, დააკვირდე. ასე რაღაც გამოვა“ – ურჩევდა დედა. დაქალებსაც მსგავსი აზრი ჰქონდათ. ხაზს უსვამდნენ, რომ თათია ახალგაზრდა და ლამაზი იყო, ხოლო დამიანე ძალიან პატარა. ვერც გაიგებს, რომ უკვე ახალი მამა ეყოლება. თათია დიდხანს ორჭოფობდა. ახალი ურთიერთობის დაწყება სურდა, მაგრამ ეშინოდა, რომ საყვარელ ვაჟს ტრავმას მიაყენებდა. „აღარ აპირებ პაემანზე წასვლას? რა თქმა უნდა, პირად ცხოვრებას პენსიაზე მოაწყობ, როცა 70 წელი მოგიკაკუნებს, მაშინ დროა. ისეთი ლამაზი აღარ იქნები, მაგრამ ეს ხომ მთავარი არაა?“ – ირონიით ეუბნებოდა მეგობარი. თათიას რცხვენოდა, მაგრამ გულში ეთანხმებოდა. მალე პაემანზე წავიდა.
შეუპოვარი ბიჭი – თათიამ და დანიელმა საერთო ენა მალე იპოვეს. მამაკაცი ძალიან მიმზიდველი და ნიჭიერი იყო, მაგრამ გოგონას მასში რაღაც აშინებდა. პრობლემას ბოლომდე არ ჩაეძია. ცდილობდა, ცუდზე არ ეფიქრა. თან დანიელსაც ჰყავდა შვილი, კოტე, დამიანეს თანატოლი. ახალმა წყვილმა ერთად ცხოვრება გადაწყვიტა, როცა ბავშვები 9 წლის იყვნენ. დამიანეს ასეთი ცვლილებები არ გაუხარდა, მაგრამ არ შეიმჩნია. ცდილობდა, დედაზე არ გაბრაზებულიყო. მას ხომ უბრალოდ პირადი ცხოვრების მოწყობა სურდა, თუმცა გამოფენები და მუზეუმი სულ დაავიწყდა. ეს ბიჭს ძალიან აკლდა, მაგრამ იმედი ჰქონდა, რომ მოგვიანებით შვებას იგრძნობდა.
საქმე არ გამარტივებულა. დანიელი ორივე ბავშვს მკაცრად ექცეოდა, მაგრამ დამიანეს ყოველთვის მეტი ხვდებოდა. ბიჭი ითმენდა და ჩუმად იყო. სამწუხაროა, რომ თავად თათიაც ითმენდა და დუმდა. არ მოსწონდა, როგორ ცუდად ექცეოდა დანიელი მის შვილს, მაგრამ უკან იხევდა. ფიქრობდა, რომ ხალხი დასცინებდა.
მეორე ულუფა საკვები – რაღაც მომენტში თათიამ შეამჩნია, რომ დამიანე წასაღებად მუდმივად ორმაგ ულუფა საკვებს ითხოვდა. ამის გამო მამინაცვალი უღრენდა, მაგრამ ქალმა შვილს საჭირო რაოდენობის საკვები ჩუმად გადასცა. „რისთვის სჭირდება“ – გაიფიქრა დედამ, მაგრამ პირდაპირ კითხვა ვერ გაბედა. დიდხანს ფიქრობდა, მაგრამ ბოლოს მაინც ჰკითხა.
„მაღაზიასთან უსახლკარო ბებიას ვაჭმევ. არავინ ჰყავს, თავშესაფარში წასვლა არ სურს. ცხელი კერძი სჭირდება. ცოტა უსახლკარო კატისთვისაც რჩება. რას ვაკეთებ ცუდს“ – ფრთხილად იკითხა ბიჭმა. შიშობდა, რომ მამინაცვალი კიდევ ერთხელ გაკიცხავდა. „არა, ყველაფერს სწორად აკეთებ. მგონი, ცუდს მე ვაკეთებ“ – ჩაიჩურჩულა აცრემლებულმა თათიამ, როცა ბიჭი სამზარეულოდან გავიდა. იმავე დღეს თათიამ შინაგანი ძალის მომატება იგრძნო. თითქოს ორმაგმა ულუფა საკვებმა მეორე სუნთქვა გაუხსნა. ფანტომური გარემოს საეჭვო შიშები გაქრა. ბევრი რამ უნდა აინაზღაუროს, რაც დაკარგა. გვერდით არა დანიელი და მისი შვილი, არამედ ღვიძლი დამიანე იქნება. ჯერ კიდევ პატარაა, მაგრამ უკვე ასეთი ძლიერი, შეუპოვარი და თამამია.
