იმ დღეს სამსახურიდან სახლში ვბრუნდებოდი. მანამდე მაღაზიაში შევედი და ჩემთვის პროდუქტები ვიყიდე. თითქმის სახლამდე ვიყავი მისული, როდესაც უცებ ძლიერი წვიმა დაიწყო. ერთ-ერთი სახლის სახურავის ქვეშ შევეფარე. დიდხანს წვიმდა. უცებ პატარა ბიჭი შევნიშნე. ის წვიმაში იდგა და შეფარება არც კი უცდია.
- მოდი აქ, ნუ გეშინია. მე არ გაწყენინებ! თორემ მთლიანად დასველდები, ავად გახდები! მშობლები დაღონდებიან და ინერვიულებენ.
- ჩემზე არავინ ინერვიულებს! არავინ მყავს. ბავშვთა სახლიდან გამოვიქეცი! – თქვა ბიჭმა და მომიახლოვდა.
ერთმანეთი გავიცანით და ვისაუბრეთ. ბიჭს ლუკა ერქვა, ის თითქმის ექვსი წლის იყო. მისი მშობლები ალკოჰოლიკები იყვნენ და მათ მშობლის უფლება ჩამოერთვათ. წელიწადზე მეტია ლუკა ბავშვთა სახლში ცხოვრობს. ეს იყო ცხოვრების ერთი წელი, ნამდვილ ჯოჯოხეთში.
ბავშვები იქ საშინელ პირობებში ცხოვრობდნენ. ნებისმიერი დანაშაულისთვის სცემდნენ. უფროსი ბავშვები უმცროსებს აწყენინებდნენ. ბავშვები ნახევრად მშივრები იყვნენ. ცოტა ხნის წინ, ლუკას ძალიან სცემეს და ის ამიტომ გამოიქცა. ერთ კვირაზე მეტ ხანს ქუჩაში ცხოვრობდა. ის ნაგვის ურნებში ნაპოვნ ნარჩენებს ჭამდა.
მან ისეთი თვალებით შეხედა პროდუქტების ჩანთას, რომ აშკარა იყო, რომ მას დიდი ხანი არაფერი ეჭამა და ძალიან მშიერი იყო. მე მას პური და ძეხვი მივეცი, მერე ვაშლი. ბიჭმა ყველაფერი შეჭამა და მადლობა გადამიხადა.გადავწყვიტე ლუკას დავხმარებოდი. ბავშვთა სახლში წავიყვანე და ვუთხარი, რომ ყველაფერს გავაკეთებდი იმისთვის, რომ შემეჩერებინა ის საშინელება, რაც იმ ბავშვთა სახლში ხდებოდა, სადაც ის ცხოვრობდა.
მე ნამდვილად დაველაპარაკე დირექტორსაც და მასწავლებლებსაც. პოლიციით დავემუქრე და ვუთხარი, რომ ჟურნალისტებს ყველაფერს მოვუყვებოდი და ყველაფერს ინტერნეტში დავწერდი.ლუკასთან ძალიან ხშირად მივდიოდი. მისთვის საჩუქრები მიმქონდა. ის ძალიან ბედნიერი იყო, როდესაც მხედავდა. ბიჭს ძალიან მივეჯაჭვე, ჩვენ ნამდვილი მეგობრები გავხდით.
მან უკვე იმდენი რამ გადაიტანა, მაგრამ მთელ სამყაროზე არ გაბოროტებულა, ის კეთილ და გახსნილ პატარა ადამიანად დარჩა. გადავწყვიტე ლუკა მეშვილა.მე მყავდა საცოლე და ჩვენ უკვე ხელის მოწერას ვაპირებდით. როდესაც ვუამბე, რომ ბავშვთა სახლიდან ბიჭის აყვანა მინდოდა, მან თქვა, რომ მე უბრალოდ გავგიჟდი. ანამ მითხრა, რომ ეს საშინელი იდეა იყო და ამას არასოდეს დათანხმდებოდა. მივხვდი, რომ მასში ძალიან ვცდებოდი. ის არ იყო ის ქალი, ვისთანაც შევძლებდი მთელი ცხოვრების გატარებას. ჩვენ ძალიან განსხვავებული შეხედულებები აღმოგვაჩნდა ცხოვრებაზე.
ანას გავშორდი. ლუკას ბავშვთა სახლში ისევ ვაკითხავდი.ცოტა ხანში ეკა გავიცანი. ერთმანეთს ვხვდებოდით. ეკას ლუკას შესახებ მოვუყევი და მან მისი გაცნობა მოისურვა. ჩვენ ერთად დავდიოდით ლუკასთან. 6 თვის შემდეგ, მე და ეკა დავქორწინდით და ლუკა ვიშვილეთ.
მერე ჩემმა ეკამ გოგონა გააჩინა. გავიდა წლები. ჩვენი შვილები გაიზარდნენ. ლუკა პროგრამისტი გახდა, ლელა – სკოლაში მასწავლებლად მუშაობს.ჩვენს შვილებს არასოდეს ვავიწყდებით. ხშირად გვირეკავენ და ხშირად მოდიან სტუმრად.არც მე და არც ეკას არასდროს გვინანია, რომ ლუკა ვიშვილეთ. ის მშვენიერი ადამიანია: კეთილი, გონიერი, მშვიდი და პასუხისმგებელი.
ვამაყობ, რომ ასეთი ბიჭი მყავს.
