როგორც წესი, დედ–მამა დამოუკიდებლად წყვეტს, რა შეიძლება მიირთვას ბავშვმა და რაზე უარის თქმა სჯობს. როცა საქმეში ბებია ერევა, ყველაფერი ამაოა. ისე მოხდა, რომ მეორე მშობლებს უყვართ შვილიშვილებისთვის ზედმეტის ჭმევა, რამდენი წლისაც არ უნდა იყვნენ. ამას უნდა ებრძოლოთ თუ არა, ეს ერთი პატარა გოგონას რეალურ ისტორიაზე დაყრდნობით განვიხილოთ.
რა შეგიძლიათ აჭამოთ ბავშვს – „ისეთი ბებია არ ვარ, ვინც სულ შვილიშვილის ირგვლივ ტრიალებს, თითქოს სხვა საქმე არ აქვს. არა, არ იფიქროთ, ჩემი შვილიშვილი ძალიან მიყვარს. ხშირად ვერ ვნახულობ, რადგან საკუთარი ცხოვრება მაქვს, მას – თავისი. თან, პატარა მარი მშობლებთან და ჩემს მძახლებთან ერთად ცხოვრობს! ხშირად ხომ არ ვივლი! ზოგადად, ამაზე პრეტენზია არავის გამოუთქვამს. ბოლო დრომდე, როცა ერთმანეთს სუფრაზე შევხვდით. მისვლისთანავე შევნიშნე, რომ შვილიშვილი გასუქებულიყო. მხოლოდ 3 წლისაა და უკვე მუცელი გაბერილი აქვს, თითქოს ყოველ საღამოს მამასთან ერთად ლუდს სვამს. შეუირაღებელი თვალითაც ჩანს, რომ ჭარბწონიანია. მთელი დღე ვაკვირდებოდი. გოგონა მუდმივად ჭამს, სამოძრაო თამაშებს თითქმის არ თამაშობს, უბრალოდ არ შეუძლია. ეს ნორმალურია?
საღამოს ვერ მოვითმინე და მარის პეჩენია და კანფეტი წავართვი. როცა ეს მძახალმა დაინახა, ნამდვილი კოშმარი დაიწყო. არ მახსოვს, როდის ვიჩხუბე ბოლოს ასე. ყველაფერი მაინც უშედეგოა! კამათში ჩემი ქალიშვილი ჩაერია, რომელსაც, სიტყვაზე, მშობიარობის შემდეგ ზედმეტი კილოგრამები არ დაუკლია, უფრო მოიმატა. მადანაშაულებს, რომ მთელი ცხოვრება საკვებს ვუზღუდავდი. კომპლექსები გაუჩნდა. „არ მინდა, ჩემს ქალიშვილს იგივე დაემართოს“ – ეს იყო მისი არგუმენტი. შესანიშნავია! მაგრამ მარის ზედმეტი წონის კომპლექსები ექნება, თუ ახლა არაფერს გააკეთებენ.
რა ვუყოთ დაუდევარ ნათესავებს – 3-4 წლის შემდეგ სკოლაში შევა. ასეთი ტემპით სკოლაში წასაყვანად ეტლი დასჭირდება, რადგან დამოუკიდებლად ვეღარ გაივლის. ნუთუ მშობლები ვერ ხვდებიან? თუმცა რა მაოცებს. ოჯახში ყველა ჭარბწონიანია. არ მესმის, რატომ არ შეიძლება ისწავლონ, რა შეიძლება აჭამონ ბავშვს და რა არა. რატომ არის სასადილო მაგიდაზე ყოველთვის კანფეტებით და პეჩენიებით და არა ხილით სავსე ლარნაკი? არ დამინახავს, რომ მარის ერთხელ მაინც სუფთა წყალი დაელიოს. ამის ნაცვლად გაზიანს და შეფუთულ წვენს სვამს. ზომა არ იცის, ყველაფრის უფლებას აძლევენ. ვინ გაიზრდება, თუ კვებას და აღზრდას ახლა არ მიხედავენ?
ჩემი ქალიშვილისა და სიძისთვის ამის ახსნას ვცდილობდი, მაგრამ არ ესმით. საგამოფენო ექსპონატივით მიყურებენ. რა თქმა უნდა, თითქმის 60 წლის ვარ და კარგად გამოვიყურები. გამხდარი ვარ, რადგან მუდმივად ვმოძრაობ. იოგით დაკავებული ვარ და ველოსიპედს ვატარებ. მცენარეული და სუფთა კვება მაქვს. არანაირი შემწვარი და ცხიმიანი კერძი. კოსმეტოლოგთან დავდივარ. ჩემი მძახალი ასეთი არაა. არ ვადანაშაულებ, ეს მისი არჩევანია, მაგრამ არ მინდა, ეს ბავშვს შეეხოს. ნუთუ რთულია ამის გაგება?“
მთავარი გმირის შიშები გასაგებია. სურს, რომ შვილიშვილს უკეთესი მომავალი ჰქონდეს. შეუძლია ამაზე გავლენის მოხდენა, როცა თავად მარის ცხოვრებაში არ მონაწილეობს? თუ ქალს მარის ჯანმრთელობა ნამდვილად აღელვებს (ჭარბი წონა ამაზე პირდაპირ გავლენას ახდენს), მაშინ თავისი ხაზი უნდა დაიცვას. მაგალითად, გოგონა ექიმთან წაიყვანოს. ალბათ, მძახალის თვალში ის უფრო ავტორიტეტულია. ამ ასაკში ბავშვის კვების შეცვლა რთული არაა. მთავარია, სურვილი და მოტივაცია. ვინ იცის, იქნებ მარის დედაც დაეწიოს.
