პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – მამაკაცი საკუთარ ისტორიას მოგვითხრობს.მე ალექსი მქვია. ერთხელ სამსახურიდან სახლში ვბუნდებოდი. სახლში დიდად არ მივიჩქაროდი, რადგან იქ არავინ მელოდა. შესანიშნავი ამინდი იყო და ამიტომ გადავწყვიტე, რომ სახლში პარკის გავლით დავბრუნებულიყავი.პარკში სკამზე ჩამოვჯექი და ვფიქრობდი, სად მევახშმა. სახლში არაფრის მომზადება არ მინდოდა და ამიტომ კაფეში წასვლა გადავწყვიტე, რომელიც ჩემს სახლთან ახლოს მდებარეობდა.გვერდით სკამზე ახალგაზრდა ქალი ჩამოჯდა. ის ბავშვთან ერთად იყო, რომელსაც ეტლში მშვიდად ეძინა.
ახალგაზრდა ქალმა ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო და მისთვის გარე სამყარომ არსებობა შეწყვიტა.ქალი ძალიან ახალგაზრდა და გამხდარი იყო.ბავშვს გამოეღვიძა და ტირილი დაუწყო. ქალს ამისთვის ყურადღება მაშინვე არ მიუქცევია. ცოტა ხნის შემდეგ ადგა, მატყუარა მოძებნა და ბავშვს მისცა. ის გაჩუმდა და ქალმა ისევ ტელეფონში დაიწყო ყურება.
მოულოდნელად ძალიან მოიღრუბლა და წვიმა წამოვიდა. ქოლგა არცერთს არ გვქონდა. ქალს შევთავაზე, რომ გაჩერებისკენ გავქცეულიყავით და იქ შეგვეფარებინა თავი. გაჩერება ახლოს იყო, მაგრამ წვიმა ისეთი ძლიერი იყო, რომ დავსველდით.ბავშვმა ტირილი დაიწყო. ქალმა ეტლიდან ძალიან პატარა გოგონა ამოიყვანა, ის მხოლოდ ოთხი თვის იყო. ბავშვი მთლიანად სველი იყო.
- ბავშვი ძალიან პატარაა, შეიძლება გაცივდეს. გამოსაცვლელი ტანსაცმელი გააქვთ? მინდა კაფეში დაგპატიჟოთ, ის ძალიან ახლოსაა.
- დიახ მაქვს. დიდი მადლობა! – დამეთანხმა ქალი.
ყველაფერი ისე გავაკეთეთ, როგორც მე შევთავაზე.ახალგაზრდა ქალს თეონა ერქვა, მის პატარა გოგონას – ნინი.ამის შემდეგ, ისინი პარკში ხშირად მხვდებოდნენ. ერთად ვსეირნობდით ხოლმე და ზოგჯერ კაფეში მივდიოდით.თეონა მარტოხელა დედა იყო და საერთო საცხოვრებელში ცხოვრობდა. ის სხვა ქალაქიდან იყო. ოთახი იმიტომ მისცეს, რომ პატარა ბავშვი ჰყავდა. გათხოვილი არასოდეს ყოფილა.
თეონა, როგორც ქალი საერთოდ არ მომწონდა, სამაგიეროდ ძალიან მომწონდა მისი პატარა გოგონა. მე მას ძალიან მივეჩვიე. თეონა ბავშვს ზოგჯერ ჩემთან ტოვებდა, თვითონ კი თავის საქმეებზე მიდიოდა.ერთხელ თეონა ძალიან დაღონებული მოვიდა, მას საერთო საცხოვრებლიდან ასახლებდნენ. ქარხანაში შემცირებები მიდიოდა და საერთო საცხოვრებელს კეტავდნენ. თეონას ოთახი ერთ კვირაში უნდა დაეცალა. არ იცოდა, სად წასულიყო.
თეონას შევთავაზე, რომ თავის შვილთან ერთად საცხოვრებლად ჩემთან გადმოსულიყო. ის დამთანხმდა. მათი ნივთები იმავე საღამოს წამოვიღეთ.6 თვის შემდეგ ჩვენ ხელი მოვაწერეთ. მე ნინი ვიშვილე და გვარი მივეცი.თეონასთან მეგობრული ურთიერთობა მქონდა. მის მიმართ არანაირი გრძნობა არ გამაჩნდა. არც მას ვაინტერესებდი, როგორც მამაკაცი. სამსახურიდან რომ ვბრუნდებოდი, მხოლოდ ბავშვს ვუვლიდი. თეონა კი ამ დროს დასასვენებლად მიდიოდა, რადგან ძალიან იღლებოდა იმით, რომ მთელი დღე სახლში იჯდა და ბავშვს უვლიდა.ერთხელ თეონამ მითხრა:
- შეიძლება დღეს ჩემს მეგობართან დავრჩე?
- დარჩი, საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს!
ჩემთვის სულერთი იყო, თეონა დროს სად ატარებდა. მე მას ფულსაც კი ვაძლევდი, როდესაც მიდიოდა. ვიცოდი, რომ თეონას ცხოვრებაში სხვა მამაკაცი გამოჩნდა. მე ძალიან მეშინოდა, რომ ის წავიდოდა და ნინისაც წაიყვანდა, ამიტომ ჩუმად ვიყავი, ვითომ არაფერი ხდებოდა.ნინის სამი წელი რომ შეუსრულდა, საბავშვო ბაღში დაიწყო სიარული. ბაღში ყოველთვის მე დამყავდა. თეონამ კაფეში დაიწყო მუშაობა. ის საკუთარ თავს თავად უზრუნველყოფდა, ნინის კი ყველაფერს მხოლოდ მე ვყიდულობდი.
ასე გავიდა სამი წელი. ნინი სკოლაში უნდა მიგვეყვანა. თეონა ზოგჯერ სამი დღით იკარგებოდა სახლიდან. როდესაც მოდიოდა, ბავშვს არანაირ ყურადღებას არ აქცევდა. ვხედავდი, რომ ნინი ამას ძალიან განიცდიდა.ამ დროისათვის ნინისთვის კარგი სკოლა მოვძებნე. სკოლა შორს იყო, ამიტომ ახალი ბინის ყიდვა გადავწყვიტე. ფული მქონდა. გადაწყვეტილი მქონდა, რომ ძველი ბინა გამექირავებინა.ერთხელ, თეონა სახლში მთვრალი დაბრუნდა. გადავწყვიტე მასთან მესაუბრა მის საქციელზე და მის დამოკიდებულებაზე თავისი ქალიშვილის მიმართ.
- შენ საერთოდ დაგავიწყდა, რომ შვილი გყავს! როგორ შეიძლება ასე!
- მისი დანახვა არ შემიძლია! მან მთელი ცხოვრება დამინგრია! სამმა არაადამიანმა გამაუპატიურა. დამიჭირეს და სარდაფში ჩამათრიეს. მას რომ ვუყურებ, მთელი ეს საშინელება მახსენდება! მე არც კი ვიცი, მამამისი ვინ არის! ინსტიტუტში ჩასაბარებლად ჩამოვედი, მაგრამ ბოლო გამოცდაზე ჩავიჭერი. ქარხანაში დავიწყე მუშაობა, შემდეგ კი ეს უბედურება დამემართა! აბორტის გაკეთება ვერ შევძელი. სამშობიაროში საკეისრო კვეთა ჩამიტარეს. მინდოდა ბავშვი სამშობიაროში დამეტოვებინა, მაგრამ მითხრეს, რომ ბავშვთან ერთად თუ ვიქნებოდი, საერთო საცხოვრებელში ოთახს მომცემდნენ. წამოვიყვანე, მაგრამ მე ის არ მჭირდება.
თეონას ყვირილზე ნინის გაეღვიძა. მთელი ამ დროის განმავლობაში ის კარებთან იდგა და ყველაფერი ესმოდა. ჩემთან მოირბინა, ჩამეხუტა და ატირდა.
- მამა, შენ ხომ არ მიმატოვებ?
- რა თქმა უნდა, არა, ჩემო კარგო! შენ ჩემი სიხარული ხარ და ძალიან მიყვარხარ!
მე და ნინი ახალ სახლში გადავედით. ჩემი ოროთახიანი ბინა, სადაც ამდენი წელი ვიცხოვრეთ, თეონას დავუტოვე.ამის სანაცვლოდ მან უარი დაწერა თავის შვილზე. მას მისი ნახვის უფლებაც კი არ აქვს. ეს თავად თეონამ მოინდომა.ახლა ჩემი შვილი უკვე მეხუთე კლასელია. ჩვენ შესანიშნავი ურთიერთობა გვაქვს. ის ჩემი სიხარული და სიამაყეა.
