თითქმის 1,5 წლის წინ ბევრმა უკრაინელმა სახლი მიატოვა და საზღვარგარეთ წავიდა. ყველას ცხოვრება განსხვავებულად მოეწყო. ამ ქალმა საზღვარგარეთ ერთწლიანი ცხოვრების შემდეგ დაბრუნება გადაწყვიტა. Paparazzi–ს გაუზიარა, რატომ მიიღო ასეთი გადაწყვეტილება და რა სირთულეები მოუტანა.
„ჩემი ისტორია იწყება ისე, როგორც მილიონი სხვა უკრაინელის ისტორია. გასულ წელს ყველაფერი თავდაყირა დადგა. პირველ დღეებში გონება დაბინდული მქონდა. არ ვიცოდი, რა გამეკეთებინა. როცა დედამ დამირეკა და მასთან წასვლა შემომთავაზა, ასეც მოვიქეცი. ვფიქრობდი, რომ კარგი გადაწყვეტილება იყო. დედაქალაქში რთული მდგომარეობა იყო, ამიტომ გავემგზავრე. დედა და ჩემი და წლებია გერმანიაში ცხოვრობენ. დედა გერმანიაში სამუშაოდ წავიდა, როცა ჩვენ ჯერ კიდევ სკოლაში დავდიოდით. სკოლის დასრულების შემდეგ ჩემმა დამ მასთან წასვლა გადაწყვიტა. მე დავრჩი, რადგან აქ კარგი სამსახური მქონდა. თან კარგი განათლება მივიღე.
გერმანიაში ცხოვრება ძალიან გამიჭირდა. ყველაფერი ისე არ იყო, როგორც მიჩვეული ვიყავი. გარშემო ყველაფერი უცხო იყო. დედა და ჩემი და მუდმივად მიმტკიცებდნენ, რომ მივეჩვეოდი. დროებით დარჩენა გადავწყვიტე. მომავალზე შემდეგ ვიფიქრებდი. პირველ დღეებში დედაჩემთან ვცხოვრობდი, მაგრამ პატარა ბინა აქვს და მისი შევიწროება არ მინდოდა. მალე ცალკე გადავედი. უფასო შეთავაზებებით სარგებლობა არ მინდოდა, რადგან სხვებს უფრო სჭირდებათ, ვიდრე მე. სამსახურში გამიმართლა. წლებია უცხოურ კომპანიაში დისტანციურად ვმუშაობ. კარგი ხელფასი მაქვს და ნებისმიერი ადგილიდან მუშაობა შემიძლია.
ჩემი ახალი საცხოვრებელი ბევრად პატარა იყო, ვიდრე ის, რომელიც სამშობლოში მქონდა. იქ ფართო ბინაში ვცხოვრობდი, აქ პირველ სართულზე პატარა ბინაში. უკეთესი ვერაფერი ვიპოვე. დიახ, ფასები ცოტა იკბინება. სხვა ქვეყანაში ცხოვრებისას ბევრი ბიუროკრატიული საკითხის გადაჭრა გჭირდებათ. ალბათ, ამან მოტივაცია დამიკარგა. ჩვენთან საბუთების თემა უფრო მარტივად გვარდება. წუწუნი არ მინდა, რადგან ხალხი ჩემ მიმართ ძალიან მომთმენი იყო, მაგრამ ყველაფერში კირკიტმა უბრალოდ დამღალა. თან ენის ბარიერი იყო. ვფიქრობდი, რომ გერმანული კარგად ვიცოდი, მაგრამ გადაჭარბებული წარმოდგენა მქონდა. მესმის, რომ დროთა განმავლობაში ყველაფერი გამოსწორდება.
ერთი შეხედვით, ეს ყველაფერი წვრილმანია, მაგრამ ძალიან მთრგუნავდა. სახლში კომფორტული ცხოვრება მქონდა. ძალიან მენატრებოდა. ჩემი ბინა მესიზმრებოდა. სახლში დაბრუნება მინდოდა. დედა და ჩემი და დაჟინებით მთხოვდნენ, რომ შეჩვევა მეცადა. კიდევ ცოტა ხანს დარჩენა გადავწყვიტე. ასე ახლობლებთან ზაფხული და შემოდგომა გავატარე. სიტუაცია არ გამოსწორებულა, დაბრუნება მინდოდა. ისევ გადამაფიქრებინეს, რადგან ყველა რთულ ზამთარზე ლაპარაკობდა. დავრჩი, მათთან ერთად ახალი წელი აღვნიშნე.
ასე საზღვარგარეთ ცხოვრების თითქმის ერთი წელი გავიდა, მაგრამ დაბრუნება გადავწყვიტე. მესმის, რომ საზღვარგარეთ მოგზაურობა მიყვარს, მაგრამ მხოლოდ მოგზაურობა, ღირსშესანიშნაობების დათვალიერება და არა ყოფის მოწყობა. უკრაინაში მაქვს ჩემი ბინა, რომელიც მიყვარს. იქ ჩემი შემოსავალი უფრო ჩანს. გასულ კვირას სახლში დავბრუნდი. დედა და ჩემი და ყოველდღე მირეკავენ და დაბრუნებას მირჩევენ. ამბობენ, რომ არასწორი გადაწყვეტილება მივიღე, რომ ვინანებ. მსაყვედურობენ, რომ საკმარისად არ ვცდილობდი, რომ დავრჩენილიყავი. მივხვდი, რომ დარჩენა არ მინდოდა. სახლში თავს კარგად ვგრძნობ. მხოლოდ აქ მინდა ცხოვრება. ნუთუ არასწორად მოვიქეცი?“
სამწუხაროდ, უკრაინაში კვლავ სახიფათო მდგომარეობაა. მტერი ქალაქების დაბომბვას აგრძელებს, თუმცა ბევრი უკრაინელი რჩება, ცხოვრებას და მუშაობას აგრძელებს. ვფიქრობთ, რომ ეს ქალი სწორად მოიქცა. თუ თავის სამშობლოში თავს კომფორტულად და მშვიდად გრძნობს, რატომაც არა. ტყუილად არ ამბობენ, რომ სტუმრად კარგია, მაგრამ სახლში უკეთესია.
