თუ ზოგ მოხუცს მოუსმენთ, იფიქრებთ, რომ ადრე ბევრი რამ უკეთესი იყო. ხალხი კეთილი, საჭმელი გემრიელი და ნატურალური, ეკოლოგია სუფთა, ცხოვრება მხიარული, მომავალი უღრუბლო. ზოგი იმასაც ახერხებს, რომ ტექნოლოგიების განვითარებაში ცუდი დაინახოს. თითქოს, ადრე ხალხი კომპიუტერთან და სმარტფონთან დროს არ ატარებდა, არამედ რეალურ საქმეს აკეთებდა. ხალხს ეცნობდა, მეგობრობდა, შეკრებებს აწყობდა, სრულად ცხოვრება. Paparazzi გიზიარებთ მკითხველის მოსაზრებას, რომელიც დარწმუნებულია, რომ ადრე საბჭოთა აგარაკი უფრო სულიერი და სასიამოვნო ადგილი იყო. თითქოს, თანამედროვე მეაგარაკე ვერ მიხვდება, როგორ მხიარულად და სასიამოვნოდ ატარებდნენ ადრე დროს. მეზობლები ხომ თითქმის ოჯახის წევრები ხდებოდნენ. ნამდვილად ასე იყო ყველაფერი?
საბჭოთა აგარაკი – „პირველ რიგში, მინდა ვთქვა, რომ აგარაკი განსაკუთრებული ადგილია. ჩვენთვის, ქალაქელებისთვის, შესანიშნავი შესაძლებლობა იყო, რომ მწვანილი, ბოსტნეული და ხილი საკუთარ მიწაზე და საკუთარი თავისთვის გაგვეზარდა. მახსოვს, მაშინ დიდი მღელვარება იყო, ხალხი შანსს არ უშვებდა, აგარაკს სწრაფად აწყობდა“ – იხსენებს ნათელა.
„არავის აწუხებდა, რომ კვირაში 5 დღე სამსახურში წასვლა უწევდა, შემდეგ ორი დასვენების დღის ქალაქგარეთ გატარება. აგარაკზე მუშაობა მხოლოდ საკუთარი თავისა და ოჯახისთვის იყო. ამ შრომის შედეგს პირდაპირ თეფშზე ვხედავდით. იმის მიუხედავად, რომ სახელმწიფოსგან აბსოლუტურად ცარიელ ნაკვეთს ვიღებდით, ეს პრობლემა არ იყო. მთელი ოჯახი მუშაობდა, ნაკვეთს მხიარულად და სიმღერ–სიმღერით აკეთილშობილებდნენ, კვლებს აკეთებდნენ, აშენებდნენ ხის ფარდულებს ან სახლებს, სადაც ცუდ ამინდში თავის შეფარებას შეძლებდნენ.
როგორც წესი, 4-6 ჰა მიწის ნაკვეთს რკინიგზის სადგურთან ახლოს იძლეოდნენ. მხოლოდ რამდენიმე მანქანა მოძრაობდა, ამიტომ უმეტესობა სადგურიდან ფეხით დადიოდა. ნახევარი საათი სიარული და უკვე ადგილზე ხართ. ნათესავებთან ან ახალ მეზობლებთან საუბარში გზა მალე გადიოდა. ბავშვები აუცილებლად თან მიყავდათ. პირველ რიგში, სუფთა ჰაერის ჩასასუნთქად და დასასვენებლად, კვლებიდან ვიტამინების მისაღებად. მეორეც, ადრეული ასაკიდან შრომას აჩვევდნენ, თუ მათთვის საქმე გამოჩნდებოდა. აგარაკზე კი საქმე ყოველთვის იყო.“
დასვენება აგარაკზე – „მძიმე შრომის შემდეგ დასვენება ცოდვა არ იყო. აგარაკზე დასვენება ნებისმიერი მოგზაურობის სასიამოვნო ნაწილი იყო. უბრალოდ პარმაღზე ჯდომა და მწიფე მოსავლის სუნის სუნთქვა უკვე სიამოვნებას განიჭებდა. ამას დამატებული ახლობლებთან ერთად შეკრება, მეზობლების გადმოპატიჟება და ხორცის შეწვა. ზოგჯერ საკმაოდ დიდი კომპანია იკრიბებოდა. უფროსებიც და ბავშვებიც. ყველა ყველას იცნობდა, სტუმრებს პატიჟებდნენ, მეზობლებთან დადიოდნენ. დროს მხიარულად და სასარგებლოდ ატარებდნენ. იმდენ დადებით ემოციას იღებდნენ, რომ ახლაც ღიმილით ვიხსენებ. სად გაქრა ეს ყველაფერი.
ახლა ამ დიდ ნაკვეთებს შეხედე. 2 მ სიმაღლის ღობეები, სათვალთვალო კამერები, ჭიშკრები ურდულით. არ ვიცი, ვინ ცხოვრობს. თუ ჩნდებიან, ისეთი დაკავებულები არიან, უკმაყოფილო სახეებით. თან ალმაცერად, ეჭვის თვალით გიყურებენ. თითქოს რას უყურებ, რისი მოპარვა გინდა? ასეთ მეზობელთან საუბარიც მეუხერხულება“ – ჩივის ნათელა.
