მაშინ როცა ახალგაზრდები ჩივიან, რომ მოსაწყენი ცხოვრება აქვთ, პენსიონერები უბრალოდ თვალებს ხუჭავენ და თავებს უკმაყოფილოდ აქნევენ. რას ამბობთ? დისკოთეკები, წვეულებები, პირველი ნაცნობობა, ურთიერთობები. რა შეიძლება იყოს აქ მოსაწყენი?! უბრალოდ შეწყვიტეთ თქვენს გაჯეტებში ყურება და უფრო ხშირად გადით გარეთ!
მეორეს მხრივ, ხანდაზმულებს მაქსიმალურად დინჯი და მოზომილი ცხოვრება აქვთ. ადრე იღვიძებენ და იძინებენ ჯერ კიდევ დაბნელებამდე. ყოველი დღე გუშინდელს გავს და საერთოდ არაფერი ხდება. ისინი, ვინც უფრო აქტიურები არიან, პოულობენ რაღაც ჰობიებს, გატაცებებს. დანარჩენები უბრალოდ სევდიანად ოხრავენ. ეჰ, მთელი ცხოვრება გვეგონა, რომ პენსიაზე დავისვენებდით. და აღმოჩნდა, რომ ახლა უფრო მეტად იღლები ვიდრე ადრე.
მოსაწყენი ცხოვრება
რა ჰქვია იპოქონდრიკს, რომელიც უჩივის არა ჯანმრთელობას, არამედ ზოგადად ცხოვრებას? ჩემი დედამთილი სწორედ ასეთი ადამიანია. ყოველთვის უკმაყოფილოა, ყოველთვის ნელი და დაღლილი. ის არ გაიღიმებს, თუნდაც გარეთ კარგი ამინდი იყოს ან ლატარიაში მილიონი მოიგოს. ასეთი ხასიათი აქვს.
ალბათ, ეს მე არ უნდა მაღელვებდეს, დედაჩემი ხომ არ არის, ჩემი ქმრის დედაა. ის თითქმის 70 წლის არის და აქამდე არანაირი გავლენა არ მოუხდენია ჩემს ცხოვრებაზე და ჩემს ოჯახზე. ახლა კი, როცა ამ სტრიქონებს ვწერ, კედლის მიღმა დროდადრო მისი კვნესა და გოდება მესმის. და რაც არ უნდა ვბრაზდებოდე, ამას ვერაფერს მოვუხერხებ.
სამწუხარო ცვლილებები
ჩემს მამამთილთან განქორწინების შემდეგ, ჩემი დედამთილი უარესობისკენ შეიცვალა. ადრეც არ იყო აქტიური, ახლა კი სრულიად აუტანელი გახდა. მამამთილი, პირიქით, ენერგიული, მსხვილი მამაკაცია, მუდამ მომღიმარი და აქტიური. სწორედ მან აიღო საკუთარ თავზე განქორწინების პროცესის ყველა დამღლელი პროცედურა. მან პირადად იპოვა და უყიდა ყოფილ ცოლს კარგი ბინა და თავიდან ფულითაც ეხმარებოდა.
თუმცა, ჩემი დედამთილი მაინც უკმაყოფილო იყო. და არ იფიქროთ, რომ ეს დაკარგული დიდი სიყვარულის გამო იყო. უბრალოდ, მასთან არავინ დარჩა, რომელიც მთელი დღის განმავლობაში მის გაუთავებელ ჩივილებს მოისმენდა მეზობლებზე, ქუჩაში ბავშვებზე, მაღაზიის ფასებზე და ა.შ. კატამაც არ მოუსმინა, ის უბრალოდ ჩუმად მოკვდა. დაქალები არ ჰყავს და რა უნდა აკეთოს?
შვილების დახმარება
ჩემი დედამთილი ჯერ უფროს ქალიშვილთან მივიდა. შვილიშვილებთან ერთად იყო, რაღაცას უყვებოდა, სანამ მათი დედა სამზარეულოში საქმიანობდა. შემდეგ კი უცებ დაიყვირა, თქვა, რომ თავბრუ ეხვეოდა და საწოლზე დაეცა. შეშფოთებული ქალიშვილის კითხვებს უადგილოდ პასუხობდა და როცა ის შეეშვა, უბრალოდ დასაძინებლად დაწვა.
ერთი კვირა იქ გაატარა. ოროთახიან ბინაში, სადაც მანამდე 4 ადამიანი ცხოვრობდა. ბოლოს სიძემ ვეღარ გაუძლო და სახლში წაიყვანა. ჩემი დედამთილი ორი დღე სახლში გაჩერდა და მალევე წავიდა უმცროს ქალიშვილთან. თუმცა, მას არც იქ არ მოეწონა. იმ დროისთვის უფროსმა ქალიშვილმა უკვე ყველაფერი უამბო უმცროსს დას და თავის ძმას, ჩემს ქმარს. ამიტომ, ჩემი დედამთილი იმავე დღეს დაუბრუნდა საკუთარ კედლებს.
მთელი ამ ხნის განმავლობაში ჩემი ქმარი ძალიან გაბრაზებული იყო. ვერ ხვდებოდა, როგორ შეეძლოთ ამის გაკეთება მის დებს საკუთარი დედისთვის. ის ჩემი თანდასწრებით კიცხავდა მათ, ლანძღავდა. მან თქვა, რომ ისინი ყველანი ბოროტები არიან, მამამისის ჩათვლით, რადგან ახლობელ ადამიანს ასე მოექცნენ. ამიტომ, როცა ერთხელ ჩვენს სახლში ჩემი დედამთილი გამოჩნდა, სულაც არ გამიკვირვებია.
ჩვენს სამოთახიან ბინაში ადგილი მართლაც საკმარისია. არ ვკამათობ, აქ თავისუფლად იცხოვრებს კიდევ ერთი ადამიანი, ყოველგვარი დისკომფორტის გარეშე. მაგრამ გამიგეთ, ჩემი დედამთილი რაღაც მისტიკური გზით წამლავს ბინაში არსებულ მთელ ატმოსფეროს. მისი მოსვლის შემდეგ ჩემი ბავშვები უფრო ჭირვეულობენ და მე და ჩემმა ქმარმაც უფრო ხშირად დავიწყეთ ჩხუბი. რაღაცნაირად ყველა გაღიზიანებული იყო. თითქოს, რაღაც უნდა მოხდეს, მაგრამ არ ხდება.
მოსაწყენი ცხოვრება
დამიჯერეთ, ქმარს არაერთხელ ვაგრძნობინე, რომ არასწორად მიმაჩნდა დედამისის ჩვენს სახლში ყოფნა. მას საკუთარი სახლი აქვს, სადაც, სხვათა შორის, ერთი თვეა არ ყოფილა. ჩემი ქმარი რამდენჯერმე მივიდა იქ ყვავილების მოსარწყავად და ნაგვის გადასაყრელად. დედამთილს არც კი უკითხავს, რა და როგორ იყო. თითქოს საერთოდ არ აინტერესებს ის ადგილი.
ის სახლიდან თითქმის არ გადის. ერთხელ გავიდა ყავაზე მაღაზიაში. იაფფასიანი ყავა მოიტანა, თუმცა სამზარეულოში კარგი, იტალიური ყავა გვაქვს. საუბრობს მხოლოდ აბსტრაქტულ თემებზე და, უმეტესწილად, მხოლოდ თავის შვილთან. თავისი ახალგაზრდობის ისტორიებს და მსგავს რაღაცებს უყვება. მე თითქმის არასდროს მაქცევს ყურადღებას.
არ ვიცი, კიდევ რამდენ ხანს გავუძლებ მის ყოფნას ჩემს ბინაში. გამოდის, რომ ჩემი სიტყვა არაფერს ნიშნავს, რადგან ქმარი კატეგორიული წინააღმდეგია, რომ ის თავის სახლში წაიყვანოს. ბავშვებს ამ თემაზე ვერაფერს ვკითხავ, ლამაზი არ არის. გამოდის, რომ მე ვარ ერთადერთი უკმაყოფილო ადამიანი. შინაგანად მაკანკალებს და რა ვქნა, არ ვიცი. არ მინდა ჩემს მეუღლეს ულტიმატუმები წავუყენო, ეს სისუსტედ მიმაჩნია. მაგრამ, როგორ გავაგებინო? მხოლოდ ერთი რჩება, უნდა დაველოდო. იქნებ, დროთა განმავლობაში რამე შეიცვალოს.
