ამქვეყნად ერთი მოხუცი ცხოვრობდა, მას ბევრი შვილი და შვილიშვილი ჰყავდა. მას დიდი ცხოვრებისეული გამოცდილება ჰქონდა და დიდი სიბრძნით გამოირჩეოდა. მოხუცი თავის შვილიშვილებს ასწავლიდა, ზრდიდა, უამბობდა ცხოვრების და იმ გაკვეთილების შესახებ, რომლებიც ამ მაგალითებიდან მიიღო. ერთხელ უფროსმა შვილიშვილმა მას ჰკითხა:
-როგორ შეძელით ასეთი საკუთარი თავის ფლობის და სიმშვიდის შენარჩუნება? თქვენ ხომ ამდენი რამ გამოცადეთ!
-ჩემო ძვირფასო, ყოველთვის ვცდილობდი გული ცდუნებისგან ამერიდებინა. როცა ახალგაზრდა ვიყავი, მოხუცმა მღვდელმა სამი რამის გაკეთება მასწავლა, ყოველდღე, სახლიდან გამოსვლის წინ, აი ამას ვაკეთებდი:
პირველ რიგში, თვალებს ზეცას მივაპყრობდი – რომ დამემახსოვრებინა: იქ ჩემი ზეციური მამა არის, რომელიც მიყურებს, მიცავს და მიმართულებას მაძლევს…
მეორე მხრივ, მიწას ვუყურებდი – ამ მომენტში ვაცნობიერებდი, თუ რამდენად მცირე ნაკვეთია საჭიროა ჩემი გვამისთვის…
მესამე, ჩემი მზერა ავადმყოფებზე, თაღლითებზე, მხედველობა და სმენა დაქვეითებულებზე, ღარიბებზე, მშიერზე, უსახლკაროზე გადამქონდა და ვივსებოდი მადლიერებით იმის გამო, რაც მაქვს.
აი ასე, ჩემი ბავშვებო, მოვახერხე ყველა სირთულის გადალახვა და ბედნიერებად და უზრუნველად დარჩენა. ღმერთთან ერთად მშვიდობაში და ბედნიერებაში გავატარე დრო, რასაც თქვენც გისურვებთ.
მოხუცის ისტორია შთამაგონებელი არის! ბევრ ადამიანს ამ ბრძენი მღვდლის მოსმენა არ აწყენდათ. თუ ასეთი ახლობლები გყავთ, ეს ისტორია გაუზიარეთ.
