დღემდე ბევრი სათანადოდ ვერ აფასებს ადამიანის ემოციურ გადაწვას. ფიზიკური გადაღლილობა ყველასთვის გასაგები და მისაღებია, მაგრამ ემოციური? „შენ რა, გულნამცეცა ხარ? წადი აბანოში, ბარში, ქალი იპოვე, თუნდაც ერთი ღამით, და გააგრძელე ცხოვრება ისე, როგორც ცხოვრობდი!“ შედეგად, ასეთი პრობლემის მქონე ადამიანი წლების განმავლობაში საკუთარ თავში აგროვებს ნეგატივს, დაღლილობას, გადაწვას და ბრაზს. ერთ დღესაც ვერ ითმენს და იფეთქებს. შედეგები კი საღამოს ახალ ამბებში შეიძლება მოხვდეს.
მენტალური ჯანმრთელობა, თუნდაც მენტალური ჰიგიენა ძალიან მნიშვნელოვანია. მისი დიდხანს უგულებელყოფა არ შეიძლება. ახალგაზრდობაში ნორმალურად შეიძლება ჩაითვალოს დღეში რამდენიმე საათი ძილი, არასტაბილური ემოციური მდგომარეობა, დეპრესია და მელანქოლია. თუმცა სინამდვილეში ასე არ არის. მოგვიანებით, შუახნის ასაკში ზოგიერთმა ზემოთ ჩამოთვლილმა შეიძლება დატოვოს ღრმა ემოციური კვალი და დაზიანებული ღვიძლი. ამიტომაც არჩევანი თქვენზეა: საკუთარ თავზე იზრუნოთ ან ყველაფერი თავის ნებაზე მიუშვათ და უკეთესის იმედზე იყოთ.
ემოციური გადაწვა
ბევრმა უკვე იცის, რომ უცხო ქვეყანაში მუშაობა არც ისე საპატიო სამსახურში ცხოვრებიდან ამოგლეჯილი წლებია. ამის დადასტურება შემიძლია. 8 წელი სახლიდან წასული ვიყავი. საკმაოდ დიდი დროა და ამ ფაქტს დღემდე ვერ ვეგუები. რთული და უჩვეულო პერიოდი იყო. ხანდახან დეპრესიაც მიტევს. უფრო სწორად, ცუდი განწყობა. დეპრესია ხომ სხვა რამ არის? ერთი სიტყვით, მარტივი არ არის. ამას ვაჟიც დაემატა.
გერმანიაში ცხოვრება რთული, მაგრამ გასაგები იყო. ნომრების დალაგება სტუმრების წასვლის შემდეგ, რომლებიც სხვადასხვა მიზეზით მოდიოდნენ ჩვენს სასტუმროში. ზოგჯერ ჩერდებოდნენ ტურისტები, რომლებიც დიდი პრობლემებს არ ქმნიდნენ. მაქსიმუმ ოთახიდან რაღაც შეიძლება მოეპარათ, მაგრამ ეს ჩემი სადარდებელი არ იყო. იყო შემთხვევები, როცა ახალგაზრდობა იკრიბებოდა და ნომერში რაღაცას აღნიშნავდნენ. აი, ისინი ნამდვილ საღორეს ტოვებდნენ.
ასე ცხოვრება მიწევდა, რომ მეზრუნა საკუთარ თავზე და ორ შვილზე. ჩემს დალიზე და ტატოზე. ქალიშვილი უფროსი იყო, მაგრამ ძმას ხშირად ივიწყებდა და თავისი საქმით იყო დაკავებული. ჩემი და, ვისთანაც შვილები დავტოვე, ყველაფერს ვერ აკონტროლებდა. ასე რომ, ხანდახან სამსახურში პრობლემებს ემატებოდა შვილებზე დარდი. ჩემს ვაჟზე, მის შეფასებებზე, ქცევაზე. ქალიშვილზეც, თუმცა მას დიდი პრობლემები არასდროს შეუქმნია.
მესმის დალის, რომელმაც გადაწყვიტა გათხოვება ჯერ კიდევ მაშინ, როცა სხვა ქვეყანაში ვიმყოფებოდი. დაიღალა დეიდას მეურვეობით და ძმაზე ზრუნვით. ასე მშობლების ბუდე დატოვა. მე რა უნდა მექნა? ნორმალური თანხა გავუგზავნე და ტელეფონით მივულოცე. სულ ესაა. ერთმანეთს ვხვდებით მაქსიმუმ წელიწადში ერთხელ, ჩემს დაბადების დღეზე. დალი თავისი ოჯახით ქვეყნის მეორე ბოლოში ცხოვრობს და მასზე არ ვდარდობ. გამტანი ხასიათი აქვს.
ტატო მამას დაემსგავსა. სამშობლოში დაბრუნებისას ტატოს ბინა ვუყიდე, ჩემი და მისი ბინები გავარემონტე, მაგრამ მისთვის საკმარისი არ არის. ვიფიქრე, კარგი, იყოს ასე. მასთან გოგონები დადიან, მაგრამ სერიოზული ურთიერთობის დაწყებას არ ჩქარობს. მეგონა მექალთანე იყო, თურმე დიდხანს ვერავინ უძლებს. გარდა ამისა, მუშაობა არ სურს ან არ იცის როგორ. მუდმივად რაღაც დაბრკოლებები აქვს. ასეც ხდება, იქნებ გაიზარდოს?!
მაგრამ არა. ყოველთვის, როცა ფული არ აქვს, იაფფასიან კანფეტებს ან ყვავილებს ყიდულობს და ჩემთან მოდის. ფინანსურ დახმარებას მთხოვს და ისე უიმედოდ კვნესის, რომ ვერც წარმოვიდგენ, რატომ შეიძლება იყოს ასეთ სევდიან განწყობაზე. „გოგონამ მიმატოვა. კიდევ ერთმა. ალბათ, ბოლოა. არაფრის გაკეთება შემიძლია. დედა, ვცდილობ, მაგრამ შედეგი არ მაქვს“.
ყველაფერი მესმის. ჩემი შვილია, მისი ბავშვობის და მოზარდობის ნაწილი გამოვტოვე, მაგრამ, ვაღიარებ, მისი კვნესა საერთოდ არ მადარდებს. როგორმე თავად სცადოს ცხოვრების შეცვლა. კურსებზე ჩაეწეროს. მეეზოვედ მოეწყოს და დილის 5 საათზე ადგეს. იქნებ, რამე გამოვიდეს. რა შემიძლია ვურჩიო, თუ უკვე ზრდასრულია და თავად უნდა ესმოდეს რამე ამ ცხოვრებაში?!
ვიცი, რომ კარგი ფიქრები არ არის, მაგრამ ხშირად მომდის ეს ფიქრები საკუთარ ვაჟთან მიმართებაში. რატომ? დავიწყოთ იმით, რომ არც მე ვარ რკინის ქალი. უცხო ქვეყანაში ცხოვრებისას მეც მქონდა შეხვედრები და სამწუხარო ინციდენტები. მაგალითად, იქ ერთი ადგილობრივი მამაკაცი მთელი გულით შემიყვარდა და მასაც შევუყვარდი. ალბათ, შეგვეძლო მის სახლში ერთად ცხოვრება და შესანიშნავი წყვილიც ვიქნებოდით, მაგრამ, როგორც ჩანს, ეს მხოლოდ იღბლიანების ხვედრია.
ლარსი მდიდარი კაცი არ იყო, თავისი ქვეყნის რიგითი მაცხოვრებელი, თავისი დადებითი და უარყოფითი მხარეებით. მართობდა, როგორ ნერვიულობდა, როცა სააბაზანო ოთახში დიდხანს ვჩერდებოდი. არ ვბრაზობდი, როცა უცებ დგებოდა სკამიდან და თერმოსტატზე ისარს ასწორებდა, ტემპერატურას ქვემოთ უწევდა. მას ვუყვარდი ხმამაღალი სიცილისთვის, თუმცა პირველ დღეებში ვფიქრობდი, რომ ამის გამო ჩემი ეშინოდა. ყველაფერი კარგად იყო, სანამ ერთ დღეს ავად არ გახდა.
კოვიდმა უბრალოდ შეჭამა. ნორმალურად ვერც დავემშვიდობე. საავადმყოფოში მისი მშობლები მოვიდნენ. მთელი თავისი გარეგნობით მაჩვენეს, რომ მათი შვილისთვის საუკეთესო ვარიანტი არ ვიყავი. დიალოგი არ გამოგვივიდა და წამოვედი. მოგვიანებით გავიგე, რომ უკვე გვიანი იყო. ყველაზე სევდიანი პერიოდი იყო ჩემს ცხოვრებაში. ალბათ, დღემდე გონს ვერ მოვედი.
ასე გულქვა გავხდი. ჩემი მეგობრების, ერთადერთი ვაჟის, ყველას მიმართ. იქნებ ეს არის ემოციური გადაწვა? ჭკვიანი ხალხი ამბობს, რომ ეს მხოლოდ ერთი ეტაპია. დასვენება და ყურადღების გადატანა მჭირდება. შემდეგ ფეხზე დავდგები და უბრალო საგნებში სიხარულის დანახვას შევძლებ. მაგრამ რაღაც არ გამომდის „მხიარული“ ცხოვრება. ტატოსთან მუდმივი პრობლემებია. სად წავიდე, რა გავაკეთო? არ ვიცი. როგორც ჩანს, ჩვენს ოჯახში სევდა ერთადერთია, რაც გვაერთიანებს და ეს მართლაც სამწუხაროა.
