ყოველწლიურად იკლებს ადამიანების რიცხვი, რომელთაც სტუმრად ველოდებით, და ეს ნორმალურია. მოზარდობის პერიოდში მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ მოვა, მთავარია, კარგად გავერთოთ. ახალგაზრდობაში სია მცირდება, მაგრამ მაინც საკმაოდ შთამბეჭდავია. მოგვიანებით, მოწიფულობის მიღწევისას, უახლოესი ადამიანების სია უფრო პირველი სიის ნაგლეჯს ჰგავს. ასე გვრჩება მხოლოდ ერთი ან რამდენიმე მეგობარი, შვილები და შესაძლოა რომელიმე ნათესავი.
წლების მატებასთან ერთად ადამიანი პირად დროს უფრო მეტად აფასებს. „ერთჯერად“ მეგობრებზე და შორეულ ნათესავებზე დროის დაკარგვა უკვე უჭირს. ტელეფონში ნაცნობების სიაც დნება. პრიორიტეტები იცვლება. ეს განსაკუთრებით საწყენია მათთვის, ვინც ფიქრობდა, რომ ასეთი მიდგომა არ შეეხებოდათ. ამ მიზეზით ნამდვილი სკანდალიც შეიძლება მოხდეს.
ველოდებით სტუმრებს
ბავშვობიდან ტყუილის თქმა არ მიყვარს. მახსოვს, საბავშვო ბაღში პირდაპირ ვთქვი, რომ თოვლის ბაბუა ადგილობრივი დარაჯი იყო. დღემდე პრინციპული ვარ. ამის გამო ვუყვარვარ ქმარს და იმედი მაქვს შემიყვარებს ჩემი ვაჟიც, როცა გაიზრდება. ხშირად უნდა ვთქვათ სიმართლე, რაც არ უნდა მწარე იყოს. უარესი ნამდვილად არ მოხდება.
ქმართან ასეთი ურთიერთობა მაქვს. შეიძლება ითქვას, ამის გამო შევუყვარდი. ხანდახან უფროსიც კბილებში გამოცრით პირდაპირობისთვის მაქებს. კარგია, რომ ჩემს საქმეში პროფესიონალი ვარ და ჩემი შემცვლელის პოვნა ადვილი არ არის. მაშ, რა საჭიროა პირფერობა სამსახურში? ჩემი სანაცნობო წრე გამგებიანია. ცოტა, მაგრამ 100%-ით გამოცდილი და სანდო დაქალები მყავს.
აი, დედამთილს ჩემი დამოკიდებულება არ მოსწონს. თვლის, რომ ჩვენს შორის რაღაც იერარქია უნდა იყოს, რადგან უფროსია. ვეუბნები, რომ მის მიმართ უპატივცემულობას არ გამოვხატავ. უბრალოდ არ შემიძლია გავჩუმდე, როცა ვიღაც ამბის შელამაზებას ან ფაქტების დამალვას ცდილობს. ასეთი ვარ და უნდა მიმიღოს, მაგრამ მეეჭვება, ოდესმე გამიგოს. ძველი ყაიდის ადამიანია და მისთვის მთავარია, ხალხმა ალმაცერად არ შეხედოს.
მხოლოდ იმ შემთხვევებში, როცა მჭირდება დედამთილთან კომუნიკაცია, ქმარი ჩემს გაჩუმებას ცდილობს. მიზეზი გასაგებია, მაგრამ მე ხომ უხეშად არ ვიქცევი, უბრალოდ გამოვხატავ ჩემს აზრს, რომელიც ხშირად მართალიც არის. ის, რომ ვიღაცას არ მოსწონს, მისი პრობლემაა და არა ჩემი. ასე არ არის?
ერთ შემთხვევაზე მინდა გიამბოთ. ადრე დედამთილი ხშირად მოდიოდა ჩვენთან და ჭკუას გვარიგებდა. მათ შორის, მეც, რადგან მის თვალში რძალი ნორმალური დიასახლისი ვერ იქნება. მისი აზრით, უნდა მოასწრო მუშაობა, სახლის დალაგება, შვილებზე ზრუნვა და ა.შ. როგორც ვხვდები, იდეალურმა რძალმა ძილი უნდა დაივიწყოს. დედამთილი ინტერნეტში პოულობს სხვადასხვა სიბრძნეს და ხრიკს, შემდეგ კი მიზიარებს, როგორ სჯობს რეცხვა, მომზადება, კერვა და ა.შ.
ვუყურებ და ყბა ჩამოუვარდა გაოცებისგან. მისმენს და მოსმენილს ვერ იჯერებს. სიტყვაზე, არ ვაპირებ ქმრის წინდების ამოკემსვას ან უმი ძვლების და ბოსტნეულის ნაჭრების საყინულეში შენახვას მომავალი ბულიონისთვის. ვთვლი, რომ ეს ყველაფერი სისულელეა და შეუფერებელი ნორმალური არსებობისთვის. დედამთილს კი ასეთი მომენტები უყვარს და აფასებს. კარგა ხანს მისმინა, შემდეგ მითხრა, რომ შეიძლება მართლაც კარგი დიასახლისი ვიყო.
არ ვიცი, რა ჯანდაბამ მათქმევინა, მაგრამ მაშინვე ვუთხარი მთელი სიმართლე, რომ მთელი ეს რჩევები თამაშია. საკუთარ დროს ძალიან არ უნდა აფასებდე, რომ ეს ყველაფერი განახორციელო. სარეცხი საპნის გახეხვა? ვის სჭირდება ახლა, 21-ე საუკუნეში? ტანსაცმლის პარკებსაც მაშინვე სანაგვე ურნისთვის ვინახავ, ზოგი კი გაცვეთამდე იყენებს. უფრო მარტივი არ არის ჩანთის გამოყენება?!
ერთი სიტყვით, დედამთილმა ჩვენთან სტუმრობა შეწყვიტა. თითქოს, განაწყენების მიზეზი არ ჰქონდა. იცის, როგორი ხასიათი მაქვს და რომ არავის შეურაცხყოფა არ მინდა. შეწყვიტა სტუმრობა და კარგი. ვიფიქრე, საქმე გამოუჩნდა ან ჩემს მულზე გადაერთო. მასაც ჰყავს ოჯახი, შვილები. ალბათ, ქალიშვილიდან დიასახლისის აღზრდა უფრო ადვილია, ვიდრე რძლისგან. ასე გადავწყვიტე, რომ მე და დედამთილს კონფლიქტი და მტრობა არ გვაქვს.
თურმე ვცდებოდი. რამდენიმე დღის წინ ქმარმა გადაწყვიტა, რომ კარგი იქნებოდა დედასთან სტუმრობა. თან ჩვენს ვაჟს სარძევე კბილი ამოუვარდა და ამის გამო ძალიან სასაცილო გახდა. წინააღმდეგ არ ვიყავი. მანქანაში ჩავსხედით და წავედით. ასე ვთქვათ, სიურპრიზი მოვაწყვეთ. ვინ იცოდა, რომ ჩვენი ნახვა არ გაუხარდებოდა?!
დედამთილი სახლში იყო. მულის ოჯახიც იქ დაგვხვდა. ყველა ძალიან საყვარელი, მხიარული. სახლში გემრიელი არომატი ტრიალებდა. ჩვენც მომზადებული ვიყავით, უბრალოდ ამდენი ხალხის შეკრებას არ ველოდით. ქმარმა ხუმრობაც სცადა, რომ მეზობელთან უნდა წავიდეს სკამების ასაღებად. ჩემი დედამთილი არავის უსმენდა. 5 წუთი ჩემს ვაჟთან ჩამოჯდა, შოკოლადი აჩუქა და თვალებით მანიშნა, სხვა ოთახში გავსულიყავი.
იქ, როცა მარტო დავრჩით, პირდაპირ შემომხედა და მითხრა, რომ უკეთესი იქნება სხვა დღეს ვესტუმროთ. ამდენ სტუმარს არ ელოდა და დროა წავიდეთ. ქმარს მისი სიტყვები გადავეცი. 15 წუთის შემდეგ მანქანით სახლში მივდიოდით. ხმას არავინ იღებდა, უბრალოდ გზაზე ხეებს ვათვალიერებდით.
არ მესმის, როგორ შეუძლია ქალს გააგდოს შვილი და შვილიშვილი საკუთარი ბინიდან? ბევრი ხალხი? უცხო არავინ იყო. დიდი ამბავი, თუ მიწვევის გარეშე მივედით? ამერიკაში არ ვცხოვრობთ, რომ ასე მოვიქცეთ. ჩვენ განსხვავებულები ვართ. დედამთილის საერთოდ არ მესმის. ჩემზე გაბრაზდა და მთელ ოჯახზე ჯავრი ამოიღო. მინიმუმ, ლამაზი საქციელი არ არის. ამის შემდეგ მასთან გაჩუმებას არ ვაპირებ. ჩემი ნდობა სულ დაკარგა. სამუდამოდ.
