მზარდი ოჯახის ცხოვრებაში საცხოვრებელი ფართის პრობლემა ყოველთვის იყო და იქნება. ყველას არ ყოფნის მატერიალური და მორალური რესურსი, რომ მათ გაუმკლავდეს. ხშირად ჩვენი და სხვისის გარჩევა არ შეგვიძლია და ოჯახური ბედნიერების იქით სხვა რამის დანახვა არ გვსურს. ამ ისტორიის გმირს ქმრის მშობლების დიდი ბინა მოსვენებას არ აძლევდა. ისტორია გასაგებია, მაგრამ რაღაცაზე ყოველთვის უნდა დავფიქრდეთ.
ქმრის მშობლების ბინა
რთული სიტუაცია შეიქმნა. ჩემს ახლობელს ოჯახში მატება ელოდა. ვაჟი უკვე პირველ კლასშია, მეორეს გოგონას ელოდნენ. და აი, ცოლმა ფიქრი და ნელ–ნელა ქმრისთვის ტვინის ბურღვა დაიწყო.
დედამთილ–მამამთილის ბინა ოროთახიანი იყო, თან ქალაქის ცენტრთან ახლოს მდებარეობდა. მას ესმოდა, თუ ეს რამდენად არ იყო ლამაზი საქციელი. მეორე მხრივ, ბინისთვის ფულის დამოუკიდებლად დაგროვება არ შეეძლოთ. სწორედ ამიტომ, ყოველი დილა ქმართან წუწუნით იწყებოდა. სთხოვდა, რომ მშობლებთან წასულიყო და ბინების გადაცვლა ეთხოვა.
და რა მოხდა? ბოლოს ქმარი დანებდა და მშობლებთან მივიდა. თუმცა არაფრით დაბრუნდა: მშობლებმა შვილს უარი უთხრეს. ჩემი მეგობარი კიდევ დიდხანს აღშფოთებულიყო. ვერ ხვდებოდა, რაში სჭირდებოდა ორ მოხუცს ოროთახიანი ბინა, თან ცენტრში: სად უნდა წავიდნენ?
მისი არგუმენტები არავინ მოისმინა. მშობლებს გადასვლა არ სურდათ. ისინი თავიან ბინაში ცხოვრებას მიჩვეულნი იყვნენ და უბრალოდ აქ ცხოვრება მოსწონდათ.
რედაქციისგან
აი, ასეთი ისტორია ცოლზე, რომელიც ქმარს ტვინს უბურღავდა, და ბინაზე. არც კი ვიცი, როგორ უნდა მოქცეულიყვნენ. თითქოსდა ახალგაზრდა ოჯახიც მეცოდება, მაგრამ მეორე მხრივ მშობლები ვალდებულნი არ არიან. მოგვწერეთ, როგორ ფიქრობთ, მშობლები სწორად მოიქცნენ თუ არა? და საერთოდ, ცოლს ქმართან ამ თემაზე უნდა ეწუწუნა თუ ამაყად, მოთმინებით ვიწრო ბინაში ეცხოვრა?
