მართალია, ყველა ისე ცხოვრობს, როგორც სურს. ოჯახშიც ასეა: ზოგი რჩეულია, ზოგი კი კონკია. ოჯახში მოვალეობები ყოველთვის სამართლიანად განაწილებული არაა. ზღაპარი კონკიას შესახებ, სადაც მოვალეობები არასწორად განაწილებულია, ყველას წარმატებით ავიწყდება.
ჩვენ მსგავსი ისტორია გვაქვს. „პაპარაცმა“ გადაწყვიტა, რომ ეს ამბავი გაგიზიაროთ. ადამიანებს განსხვავებული მოსაზრება აქვთ და საინტერესოა, იქნებით კონკიას მხარეს თუ არა? თუ გადაწყვეტილება სამართლიანია?
ოჯახის წევრების მოვალეობები
„მდიდრულად არასდროს ვცხოვრობდით. დედ–მამა, მე და 2 და. ოროთახიანი ბინა გვქონდა, აქ როგორღაც ვთავსდებოდით. ასაკის მატებასთან ერთად უნუგეშო დასკვნამდე მივედი: რაიმე მემკვიდრეობის იმედი არ უნდა მქონდეს და სჯობს უკეთესი ცხოვრება თავად მოვიწყო.
რადგან უფროსი ქალიშვილი ვარ, „დასაზვერად“ პირველი წავედი. სკოლის შემდეგ უნივერსიტეტში ჩავაბარე, საერთო საცხოვრებელში გადავედი და ვმუშაობდი. ჩემი თავის უზრუნველყოფას ვცდილობდი. შემდეგ მუშაობა, დაწინაურება. 10 წელი გავიდა. ბინა ვიქირავე, მშობლებს ვეხმარებოდი, დებისთვის ტანსაცმელს ვყიდულობდი.
ორივეს ტელეფონი ვუყიდე, უკვე სტუდენტები არიან. მოკლედ, ვცდილობ ოჯახს მხარი დავუჭირო, საბედნიეროდ, სტაბილური შემოსავალი მაქვს. ისე მოხდა, რომ ბინა დეიდას სახლთან ახლოს ვიქირავე. ის საკმაოდ ჩაკეტილი ქალია და ნაკლებად ვეხმიანებოდი.
ჩემებსაც დიდად არ მოსწონდათ, რადგან საკმაოდ მძიმე ხასიათი აქვს, მაგრამ მასთან სტუმრობა დავიწყე. ბოლო წლებში თავს ცუდად გრძნობდა და ქუჩაში თითქმის არ გამოდიოდა. საკუთარი ოჯახი არ ჰქონდა, მასზე არავინ ზრუნავდა. მოკლედ, კვირაში 1–2–ჯერ მივდიოდი, საჭმელი მიმქონდა, გადასახადებს ვუხდიდი. ასე რამდენიმე წელი გაგრძელდა.
ცოტა ხნის წინ გარდაიცვალა. როგორც აღმოჩნდა, ანდერძი დატოვა, სადაც ბინა ჩემს სახელზე იყო. გულწრფელად რომ გითხრათ, გამიკვირდა, რადგან ამის იმედი არ მქონდა და ამ თემაზე არასდროს გვისაუბრია. მოკლედ, მისი გაგება შეიძლება, რადგან მთელი ჩვენი ოჯახიდან არავის ეხმიანებოდა, მხოლოდ მე.
როცა ამის შესახებ დებმა გაიგებს, განაწყენდნენ. კიდევ უფრო გასაკვირია ის, რომ დედამ მათი მხარი დაუჭირა. კარგია, რომ მამა არ ჩაერია. ისინი ამბობენ, რომ საკუთარი თავის უზრუნველყოფა უკვე შემიძლია, ყველაფერს ვაკონტროლებ. მათ ენთუზიაზმს არ ვიზიარებ. ოროთახიანი ბინა ხელში თავისით ჩამივარდა, რატომ უნდა ვთქვა უარი?
მალე იქ გადასვლას ვაპირებ, რადგან ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად ბავშვის გაჩენა გადავწყვიტე. საკუთარ ბინაში თავს უფრო მშვიდად ვიგრძნობ, ვიდრე ნაქირავებში. და კიდევ, ეს წლები დეიდაზე არავინ ზრუნავდა, მაგრამ ახლა მისი ოროთახიანი ბინა თანაბრად უნდა გავიყოთ.
დღეს ჩემი დაბადების დღეა და ოჯახის არც ერთმა წევრმა არ მომილოცა. განაწყენდნენ: ბინა ოჯახში გადავცვალე. ამას ისინი ამბობენ, მე არა. როგორც ჩანს, ქორწილზე მათი დაპატიჟებაც არ ღირს. აი, ჩემგან ასეთი კონკია გამოვიდა. დეიდა მაფრთხილებდა, რომ 12 საათზე ეტლი გოგრად გადაიქცა, ხოლო ცხენი თაგვად. ესეც მადლობა ჩემი მუდმივი დახმარებისთვის!”
რედაქციისგან
როგორც წესი, ოჯახის წევრების მოვალეობების დაყოფა მიღებული არაა – ადრე თუ გვიან ყველაფერი პრიმიტიულ დაყოფაზე გადადის. მნიშვნელოვანია, ნებისმიერ სიტუაციაში ადამიანობა შეინარჩუნოთ. ამ შემთხვევასთან დაკავშირებით თქვენი მოსაზრება აუცილებლად გაგვიზიარეთ – როგორ ფიქრობთ, რომელ მხარესაა სიმართლე?
