ცხოვრებას ცხოვრება იმიტომ ჰქვია, რომ რაღაც მოულოდნელობას დაგაჯახოთ. გასაგებია, რომ თითოეულს განსხვავებული ინტენსივობის ვნება აქვს, მაგრამ ზოგს ბედი საერთოდ არ ინდობს. თუ ასეა, მშვიდობა მაინც გსურს, რომ არავინ და არაფერმა შეგახსენოთ. მშვიდად ცხოვრობთ და გიხარიათ, სანამ, მაგალითად, ასაკოვანზე არ დაქორწინდებით.
ეს ცხოვრებისეული, ყოველდღიური და ცოტა ცინიკური ამბავია. „პაპარაცმა“ ამ ისტორიას გვერდი ვერ აუარა, რადგან რჩევა გვჭირდება. როგორ გადაწყვეტთ ამ კაზუსს, მსგავს სიტუაციაში რომ იყოთ? თქვენი მოსაზრების გაგება ძალიან გვსურს. აი, რამ შეაშფოთა ჩვენი გმირი.
ქორწინება ასაკოვანთან
„ის, რა თქმა უნდა, ძალიან მოხუცი არაა, მაგრამ ბევრად უფროსი. 20 წლით. მე მხოლოდ 47 წლის გავხდი. ერთმანეთს დიდხანს ვხდებოდით, მასში რაღაც მამობრივი ვიგრძენი: ჩემზე ზრუნავდა, გოგოსავით მანებივრებდა. ქმარს ნამდვილად არ ჰგავს. ჩვენი ურთიერთობა დავაკანონეთ, როცა 44 წლის ვიყავი. ერთად ვცხოვრობთ. ისე მოხდა, რომ ის ჩემთვის პირველია, მანამდე გათხოვილი არ ვყოფილვარ.
ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ვიყავი, როცა გავიგე, რომ შვილები არ მეყოლებოდა. ჩემი დის ქალიშვილს ვზრდიდი, რომელიც 12 წლის ასაკში დაგვიტოვეს. გავზარდე, აღვზარდე და ხალხში გავუშვი. უკვე 40 წლის ვიყავი. და მარტო დავრჩი: ნინო სხვა ქალაქში გადავიდა, გათხოვდა, ახლა საკუთარი ოჯახი და ცხოვრება აქვს.
ჩემს მეუღლეს ქალიშვილი ჰყავს, ჩემი თანატოლი. მას რთული ხასიათი აქვს, არ მომწონს. ქმარი ამბობს, რომ პირველ ცოლს კიდევ უფრო ცუდი ხასიათი ჰქონდა და ქალიშვილიც მას ჰგავს. ამის გამო ცოლს გაშორდა. ასე მარტო ცხოვრობდა, სანამ არ შემხვდა. ძალიან მოვეწონე და ა.შ. მოკლედ, ეს მნიშვნელოვანი არაა.
როცა ერთმანეთი გავიცანით, პატარა ბინებში ვცხოვრობდით, მაგრამ ურთიერთობის დაკანონების შემდეგ ჩვენი პატარა ბინები კომფორტულ, დიდ ბინაში გადავცვალეთ. ახლა ვფიქრობ, რომ ეს შეცდომა იყო. მისი ქალიშვილი გამოჩნდა და გვეხვეწება, რომ ცხოვრების უფლება მივცეთ, რადგან ბინის ქირა ძალიან ძვირი უჯდება.
კატეგორიულად წინააღმდეგი ვარ, რადგან მასთან ურთიერთობა ჩემი გეგმის ნაწილი არ იყო. თითქოსდა საქმეზე მოვიდა და ყველაფერი კარგად დაათვალიერა. მიმანიშნა, რომ ბინების გადაცვლა სისულელე იყო, რადგან შეიძლებოდა ერთში ცხოვრება და მეორეს გაქირავება. ვერ ვხვდები, ამას მასთან რა საერთო აქვს.
როცა მამა ცუდად იყო, მე და მისმა მეგობრებმა მდგომარეობიდან ძლივს გამოვიყვანეთ. ქალიშვილი კი გამქრალი იყო, ახლა კი გამოჩნდა! მისი იდეა ასეთია: აქ გადმოსვლა სურს, საცხოვრებლად კრედიტის აღება. დროებით სადმე (ჩვენს ბინაში) თავის შეფარება, შემდეგ კი საკუთარ ბინაში გადასვლა. ამბობს, დროებით. დიახ, რა თქმა უნდა, ვიცი, როგორც ხდება.
მოკლედ, მეუღლე უკვე მისი გავლენის ქვეშ ექცევა, თითქოსდა არა უშავს და შეგვიძლია შევვიწროვდეთ. დიახ, რა თქმა უნდა. შემდეგ აქ ჩაეწერება, მეუღლე აღარ იქნება, ბინა მას დარჩება, მე კი ქუჩაში. ქალიშვილი ზარებით და წერილებით ბომბავს. ჩემი პოზიციის დაფიქსირება ვცადე, მაგრამ მეუღლე ბრაზდება.
ვფიქრობ, თუ ბინის ქირაობა უჭირთ, კრედიტის აღებას როგორ შეძლებენ? ეს კითხვა არ მოსწონს. მოკლედ, თუ გონზე არ მოვა, ბინის გაყოფის საკითხს დავსვამ, მე ისევ ერთოთახიან ბინაში გადავალ. თუნდაც სასამართლოს დახმარებით, მაგრამ ჩემსას მივაღწევ. ერთხელ ჭკუა უკვე ასწავლეს, მაგრამ როგორც ჩანს, ვერაფერი ისწავლა. მე ჩემი ნერვების დახარჯვა არ მსურს“.
რედაქციისგან
ნამდვილად რთული სიტუაციაა. ერთი მხრივ, ამ ქალის გაგება შეიძლება, მეორე მხრივ, ქალიშვილს დახმარების უფლება აქვს. მოგვწერეთ, როგორ აფასებთ სიტუაციას და როგორ უნდა იმოქმედონ.
