კითხვა რიტორიკულია. რა ვალდებულება აქვს შვილს მშობლის მიმართ, როცა ის მოხუცდება? ცხადია, ღირსეული ზრუნვა და პატივისცემა. ასე აგვზარდეს ბავშვობიდან, ამას გვეუბნება სინდისი და საერთოდ, რაზეა ლაპარაკი? თუმცა ცხოვრება ისეთია, რომ ერთმნიშვნელოვანი პასუხის გაცემა რთულია.

როგორ უნდა მოიქცეთ, თუ მშობლებმა ჯერ კიდევ ბავშვობაში ფსიქოლოგიური ტრავმა მოგაყენეს ან თუ მათგან არანაირი თანაგრძნობა არ დაგინახავთ? არადა უფრო უარესი ისტორიებიც არსებობს. დღეს Paparazzi ერთ–ერთ ასეთ ისტორიას გიზიარებთ. იქნებ ვინმეს დაფიქრება ან ცხოვრების მიმართულების გადახედვა აიძულოს.

რა ვალდებულება აქვთ შვილებს მშობლების მიმართ

ბავშვობა

„როცა პატარა ვიყავი, ბებია მზრდიდა. მშობლები ბევრს და გვიანობამდე მუშაობდნენ, ამიტომ სხვა ვარიანტი არ არსებობდა. პატარა გოგონა, რომელსაც თამაში სურდა, იძულებული იყო მთელი ბავშვობა მკაცრი, ასაკოვანი ქალის მეთვალყურეობის ქვეშ გაეტარებინა. სუფთა ჰაერი მხოლოდ ბებიასთან ერთად და დღეში მაქსიმუმ რამდენიმე საათით.

სკოლაში პირველ კლასში მისვლისას სოციალური არ ვიყავი. დიახ, კითხვა და ცოტა წერა ვიცოდი. ასამდე თუ მგონი ათასამდე რიცხვებს ვცნობდი. ამით მორჩა. ბავშვებთან დამეგობრება არ გამომდიოდა. თანაკლასელები უცნაურ, ჩაკეტილ და ნელ ადამიანად მიმიჩნევდნენ. ახლა მესმის, რომ ყველაფერში დამნაშავე ჩემი ქცევის მოდელი იყო.

თავისი არსით, პატარა ბებია ვიყავი, რომელიც თანატოლებს დერეფანში სირბილის უფლებას არ აძლევდა, მუდმივად წუწუნებდა და ყველაფერს მასწავლებელს უყვებოდა. სხვანაირად არ შემეძლო. „სწორად“ მოქცევა ჩემი არსი იყო. ქცევით ყოველთვის სამაგალითო ვიყავი, ნიშნები სწრაფად დარეგულირდა, მყარი წარჩინებულიდან კარგი მოსწავლე გავხდი.

დაქალი მხოლოდ უფროს კლასებში გავიჩინე. ისიც წარჩინებული იყო, მაგრამ ამისთვის თავისი მიზეზები ჰქონდა: სიღარიბე და ალკოჰოლიკი მშობლები. სიტყვაზე, ერთხელ დედასთან ბებიაზე საუბარი დავიწყე. მაშინ მივხვდი, რომ მისი ძალიან ეშინია. ქალიშვილი, რომელსაც ზრდასრულ ასაკში დედის ეშინოდა, – რა მაგარია.

ზრდასრული ასაკი

როცა 20 წლის გავხდი, მამამ დაგვტოვა. სახლში ამინდი ვერ აიტანა. ჩემს წინაშე ბოდიში მოიხადა, მაგრამ, როგორც ჩანს, მისი წასვლის მიზეზი უკვე მესმოდა. დედა სულ უფრო და უფრო ბებიას ემსგავსებოდა. მუდმივი საყვედურები, დარიგებები და უკმაყოფილება ნებისმიერს მობეზრდება. თავის მხრივ, მეც ახალგაზრდა მამაკაცთან ერთად ნაქირავებ ბინაში გადავედი.

ბებიას დემენცია დაეწყო. დედა მამას ყოველთვის უკანასკნელი სიტყვებით იხსენებდა და ხშირად ტიროდა. ერთდროულად მუშაობას და ბებიას მოვლას ვერ ასწრებდა. სწორედ ამიტომ, ძიძის როლი საკუთარ თავზე ავიღე. წარმოიდგინეთ, როგორია ადამიანის მოვლა, რომელიც საღ გონებაზე მკაცრად გწვრთნიდა? ახლა კი სრულიად აუტანელი გახდა.

ჩემთვის სახელით ერთხელაც არ მოუმართავს, საჭმელში აფურთხებდა, ოთახში აურზაურს ქმნიდა, მეზობლებს ეძახდა, რომ სახლში უცხოები შემოიჭრნენ. პირადი ცხოვრებისთვის უბრალოდ დრო არ მქონდა და ნერვებმაც მიმტყუნა. ახალგაზრდა მამაკაცი, რომელთანაც დიდხანს ვიცხოვრე, უბრალოდ წავიდა. ყველაზე საინტერესო პოზიციაზე დავრჩი.

მე დღეს

ახლა უკვე მოწიფული ასაკის ვარ. იცით, ახლა ბებიაჩემის ძალიან კარგად მესმის. ამ ქალს პატივისცემით და მსუბუქი სინანულით ვიხსენებ. ვაჟიშვილი თავად გავზარდე. მამაკაცი ჩემს ცხოვრებაში არ გამოჩნდა. გადავწყვიტე, რომ შვილი ისე გამეზარდა, რომ ბავშვობიდან სცოდნოდა, როგორი გახრწნილია ეს სამყარო.

ნახეთ, რა ხდება დღეს. ახალ ამბებში მუდმივად ნეგატივზე წერენ. ბავშვებს ქუჩაში მარტო ვეღარ დატოვებ, რა იცი, რა მოხდება. სკოლის მოსწავლეები, ეს ნამდვილად ვიცი, ყოველთვის ძალიან სასტიკები იყვნენ, მაგრამ ახლა ახალ დონეზე ავიდნენ. სხვების დამცირებას მობილურით იღებენ. წარმოიდგინეთ, როგორი ბოროტი უნდა იყო?

ჩვენ კარგ სკოლაში მივედით, ფული არ დავზოგე და ანდრია ფორტეპიანოს და ინგლისურის გაკვეთილებზე ჩავწერე. დიახ, შესაძლოა, ახლა უჭირს, მაგრამ შემდეგ მადლობას მეტყვის. ჯერჯერობით გაკვეთილებს ერთად ვამზადებთ. ოლიმპიადისთვის ვემზადებით. სასაცილოა, მაგრამ სხვა მშობლებს დაწყებითი სკოლის სასწავლო პროგრამაც არ ახსოვთ. მე ყოველთვის შემიძლია დავეხმარო.

რას ვფიქრობ ბავშვზე

შეიძლება ცოტა მკაცრად ჟღერს, მაგრამ ვთვლი, რომ შვილი ჩემ წინაშე ვალდებულია. არა ახლა, მაგრამ თავისი არსით. მთელი ცხოვრება მას მივუძღვენი, რომ თავი უკეთ ეგრძნო. ბავშვის მარტო გაზრდა რთულია, ძალიან რთული. თუმცა ასე შთამომავლობას ვტოვებთ, რომ ღრმა სიბერეში არ შეგვრცხვეს და რომ ვინმემ ჭიქა წყალი მოგვაწოდოს.

დასასვენებლად არ დავდივარ, არავის ვხვდები, მეგობრებს არ ვიძენ. რა საჭიროა, როცა ჩემი ცხოვრების აზრი ისაა. იზრდება, ჭკვიანდება და ძალას იკრეფს. ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ვარ და ბებიასავით ყველა სისულელეზე არ გავიფანტები. რა თქმა უნდა, ბავშვის თავისუფლება ცოტა უნდა შეიზღუდოს. განა ყველანაირი სისულელის კეთება შეედრება რაღაც ახლის და სასარგებლოს შესწავლას?

ვთვლი, რომ არა. შვილს ვასწავლი, რომ მის ცხოვრებაში მთავარი ადამიანი დედაა. მე გავაჩინე, აღვზარდე და ცხოვრების გზას ვუჩვენებ. დაე, მის ცხოვრებაში მეგობრები გამოჩნდნენ, როცა გაიზრდება. ჯერჯერობით, ეს მეგობრები არ არიან, არამედ თანაკლასელები. სიბერეში შვილმა მხარი უნდა დამიჭიროს და ნორმალური პირობები შემიქმნას.

წინააღმდეგ შემთხვევაში არ მესმის, რა საჭიროა ეს ყველაფერი? თავად განსაჯეთ: შვილებზე ცხოვრების საუკეთესო წლებს ვხარჯავთ. ყველაფერს ვაძლევთ იმის სანაცვლოდ, რომ სიბერეში რაღაც კომფორტი ვიგრძნოთ. პენსია? არ გამაცინოთ. საკუთარ შვილში დარწმუნებული ვარ. კარგ ბიჭად აღვზარდე, რომელიც თავის დედას არასდროს დაივიწყებს და რთულ წუთებში მხარს დაუჭერს.”