ზოგჯერ მოგზაურობა ნამდვილი თავგადასავალი ხდება. მით უფრო, თუ ამ მიზნით რკინიგზას იყენებთ. ნამდვილად: დახურული სივრცე, უცნობ ხალხთან ვიწრო მეზობლობა, ბორბლების მონოტონური ხმა რელსებზე. თუმცა მატარებლის ზედა თარო შეიძლება ნამდვილი პრობლემა გახდეს, ზედმეტად მოუხერხებელია.სწორედ ამიტომ, ბევრი ადამიანი ერთმანეთს ანგარიშს უწევს, რომ ყველამ თავი კომფორტულად იგრძნოს. არაფერი განსაკუთრებული, წვრილმანია. ამ დროს ადამიანური ურთიერთობები ძალიან მნიშვნელოვანია. საჭმლის გაზიარება, მზის ჩასვლის შემდეგ ჩუმად ყოფნა, ზედა თაროზე ასვლაში დახმარება. ასე ჩვენს აღზრდას და თავაზიანობას ვავლენთ. არის შემთხვევები, როცა ყველაფერი იდეალურად არაა.

ზედა თარო მატარებელში

სტუდენტები – „რკინიგზის მომსახურებით არასოდეს ისარგებლოთ! ამას ჩემი გამოცდილებით ვაცხადებ. მატარებელში ხალხი მგელი ხდება. სხვა მგზავრები, მათი საჭიროება და მოთხოვნილებები არ აინტერესებთ. ალბათ, გზაში ახლო მეზობლობა ასეთ გავლენას ახდენს. ვერაფერს გეტყვით მეცნიერულად, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ყოველდღიურობაში უფრო კეთილები არიან.ერთხელ ნათესავთან წასვლა მომიწია. ახლო გზა არაა, ამიტომ მატარებლით წასვლა გადავწყვიტე. ფასი მაღალი არაა, ამიტომ კომფორტზე დაზოგვა შეიძლება. ჩემი ასაკის გამო (თითქმის 60 წლის ქალი ვარ) გაგების და თანამგზავრების მხარდაჭერის იმედი მქონდა. ვერაფერი მივიღე.

ყველაფერი გაუგებრობით დაიწყო. ჩემს პლაცკარტში შევდივარ და რამდენიმე სტუდენტს ვხედავ. ყველა  ახალგაზრდა, მხიარული, კომუნიკაბელური. საერთო ენის გამონახვის იმედი მქონდა. ადგილის დათმობა არ ისურვეს, დიალოგზე არ წამოვიდნენ, უბრალოდ ალმაცერად მიყურებდნენ და ნესტოებს უკმაყოფილოდ ბერავდნენ. მხოლოდ ერთი, ყველაზე პატარა და მსუქანი ახალგაზრდა ზედა თაროზე ასვლაში დამეხმარა.ამის შემდეგ რამდენიმე ფრაზა ერთმანეთს უთხრეს და საკუთარ ტელეფონებს მიაშტერდნენ. ესეც კარგია, ცოტა დასვენება შემეძლო. რაღაც დრო გავიდა და ჩამეძინა. გაღვიძებისას აღმოვაჩინე, რომ მეზობლები წავიდნენ ისე, რომ არც დამემშვიდობნენ. არ მესმის, თუ მალე ჩამოსვლას აპირებდნენ, ნუთუ ქვედა თაროზე ადგილის დათმობა არ შეეძლოთ?

ახალი მეზობლები – სტუდენტები ჩაანაცვლა ახალგაზრდა წყვილმა ბავშვით. მათი მჟავე სახეების შემხედვარე მივხვდი, რომ ნაჩხუბრები იყვნენ. დალაპარაკება ვცადე, მაგრამ მხოლოდ გამაჩუმეს – ლილის ჩაეძინა. მივხვდი, რომ მათთან საუბარი არ გამოვიდოდა. პლანშეტი ამოვიღე და საყვარელი წიგნის წაკითხვა დავიწყე. ასე რამდენიმე საათი გავიდა.წახემსების დრო მოვიდა. ბუნებრივია, ხელცარიელი არ ვიყავი. ყველაფერი, როგორც წესია: ქათამი ფოლგაში გამომცხვარი, მოხარშული კვერცხი, კარტოფილი, რამდენიმე კიტრი–პომიდორი და პური. თავად რომ ვჭამო და მეზობლებსაც გავუნაწილო. მიჩვეული ვარ, რომ ყველა თავის საჭმელს საერთო მაგიდაზე აწყობს და ერთად სადილობს. თან ეცნობიან, ურთიერთობენ.

ახალგაზრდებს ვკითხე, როდის ისადილებდნენ. მითხრეს, რომ ახლა ბავშვს აჭმევდნენ, თავად რაღაც იოგურტი ბუტერბროდთან ერთად ჰქონდათ. რა თქმა უნდა, ჩამოვედი, მეზობლების განათლება დავიწყე, რომ ასე კვება არ შეიძლება. საჭმელი შინაურული, ანუ სასარგებლო უნდა იყოს, რომ რაიმე სისულელით არ დაიხრჩოთ. პროდუქტების მაგიდაზე დაწყობაც მსურდა. ის ხომ საერთო, ასეა?მათ ჩემზე სისინი დაიწყეს, მამაკაცი პრაქტიკულად ყვიროდა, რომ ახლა მისი ბავშვი შეჭამს, შემდეგ კი შემიძლია ის გავაკეთო, რაც მსურს. საწყენია, უსიამოვნოა. გაცილებით უფროსი ვარ, ის კი თავის თავს ამდენის უფლებას აძლევს.და დაიწყო. ბავშვს ჭამა არ სურს, მშობლები ეხვეწებიან. ბიჭის წინ პლასტმასის ქილები დააწყვეს. არც ნორმალური ხორცი, არც თევზი. ბუნებრივია, წუწუნებს. 20 წუთი გავიდა. შიმშილი დეიდა არაა, ჩემი საჭმელი პირდაპირ ზედა თაროზე გავშალე. რა უნდა მექნა, გამაგდეს, ხოლო ორგანიზმი კალორიებს ითხოვს.

სადილობის დრო – რამდენიმე კვერცხი გავფრცქვენი, პომიდორი დავამარილე. ქათამიც. ჩემმა მეზობლებმა აქტიურად ჩურჩული დაიწყეს. ალბათ, კვლავ რაღა არ მოწონთ. მუსიკა ჩავრთე და სადილობა დავიწყე. არავის ვეხები. თავს კარგად ვგრძნობ. მოულოდნელად, პირდაპირ ჩემს თვალწინ ოჯახის მამის უკმაყოფილო სახე გამოჩნდა.

• – მომისმინეთ, შეგიძლიათ მუსიკა გამორთოთ? უკვე შევჭამეთ, შეგიძლიათ დაბლა ჩამოხვიდეთ.
• – არა, მადლობა. ასეც კარგად ვარ.
• – ბავშვის დაძინება გვინდა, ხმას დაუწიეთ მაინც.
• – ახალგაზრდავ, გარეთ დღეა. რა პრეტენზიები გაქვთ? სადილობთ, გემრიელად მიირთვით.ამ მომენტში მატარებელმა კარგად დაამუხრუჭა და კვერცხის ნაჭუჭის ნაწილი ქვემოთ დავარდა. კაცმა ეს დაინახა და უკმაყოფილებისგან შუბლი შეჭმუხნა. ცოლ–შვილთან დაბლა ჩასვლის მეტი არაფერი დარჩენოდა.

შემდეგ არაფერი საინტერესო არ მომხდარა. ერთ–ერთ სადგურზე დიდხანს ვიდექით, ამიტომ ნათესავთან დარეკვა და მოახლოებული შეხვედრის განხილვა მოვასწარი. კაცმა ჩემზე კვლავ სისინი დაიწყო, მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე. მხოლოდ ქათმის ჭამა დამრჩენოდა. გზა უსწორმასწორო იყო და ამიტომ ხშირად ირყეოდა.უზნეო მეზობელზე რამდენიმე ნამცეცის და წვრილი ძვლის დაყრა და ხუმრობა გადავწყვიტე. მერე რა, მაგიდიდან ქვემოთ დავარდებოდა, დიდი პრობლემა არაა. მეორე და მესამე მოხვევისას, როცა მამაკაცს განსაკუთრებით დიდი ძვალი მოხვდა, მხოლოდ დახშობილი კვნესა გავიგონე. ესეც ასე, გეკუთვნის. კარგად არ სურდა, ახლა მოითმინოს.

ყველას ვურჩევ, რომ სხვას ისე მოექცეს, როგორც სურთ, რომ მას მოექცნენ. ჩემს ცხოვრებაში ბევრი რამ ვნახე. მარტოხელა ქალი ვარ, მაგრამ ბევრი მამაკაცი დამეთანხმება. აი, ჩემი ცხოვრებისეული სიბრძნე: ქალის წყენინება არ შეიძლება, თორემ ძვლებს ვერ შეაგროვებთ. არ გჯერათ? ჩემს ყოფილ თანამგზავრებს კითხეთ. გიამბობთ.”