ყველას არ აქვს ბედნიერება უყვარდეს ან უყვარდეთ. სასიამოვნოა, როცა გიყვარს და სანაცვლოდაც იღებ იგივეს, მაგრამ რა მოხდება მაშინ, თუ გიყვარს და მადლიერების გამოხატვაც არ შეგიძლია, რადგან არ გახსოვს, ვინ არის ის ადამიანი შენთვის. მეხსიერება არის უდიდესი საგანძური, რომლის ღირებულებას მხოლოდ მაშინ გაიგებ, როცა დაკარგავ.მამაჩემი სამოცდაათზე ცოტა მეტი წლის იყო, როცა ნელ-ნელა ავიწყდებოდა ის, რაც ადრე მშვენივრად იცოდა. ზოგიერთი სიტყვის მნიშვნელობას ვეღარ ვიხსენებ – ამბობდა ის და ძალიან წუხდა. სამწუხაროა, როცა ახლობელი ადამიანი რაღაცის თქმას ცდილობს და სწორ ფრაზებს ვერ პოულობს. კიდევ უფრო რთულია, როცა დილით ოთახიდან გადიხარ და ის დაბნეული გეკითხება: “ვინ ხარ და რატომ ვარ მე აქ?”

გიყვარდეს და იყო საყვარელი

ალცჰეიმერის დაავადებას მრავალი გამაფრთხილებელი ზარი აქვს, მაგრამ სამწუხაროდ, მეხსიერების დაკარგვის პრევენციის საშუალება არ არსებობს. შესაძლებელია მხოლოდ გახანგრძლივდეს ის პერიოდი, როცა ამ დაავადებით დაავადებული ადამიანი თავის თავს მოემსახურება.ვმუშაობ გასართობ პარკთან და ხშირად ვსეირნობ იქ სახლისკენ მიმავალ გზაზე. ჩვენი პარკი ძალიან ლამაზი და მყუდროა, აქვს მრავალი ჩიხი და ბილიკი, რომელიც მზადაა ყველა შეიფაროს ქალაქის აურზაურისგან. ყოველთვის, როცა ფეხით მივდივარ, ვხვდები ერთ უცნაურ, მაგრამ ძალიან მომხიბვლელ წყვილს. კაცი უკვე საკმაოდ ასაკოვანია და მისმა კომპანიონმაც დიდი ხანია მოიპოვა „ბებიის“ საპატიო წოდება.

შთამბეჭდავი გასეირნება – ცოტა ხნის წინ სამსახურში აღვნიშნეთ ძაღლის დღე და მოგვცეს უფლება შინაური ცხოველები წაგვეყვანა თან. სახლში აგატასთან ერთად ვბრუნდებოდი. ის გრძელბეწვიანი ჩიხუახუაა, ყველაზე საყვარელი სანახაობა, განსაკუთრებით გულჩვილი ბებიებისთვის. ასე რომ, როგორც გაირკვა, თამარა და პეტრე თაყვანს სცემენ პატარა ძაღლებს. გამოველაპარაკეთ ერთმანეთს. თამარა ძალიან სასიამოვნო ქალია, თუმცა ბევრ კითხვას სვამს, თან თითქოს ეფლირტავება თავის შუახნის, მაგრამ არანაკლებ ელეგანტურ კომპანიონს.პეტრე ნაზად უყურებდა აგატასთან მოთამაშე თამარას. შევამჩნიე, რომ ორივე მოხუცს ხელზე ბეჭდები ეკეთა. საინტერესოა, რა ეხმარებოდა მათ ურთიერთობაში ნაპერწკლის შენარჩუნებაში, მაგრამ კითხვა ვერ გავბედე.  უცებ თამარა გაშეშდა: “ოჰ, რა საყვარელი ძაღლია … და ვისი ხარ, საიდან მოხვედი?” თავიდან გაოგნებული ვიყავი, შემდეგ კი მივხვდი, რომ ქალს უბრალოდ დაავიწყდა ჩვენი შეხვედრა, ზუსტად 10 წუთის წინ მომხდარი ყველაფერი.

პიტერმა შეამჩნია ჩემი მზერა და ამიხსნა: „ჩემს მეუღლეს ალცჰეიმერი აქვს, ხშირად ავიწყდება ბევრი რამ, არ ინერვიულო, ეს უკვე ნორმაა ჩვენთვის“. მან თამარას მშვიდად გააცნო ჩემი თავი. ქალბატონმა ტკბილად გამიღიმა და მითხრა: ”სინამდვილეში, პეტრე ჩქარობს, მე მისი ცოლი არ ვარ, დღეს დილით შევხვდით პირველად, მან მომხიბლა ჰორტენზიის თაიგულით. მე ძალიან მიყვარს ეს ყვავილები, როგორც მიხვდა ეს არ ვიცი…”პიტერმა ამოიოხრა: „ეჰ… 50 წლის წინ პირველად მოვუტანე ჰორტენზიის თაიგული. მაშინ მან მითხრა, რომ ყველაზე მეტად ეს ყვავილები უყვარდა. ამიტომ, ზაფხულში ვცდილობ, რაც შეიძლება ხშირად ვუყიდო, მინდა ვასიამოვნო საყვარელ ადამიანს. მე ხომ ყველაფერი მახსოვს…”

სიბრძნე წლებთან ერთად მოდის – სახლში მივედი და ვფიქრობდი: ძნელია როცა იცი, რომ შენმა საყვარელმა დაგივიწყა და მაინც ცდილობ მასთან ურთიერთობის შენარჩუნებას. ვფიქრობ, პეტრე მიხვდა, თუ რა დიდი პრივილეგიაა არჩევანის გაკეთება: გიყვარდეს, თუ უყვარდე. ბრძენი მოხუცია, მისგან ბევრი რამ გვაქვს სასწავლი…

გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი წაკითხულ ამბავზე. მოუთმენლად გელოდებით კომენტარებში.