„ქმრის ბინაში ვცხოვრობ, მაგრამ ხელი ოფიციალურად არ მოგვიწერია“ – გვიზიარებს 45 წლის შორენა თავის ისტორიას. მისი საყვარელი მეუღლე 60 წლისაა და ახლა საავადმყოფოში წევს. ექიმების პროგნოზები უიმედოა: სავარაუდოდ, დიდი დრო არ უწერია. მთავარი პრობლემა ისაა, რომ შორენას წასასვლელი არსად აქვს. რატომ არ შეუძლია მეუღლის ბინაში ცხოვრების გაგრძელება, Paparazzi–ს სტატიაში წაიკითხეთ.
ქმრის ბინაში ვცხოვრობ – „თითქმის 5 წლის ჩემი ოცნების მამაკაცი გავიცანი. მაშინ 40 წლის ვიყავი, ის 55 წლის. განქორწინებული ვარ და 2 ზრდასრული შვილი მყავს. ისიც მარტოხელაა, მისი ზრდასრული ქალიშვილი სხვა ქალაქში ცხოვრობს. ჩვენს ბედნიერებას ხელს არაფერი უშლიდა და მასთან საცხოვრებლად გადავედი. ჩემი ქალიშვილები ჩემს სახლში საცხოვრებლად დარჩნენ. ერთ უნივერსიტეტში სწავლობდნენ და ჩემს გარეშე ოჯახს შესანიშნავად უძღვებოდნენ. თავად საყვარელ ადამიანთან გადავედი. რატომღაც ქორწილის გადახდა არ გვიფიქრია. უკვე ის ასაკი არ გვაქვს, ისედაც კარგად ვიყავით. ქმრის ბინაში ვცხოვრობ და რაში მჭირდება ბეჭედი პასპორტში? ასე ვფიქრობდი მეც და მერაბიც.
მის ქალიშვილთან ურთიერთობა ვერ ავაწყვე. მამას არასდროს სტუმრობდა. მხოლოდ ინტერნეტით ესაუბრებოდა. მამას ვერ აპატია, რადგან მის დედასთან განქორწინების ინიციატორი თავად იყო. და მაინც, დროდადრო მამას იხსენებდა, ხოლო მერაბის მეტი არც სჭირდებოდა. ერთადერთ ქალიშვილთან ურთიერთობის გაუმჯობესება სურდა, მაგრამ ჩემზე ზეწოლას არასდროს ახდენდა. მისი ანა სერიოზულად არ აღმიქვამდა, თუმცა მერაბის წარსულ ქორწინებასთან საერთო არაფერი მქონდა.
რა გავაკეთო ქმრის გარდაცვალების შემდეგ – ამ 5 წლის განმავლობაში ჩემი ერთ–ერთი ქალიშვილი გათხოვდა და საზღვარგარეთ წავიდა. მეორე ჩემს ბინაში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა საყვარელ ადამიანთან ერთად. ნატალი ბავშვს ელოდება. არ მიფიქრია, რომ ოდესმე ჩემს ძველ სახლში დაბრუნება მომიწევდა. ახლა სიტუაცია იცვლება. მერაბი სერიოზულად ავად გახდა. იმდენად ძლიერ, რომ საავადმყოფოში დააწვინეს. ყოველდღე ქმართან დავრბოდი, საყვარელი კერძები მიმქონდა. ერთ–ერთ ასეთ დღეს ლაბა მოვამზადე და საავადმყოფოში წავედი, რომ ქმრის მდგომარეობა გამეგო. ექიმების პროგნოზი უნუგეშო იყო. მაქსიმუმ 1 თვეს მაძლევდნენ.
პალატაში მერაბის ქალიშვილი და ნოტარიუსი დამხვდა. არაფრის ახსნა არ მჭირდება, ისედაც ყველაფერი ნათელია. ქალიშვილს მამა გაახსენდა, რომ მისი კანონიერი მემკვიდრე გამხდარიყო. რატომ? ჩვენ ხომ ოფიციალურად მეუღლეები არ ვართ. მიჭირს გავაცნობიერო, რომ მის ქალიშვილს მხოლოდ ბინა აინტერესებს. არც უფიქრია მადლობის გადახდა, რომ მამამისზე ვზრუნავდი. უბრალოდ დოკუმენტები წაიღო და პალატიდან დემონსტრაციულად გავიდა. აცრემლებული მერაბი ბოდიშებს მიხდიდა. თითქოს, სხვაგვარად ვერ მოიქცევა, ამიტომ ბინა მაშინვე გადაუფორმა, რომ მისი გარდაცვალების შემდეგ ზედმეტი პრობლემა არ შეიქმნას. წმინდა ადამიანი! დღემდე თავს დამნაშავედ გრძნობს, რომ ოჯახიდან წავიდა. მესმის. არ ვიცი, რა გავაკეთო. არ მინდა იმის გაფიქრება, რომ მერაბი ცოცხალი აღარ იქნება. სამწუხაროდ, ჩემი მომავალი უნდა დავგეგმო. ქმრის ბინიდან წასვლა მომიწევს. სად? ქალიშვილთან, მის შეყვარებულთან და მათ შვილთან ერთად ცხოვრება არ შემიძლია. როგორ მოვიქცე?“
შორენას ისტორია გვიჩვენებს, რომ პასპორტში ბეჭედს მაინც მნიშვნელობა აქვს, განსაკუთრებით ფაქტიური ქმრის შემთხვევაში, რომლის ცხოვრების გზა ნებისმიერ მომენტში შეიძლება დასრულდეს. რა თქმა უნდა, შორენა დროს ვერ დაიბრუნებს და მერაბიზე ვერ დაქორწინდება. ვშიშობ, რომ ეს მერაბის ქალიშვილთან პრობლემების თავიდან აცილებაში ვერ დაეხმარებოდა. მას, როგორც ჩანს, მამა არ აღელვებს. მხოლოდ ბინა სჭირდება.
