პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – საკუთარ ისტორიას ეკა გვიამბობს.
მე ეკა მქვია. სამი შვილი მყავს. სამივე ბიჭები. უფროსი სკოლის მოსწავლეა, მეექვსეკლასელი. უმცროსი ბიჭები ჯერ საბავშვო ბაღში დადიან. ჩემი ქმარი ძალიან ბევრს მუშაობს, ამიტომ ბავშვების აღზრდით ძირითადად მე ვარ დაკავებული. ამ ყველაფერს ძალიან კარგად ვუმკლავდები. ჩემი ბიჭები ძალიან კარგები არიან: ჭკვიანები და დამჯერები. ეს ნამდვილად ასეა.
ჩემი შვილები მუდმივად დაკავებულები არიან. ისინი უსაქმურობას მიჩვეულები არ არიან. დიდი სიამოვნებით ხატავენ, სათამაშოებით თამაშობენ, პლასტელინისგან რაღაცებს ძერწავენ. უფროსი ბიჭი პატარებს წიგნებს უკითხავს.
რა თქმა უნდა, ისინი ზოგჯერ სახლში დარბიან, მაგრამ ამას მხოლოდ დღის განმავლობაში აკეთებენ. ისინი ხომ ბავშვები არიან! ისინი მუდმივად ერთ ადგილზე ვერ გაჩერდებიან. ჩემს შვილებს მშვენივრად ესმით, რომ ჩვენ ბინაში ვცხოვრობთ და მეზობლები გვყავს. ჩვენ მათ ხელი არ უნდა შევუშალოთ, რადგან მათ სამსახურის შემდეგ დასვენება სურთ.
ერთხელ საღამოს ჩვენთან ქვედა სართულზე მცხოვრები მეზობელი ამოვიდა. მან მაშინვე დაიწყო ყვირილი, რომ ჩემი შვილები სახლში გიჟებივით დარბიან და ჩვენ მათ საერთოდ არ ვაძლევთ შენიშვნას. მე ვცდილობდი მეზობლისთვის ამეხსნა, რომ ჩემი შვილები ახლა მშვიდად ისხდნენ, ტელევიზორს უყურებდნენ და სულაც არ დარბოდნენ. მეზობელმა არ დამიჯერა და ძალიან გაბრაზებული წავიდა.
თუმცა, ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო. დაახლოებით ერთი კვირის შემდეგ ჩვენი მეზობელი ისევ გვესტუმრა. მან ისევ დაიწყო ყვირილი, რომ ჩემი შვილები ძალიან ხმაურობენ. ისინი კი ამ დროს მშვიდად ისხდნენ ოთახში და ლეგოთი თამაშობდნენ, რომელიც მამამ უყიდათ.
მეზობელს ვუთხარი, მაგრამ მას არაფრის მოსმენა არ სურდა. მე ხაზი გავუსვი იმ ფაქტს, რომ ჩემი შვილები მხოლოდ დღისით დარბიან, ღამით კი სძინავთ. ჩემი შვილები 9 საათზე წვებიან დასაძინებლად.
– ასე თუ გაგრძელდება, პოლიციას გამოვიძახებ!
– გამოიძახეთ! – ვუპასუხე მე.
მშვენივრად ვიცოდი, რომ ჩვენ არაფერს ვაშავებდით.
ჩვენი მეზობლები არ დამშვიდებულან. როგორც კი რომელიმე ბავშვი სახლში სირბილს დაიწყებდა, ისინი მაშინვე გათბობის მილებზე გვიკაკუნებდნენ. ეს ძალიან არ მოგვწონდა. ბოლოს და ბოლოს, ჩემი შვილები ბინაში ხომ არ იფრენენ!
ერთი თვის შემდეგ ჩვენთან სოციალური მომსახურების სააგენტოდან მოვიდნენ. მაშინვე მივხვდით, თუ ვინ შეატყობინა მათ, რომ ჩვენ ჩვენს შვილებს ყურადღებას საერთოდ არ ვაქცევდით. სოციალური სააგენტოს თანამშრომლები ერთ საათზე მეტ ხანს გვესაუბრებოდნენ. ჯერ მე გამესაუბრნენ, შემდეგ ჩემს მეუღლეს, შემდეგ კი ბავშვებს. მათ ნახეს, რომ ჩვენს შვილებს არავინ არ სცემდა, მათ ყველაფერი ჰქონდათ და სინამდვილეში მშობლები დიდ დროს უთმობდნენ მათ აღზრდას. ისინი დარწმუნდნენ, რომ ბავშვებზე არავინ ძალადობდა: არც ფიზიკურად და არც ფსიქოლოგიურად.
სოციალური სააგენტოს თანამშრომლებმა ჩვენი ბინა დატოვეს. ამის შემდეგ ჩემი მეზობლები დამშვიდდნენ. ისინი ჩვენთან აღარ ამოდიოდნენ და გათბობის მილებზე აღარ გვიკაკუნებდნენ.
შემდეგ, შემთხვევით გავიგე, რომ თურმე მათ ბინა გაყიდეს და სხვაგან გადავიდნენ. ვიმედოვნებ, რომ მათი ბინა ადეკვატურმა ადამიანებმა შეიძინეს.
თანავუგრძნობ იმ ადამიანებს, ვის მეზობლადაც ახლა ჩვენი ყოფილი მეზობლები იცხოვრებენ. ისინი ყოველთვის ყველაფრით უკმაყოფილონი არიან. იქნებ, უბრალოდ ყველასთან ჩხუბი უყვართ? იქნებ, ენერგეტიკული ვამპირები არიან და ასე ივსებენ ენერგიას? ნებისმიერ შემთხვევაში, მოთმინება მათ ახალ მეზობლებს!
