პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – ლელას ისტორიას გიამბობთ.
ლელა დღეს 13 წლის გახდა. თითქოს ჯერ კიდევ მოზარდია, რომელიც უდარდელი ბავშვობით, მეგობრებთან გართობითა და სიცილიც უნდა დატკბეს, მაგრამ იმას, რის გადატანაც მას თავის ასაკში მოუწია, ყველა ზრდასრული ვერ გადაიტანდა. მან უამრავი დარტყმა და გაჭირვება გადაიტანა, რასაც იძულებული იყო გამკლავებოდა. ლელამ ყველაფერს გაუძლო, მაგრამ ის ძალიან იშვიათად იღიმის და მისი სიცილი უკვე დიდი ხანია არავის გაუგონია.
დღეს მისი დაბადების დღეა. ბავშვებისათვის ყველაზე ბედნიერი დღესასწაული. ჩვეულებრივ, ბავშვები ბევრ მეგობარს ეპატიჟებიან, ტკბილ სუფრას შლიან და უამრავ საჩუქარს იღებენ. ასეთი დღესასწაულები მათ მთელი ცხოვრების მანძილზე ამახსოვრდებათ. ლელა ამ ყველაფერს მოკლებული იყო. მასთან სტუმრად არავინ მოვიდა. მან თავად გადაწყვიტა ასე, მას არავის ნახვა არ სურდა. რომელ დღესასწაულზეა საუბარი, როდესაც მისი ყველაზე ახლობელი ადამიანი სიკვდილის პირას არის. ლელას დედა საავადმყოფოში წევს, მას ორმხრივი პნევმონია აქვს. ის უკვე რამდენიმე დღეა მთელი ძალებით სიცოცხლისთვის იბრძვის. მისი მდგომარეობა ძალიან რთულია. ექიმები ყველაფერს აკეთებენ, რაც შეუძლიათ, მაგრამ პროვინციის საავადმყოფო არც ისე კარგია. ლელას დედა დედაქალაქის საავადმყოფოში რომ მოხვედრილიყო…
ლელა მთელ დღეებს საავადმყოფოში ატარებდა, იჯდა და ტიროდა. ექიმისგან რაიმე სიახლეს ელოდა. მას ესმოდა, რომ თუ დედა გარდაიცვლებოდა, ის სულ მარტო დარჩებოდა, მას სხვა არავინ ჰყავდა. ყველაზე მეტად კი მას იმის ეშინოდა, რომ დედას ვეღარ ჩახუტებოდა და მის სითბოს ვერ იგრძნობდა.
უცებ ექიმი მიუახლოვდა, მან გოგონას ფურცელი გაუწოდა, რომელზედაც ძვირფასი პრეპარატების დასახელებები ეწერა. ეს პრეპარატები მათ ქალაქში არ იყიდებოდა, საჭირო იყო რაიონულ ცენტრში წასვლა. ლელამ არ იცოდა ფული სად ეშოვნა. მას ესმოდა, რომ რაღაც უნდა მოეფიქრებინა, მას ფულის გამომუშავება უნდა ეცადა.
ის ადგილს ეძებდა, სადაც თანხის გამომუშავებას შეძლებდა. თავდაპირველად ის დედამისის მეგობართან მივიდა, რომელიც ბაზარში ვაჭრობდა. გოგონას გულწრფელად სჯეროდა, რომ ელენე მას დაეხმარებოდა, მაგრამ რა სამსახური უნდა ჰქონოდა გამყიდველს, რომელიც თავად ძლივს ირჩენდა თავს.
ამის შემდეგ ლელა მიშა ძიასთან წავიდა, რომელიც ფეხსაცმლის შემკეთებლად მუშაობდა, თუმცა ესეც უშედეგოდ. მოხუცს შეკვეთები ძალიან ცოტა ჰქონდა და თითქმის არაფერს გამოიმუშავებდა. მას ლელას დახმარება არ შეეძლო.
სასოწარკვეთილი გოგონა რკინიგზაზე წავიდა, სადაც ღამით მუშები ვაგონებს ცლიდნენ. ის ტიროდა და მუშებს სთხოვდა, რომ სამსახურში მიეღოთ, ის ხომ ძლიერი და დაკუნთული იყო. მუშები კი პასუხად მხოლოდ იცინოდნენ. მათ უთხრეს, რომ ტომარა უფრო მეტს იწონიდა, ვიდრე თავად ლელა.
ლელა სასოწარკვეთილი იჯდა და ტიროდა. მან წიგნებიდან იცოდა, თუ როგორი იყო ბედნიერი ცხოვრება. თუმცა მის ცხოვრებაში ყველაფერი სხვაგვარად იყო. ბოლო ოთხი წლის მანძილზე მას მამა და უმცროსი ძმა, მოგვიანებით კი – ბებია გარდაეცვალა. ლელამ კარგად იცოდა, რა იყო დანაკარგით გამოწვეული სიმწარე.
ახლა ის მხოლოდ ტიროდა და ელოდა, სხვა არაფრის ძალა არ ჰქონდა. უცებ გოგონამ ცივ ფანჯარაში დედამისის გამოსახულება დაინახა, რომელიც თოვლზე შიშველი ფეხებით მიდიოდა და ხელის ქნევით ემშვიდობებოდა. ლელა მიხვდა, რომ დედა წასვლას აპირებდა და დასამშვიდობებლად ხელს უქნევდა.
გოგონა მაშინვე საავადმყოფოში გაიქცა. უკვე გვიანი იყო. ყველა კარი ჩაკეტილი იყო. გოგონა კარზე იმდენ ხანს აკაკუნა, სანამ დარაჯმა არ გაუღო. ლელა მას დაუსხლტა და იმ პალატისკენ გაიქცა, სადაც დედამისი იწვა.
პალატასთან რომ მიირბინა, ექიმი დაინახა, რომელიც პალატის კარს კეტავდა. მან ბავშვი გააჩერა და უთხრა, რომ უკეთესი იქნებოდა, თუ პალატაში არ შევიდოდა. ლელამ მას არ დაუჯერა. მან კარგი გააღო და დედამისის საწოლისკენ გაიქცა. მას ზეწარი ჰქონდა გადაფარებული. გოგონა ხმამაღლა ატირდა და დედას მკერდზე დაადო თავი.
მან ზეწარი გადააგდო და დედამისის ხელი დაიჭირა.
– დედა, სად მიდიხარ, უშენოდ როგორ ვიქნები? არ წახვიდე, გთხოვ.
ლელა მწარედ ტიროდა. ექიმები მის დამშვიდებას ცდილობდნენ.
ამ დროს გოგონამ გარკვევით გაიგონა დედამისის ხმა:
– აქ ვარ, შვილო.
თავიდან არავის ესმოდა, რა ხდებოდა. მოგვიანებით კი დედამ ხელი ასწია და გოგონას თმაზე მოფერება დაუწყო. ექიმი საკუთარ თვალებს ვერ უჯერებდა.
– ეს უბრალოდ შეუძლებელია. ეს რაღაც სასწაულია!
