პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – საკუთარ ისტორიას ლალი გვიამბობს.
56 წლის ვარ. ჩემი შვილები უკვე ზრდასრულები არიან. უფროსმა დიპლომი აიღო და ცოლი მოიყვანა. ვფიქრობ, რომ ჯერ ადრე იყო, მაგრამ ეს მისი გადასაწყვეტია. მალე ბებია გავხდი. ოჯახის ახალი წევრები – ახალი პრობლემები.
ახლა ჩემი შვილი ყოველ კვირა ჩემთან მოდის და მთხოვს, რომ უქმეები შვილიშვილთან ერთად გავატარო. ამბობს, რომ ის და მისი ცოლი ახალგაზრდები არიან და გართობა უნდათ.
მესმის, რომ ახალგაზრდებს მეტი გართობა სჭირდებათ, მაგრამ არც მე ვარ ძალიან ბებერი – მეც მინდა გასეირნება, მეგობრებთან შეხვედრა, ფინჯან ყავასთან ახალი ამბების განხილვა. მე რატომ უნდა მოვუარო შვილიშვილებს, როდესაც ამის გაკეთება მათ მშობლებსაც შეუძლიათ?
ცოტა ხანში შუათანა ვაჟმაც გამახარა და მითხრა, რომ მალე შვილი მას და მის მეუღლესაც ეყოლებათ. ახლა სულ აღარ მოიწყენო.
მე მოწყენილი ისედაც არ ვარ. თავისუფალი დროის მარტო გატარება – რა შეიძლება იყოს ამაზე უკეთესი დაღლილი დედისთვის. მინდა, რომ ცოტა ხანს საკუთარი თავისთვის ვიცხოვრო. არ ვიცი როგორ ვუთხრა მათ, რომ შვილიშვილების კომპანია ჩემთვის ყოველთვის ბედნიერება არ არის. ალბათ თავს უკვე ვეღარ შევიკავებ, როდესაც თავის შვილებს ჩემი ქალიშვილიც მომიყვანს.
როგორ ვუთხრა მათ, რომ ხანდახან მარტო დარჩენაც მინდა? ისეთი სტერეოტიპი ჩამოყალიბდა, რომ თითქოს ბებიები უბრალოდ ვალდებულნი არიან, რომ თავიანთ შვილიშვილებს უარონ. არა, ეს ასე არ არის. ჩვენ ჯერ კიდევ არ ვართ ბებერები და ჩვენც გვაქვს საკუთარი ცხოვრება.
