პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – საკუთარ ისტორიას ნინა გვიამბობს.
მშვიდი და გაწონასწორებული ცხოვრება მიყვარს. მყავს სამი ქალიშვილი და ბედნიერი ოჯახი. უფროსი ქალიშვილი უკვე დიდი გოგოა.
სახლში ვმუშაობ, რათა ბავშვებისთვის ყურადღების მიქცევა შევძლო. თავად ვამზადებ სხვადასხვა თოჯინებს და ონლაინ ვყიდი. როგორც ცნობილია ხელნაკეთი ნივთები ძვირად ფასობს, მომხმარებელიც ბევრი მყავს და ამიტომ ჩემი გატაცება წარმატებულ ბიზნესში გადაიზარდა.
ერთხელ ნათიამ დამირეკა, ჩემმა მეგობარმა. ის სადღესასწაულო სააგენტოში ანიმატორად მუშაობს. ნათია ხან კლოუნია, ხან პრინცესა. მეგობარმა მითხრა, რომ ისინი სარეაბილიტაციო ცენტრში მიიწვიეს საქველმოქმედო კონცერტის გასამართად. ნათიამ შემომთავაზა, რომ ბავშვებისთვის პატარა მასტერკლასი ჩამეტარებინა.
რა თქმა უნდა, ამაში არაფერს გადამიხდიდნენ, მაგრამ უარის თქმა ვერ შევძელი. კეთილი საქმე კარმისთვის პლუსია, ყოველთვის მხოლოდ ფულზე ხომ არ უნდა იყო ორიენტირებული. თავისუფალი დრო გამომიჩნდა და ღონისძიებისთვის მზადება დავიწყე.
სარეაბილიტაციო ცენტრში ბავშვები სპეციალურ მოსამზადებელ ოთახში მელოდნენ. შევედი და გული შემეკუმშა. ინვალიდის ეტლიდან ერთი 5 წლის ბიჭუნა მიყურებდა, მისმა თვალებმა მომნუსხა. ის იმდენად საყვარელი და კეთილი იყო, რომ სიტყვების შერჩევა მიჭირს. და კიდევ, ეს ბიჭი რატომღაც ჩემს ქმარს მომაგონებდა…
სახლში დავბრუნდი და მხოლოდ იმ ბიჭზე ვფიქრობდი. ბავშვის შვილად აყვანა მინდოდა, მაგრამ ჩემი ქმარი წინააღმდეგი იყო. მას ეს იდეა საერთოდ არ მოსწონდა, თანაც მე ისიც ვუთხარი, რომ ბიჭი ინვალიდის ეტლში იჯდა. ერთმანეთს ორი დღის მანძილზე არ ველაპარაკებოდით.
ბავშვთა სახლში წასასვლელად ვემზადებოდი. მან მკითხა სად მივდიოდი. მე კი ის ბიჭუნა გვარით მოვიხსენიე და ვუთხარი, რომ მის სანახავად მივდიოდი.
-რა? ვისთან?
ისევ იმ ბიჭის გვარი წარმოვთქვი.
ჩემმა ქმარმა გადაწყვიტა, რომ ჩემთან ერთად წამოსულიყო და ბავშვი ენახა. მე დარწმუნებული ვიყავი, რომ როდესაც იმ ბიჭის უძირო თვალებს დაინახავდა, მას გული მოულბებოდა.
სარეაბილიტაციო ცენტრიდან დაბრუნების შემდეგ ჩემმა ქმარმა ბოთლი აიღო და ორი დღე ჭიქისთვის თავი არ დაუნებებია. ბუნებრივია, მე ამ უცნაური საქციელის ახსნა მოვთხოვე და მანაც გადაწყვიტა, რომ ჩემთვის სიმართლე მოეყოლა.
ადრე მას ერთ ქალთან ჰქონდა რომანი, რომელიც სწორედ იმ ბიჭის გვარის იყო. ისინი ერთმანეთს ცოტა ხანს ხვდებოდნენ, შემდეგ კი თითოეული მათგანი საკუთარი გზით წავიდა. მაგრამ, როდესაც მან ბიჭის გვარი მოისმინა და თავად ბიჭიც ნახა, გული შეუღონდა. ჩემმა მეუღლემ ის ქალი მოძებნა, მან კი აღიარა, რომ ნამდვილად გააჩინა ავადმყოფი ბავშვი და ბავშვთა სახლში ჩააბარა.
ჩემი ქმარი პატიებას მთხოვდა, მარწმუნებდა, რომ ეს მისი ერთადერთი შეცდომა იყო. ის მუხლებზე იდგა და ტიროდა, მეხვეწებოდა, რომ ბიჭი ჩვენთან წამოგვეყვანა. მე მას შევხედე და ვუთხარი:
-მე ჯერ კიდევ მაშინ მინდოდა მისი წამოყვანა, როდესაც შენ არ გინდოდა. ახლა კი უფრო მეტად მინდა, რადგან ის ჩვენი გოგონების ნამდვილი ძმაა.
სიმართლე რომ გითხრათ, მისი შვილად აყვანის შემდეგ ცოტა გაგვიჭირდა. ბიჭი, პრაქტიკულად მაშინვე წამოვიყვანეთ, მაგრამ გოგონებს მისი ოჯახში მიღება არ უნდოდათ. პირადი ურთიერთობების დალაგებას მოჰყვა ოპერაციები, რეაბილიტაციები, მკურნალობა, ვარჯიშები და უამრავი სხვა რამ. ჩვენ გვინდოდა, რომ ჩვენი შვილი ფეხზე დამდგარიყო.
რა თქმა უნდა, პირველ ხანებში ჩემს ქმარზე გაბრაზებული ვიყავი, მაგრამ ახლა ჩვენი ურთიერთობა ახალ დონეზე გადავიდა. ბიჭი უკვე 9 წელია ჩვენთან ცხოვრობს. ჩვენ ახალი, ბედნიერი ცხოვრება დაგვეწყო. ჩვენი ბიჭი ქუჩაში დარბის, მე ქათინაურებს მეუბნება და სახლიდან გასვლის წინ მკოცნის. ჩემი ქმრის საბედისწერო შეცდომამ დედობრივი ბედნიერება მაჩუქა!
