ჩემი ქალიშვილი მარტომ გავზარდე და ხანდახან ძალიან მიჭირდა. თუმცა ჩემს შვილს ყველაფერი ყოველთვის საკმარისად ჰქონდა – მე ვცდილობდი. ჩემმა მცირე ბიზნესმა ხან მცირე აღმავლობა და ხან ვარდნაც განიცადა. როდესაც ეკა 15 წლის გახდა, მომიწია, რომ ის დედაჩემის მეთვალყურეობის ქვეშ დამეტოვებინა და სამუშაოდ გავმგზავრებულიყავი, რადგან ძალიან ცუდი პერიოდი დამიდგა და მესმოდა, რომ ვეღარ გავუმკლავდებოდი. სამაგიეროდ, ახლა მყუდრო ბინა და პატარა მანიკიურის სალონი მაქვს და ცხოვრებაც დალაგებული მაქვს.
მყუდრო ბინა
მე ძველებურად მარტო ვარ, ჩემი ქალიშვილი კი გათხოვდა და საყვარელი შვილიშვილი გამოჩინა – მაშო. პირველივე დღეებიდან ახალდაქორწინებულები ჩემთან ცხოვრობდნენ. მიზეზი ის იყო, რომ ჩემი სიძის მშობლები ოროთახიან ბინაში ცხოვრობენ, მე კი სამოთახიანი „სასახლე“ მაქვს და ყველა შეთანხმდა, რომ ახალგაზრდები ჩემთან იცხოვრებდნენ, სანამ საკუთარ საცხოვრებელს არ შეიძენდნენ.
ამაზე დავთანხმდი, რადგან დავინახე, რომ ჩემი სიძე მუშაობდა და ძალიან ცდილობდა. თავიდან ვფიქრობდი, რომ ისინი მალე გარკვეულ თანხას შეაგროვებდნენ და მშობლების ერთობლივი დახმარებით ბინას შეიძენდნენ. მაგრამ მისი ხელფასი, ახალგაზრდა ოჯახს, რომელსაც შვილიც ჰყავდა, მხოლოდ საცხოვრებლად ყოფნიდა. ბინის ან სახლის საყიდლად, ასეთი ტემპით ფულის შეგროვებას ძალიან დიდი დრო დასჭირდება.
გარდა ამისა, ჩემმა მძახლებმა განაცხადეს, რომ თავის დროზე მათ არავინ დახმარებიათ ფეხზე დადგომაში და ახალგაზრდებმა თავიანთ თავს თავად უნდა მიხედონ. მივხვდი, რომ ჩემს სიძეს მშობლებისგან დახმარების იმედი არ უნდა ჰქონოდა. ამრიგად, ჩემი მყუდრო ბინა ახალდაქორწინებულთა დროებითი საცხოვრებლიდან – მუდმივ საცხოვრებლად გადაიქცა მთელი ჩვენი ოჯახისთვის.
ორი წლის წინ ისევ გავემგზავრე სამუშაოდ. ცოტაოდენი თანხა შევაგროვე და სიძეს კარგი მანქანის შეძენაში დავეხმარე. ის და ჩემი ქალიშვილი მადლობლები იყვნენ ჩემი და ძალიან კმაყოფილები. არც კი ვიცი, მათ უფრო მეტად რა მოეწონათ: ახალი მანქანა თუ მშობლების გარეშე ცხოვრება?
დედაჩემისგან ძველი სახლი მერგო გარეუბანში. კოსმეტიკური რემონტი გავაკეთე და აგარაკად ვიყენებ. როგორც საზაფხულო ვარიანტი, სახლი საკმაოდ კარგია, მაგრამ მუდმივ საცხოვრებლად აშკარად არ ვარგა. თბილ სეზონზე იქ სიამოვნებით ვცხოვრობ. ახალგაზრდა ოჯახი კი ორმაგი სიამოვნებით ცხოვრობს ჩემს თავისუფალ ბინაში.
რთული დილემა
ქალაქში რომ ჩამოვდივარ, ყველას უხარია ჩემი დანახვა, განსაკუთრებით მაშოს, მაგრამ გარკვეული დაძაბულობა იგრძნობა. მე მათი მესმის: მათ თავისუფლება და დამოუკიდებლობა უნდათ. ზრდასრულ ასაკში მშობლის კონტროლი არავის მოსწონს. საკუთარი გამოცდილებიდან ვიცი!
ერთი იდეა გამიჩნდა: საფუძვლიანად გადამეკეთებინა დედაჩემის ძველი სახლი და კაპიტალური რემონტი ჩამეტარებინა, რათა მთლიანად იქ გადავსულიყავი საცხოვრებლად. საოჯახო კრებაზე კი ახალგაზრდებს შევთავაზე, რომ თავიანთი საოჯახო ბუდე იქ მოეწყოთ. მათ დაიწყეს ჩემი დარწმუნება, რომ მაშოსთვის უკეთესი იქნებოდა ქალაქში ცხოვრება. აქ ახლოს არის საბავშვო ბაღი, სკოლა და სათამაშო მოედანიც. მოკლედ, დამარწმუნეს.
დავიწყე სახლში ოთახების გადაკეთება, კედლების იზოლაცია, გაზი და წყალი შევიყვანე, ფანჯრები და კარებები გამოვცვალე. ჩემი ქალიშვილი და სიძე შეძლებისდაგვარად დამეხმარნენ. როდესაც თითქმის ყველაფერი დასრულდა, ჩემი მიღწევებით ჩემს მეგობართან დავიკვეხნე. მან შემაჩერა და ამიხსნა, რომ უზარმაზარ შეცდომას ვუშვებდი იმით, რომ ახალგაზრდა წყვილს ყველაფერს მზამზარეულს ვუტოვებდი.
ჩემი მეგობარი მარწმუნებს, რომ ჩემი ბინა ჩემს ქალიშვილს და სიძეს არ უნდა დავუთმო. ამბობს, რომ მათ ქალაქგარეთ არსებული ბინა უნდა მივცე, რათა თავად ისწავლონ რაღაცის მიღწევა და საკუთარი ცხოვრების მოწყობა. ის ამბობს, რომ მე ჩემი შვილისთვის ისედაც უკვე ბევრი რამ გავაკეთე, ახლა კი მისმა ქმარმა უნდა უზრუნველყოს. ჩემი ბინა კი მემკვიდრეობით მაშოს უნდა დავუტოვო.
დაბნეული ვარ: ერთის მხრივ, უკვე დავთანხმდი აგარაკზე ცხოვრებას, თუმცა ჩემი ბინაა, მეორე მხრივ კი, მინდა, რომ ამ იდეაზე უარი ვთქვა და გარეუბანში ჩემი ქალიშვილი და სიძე გავაგზავნო, თუ მათ ცალკე ცხოვრება სურთ. და კიდევ, მაშო მომენატრება ძალიან! რა უნდა ვქნა? როგორ მოვიქცე?
ცხოვრებისეული სიბრძნე: რას გვასწავლის ეს ისტორია?
ეს ისტორია გვიჩვენებს, თუ რა ხდება, როდესაც მშობლები აგრძელებენ შვილებზე ზრუნვას, როდესაც ისინი უკვე დიდები არიან. ჩვეულებრივ, კარგს სწრაფად ეჩვევიან და მშობლებს კისერზე აჯდებიან. მთავარი გმირის მეგობარი ნამდვილად სწორად მსჯელობს.
