მშობლის ვალი – მნიშვნელოვანი რამ არის და ამაზე ვერ იკამათებ. მაგრამ, როდესაც მშობლები შვილებს ზრდასრულ ასაკში არჩენენ, ჩნდება სამართლიანი კითხვები აღზრდასთან დაკავშირებით. რატომ? იმიტომ, რომ ასე შვილები დამოუკიდებელ პიროვნებებად ვერ ყალიბდებიან. ისინი ზარმაცდებიან და მთლიანად მშობლების ფულზე ხდებიან დამოკიდებულები.
ბევრ თქვენგანს წაუკითხავს იმის შესახებ, რომ მილიონერების შვილებს მთელი ცხოვრება შეუძლიათ იცხოვრონ უზრუნველად საკუთარი მშობლების ხარჯზე. ხშირად წერენ სტატიებს მაჟორების შესახებ, რომლებიც საკუთარ თავს არაფერზე ეუბნებიან უარს და სხვის ფულს რაშიც უნდათ, იმაში ხარჯავენ. თუმცა, ეს მხოლოდ ჭორებია. უმეტეს შემთხვევაში, მდიდარი მშობლების შვილები უბრალოდ საუკეთესო განათლებას იღებენ და წინასწარ ჰყავთ უამრავი საჭირო ნაცნობი. საკუთარ კისერზე ჯდომის საშუალებას არც ერთი შეძლებული ადამიანი არ მისცემს არავის, უბრალოდ საკუთარი ხასიათისა და ცხოვრებისეული გამოცდილების გამო.
მშობლები ინახავენ შვილებს
ალბათ, იმის თქმაც საჭიროა, რომ ახლა თავად მესმის, რომ შექმნილ მდგომარეობაში მთავარი დამნაშავე მე ვარ. მაგრამ, ღმერთია მოწმე, რომ მე სიკეთე მინდოდა. 57 წლის ასაკში ნამდვილად დაბნეული ვარ და არც ვიცი, როგორ მოვიქცე.
თავიდან დავიწყებ. 19 წლის წინ სამუშაოდ საზღვარგარეთ გავემგზავრე. დრო იყო ასეთი, არავითარი პერსპექტივა, ცოტა ხნის წინანდელი განქორწინება და ბავშვი, რომელიც წარუმატებელი ქორწინებიდან შემეძინა. თურმე, თუ გაწერია, რომ უბედური უნდა იყო, ასეც იქნება, რამდენადაც არ უნდა ცდილობდე ამის გამოსწორებას.
რაღაც პერიოდი საკუთარ თავს არ ვეკუთვნოდი. სამსახური მქონდა, მაგრამ არა ისეთი, მე რომ მომწონებოდა. სარეცხი, დალაგება, სახლის მოვლა. ხელფასსაც არა უშავდა, მაგრამ თავიდანვე გასაგები იყო, რომ უკეთესს ვერაფერს ვნახავდი. კონკურენცია ყველგან არის და კარგი სპეციალობის გარეშე, შორს ვერ წახვალ.
სახლში კი დედა და შვილი მელოდნენ. დედაჩემი მაშინ მუშაობდა და როგორმე ყველაფერს თავად ართმევდა თავს. მე მისი ძალიან მადლობელი ვიყავი. მაშინ ასეთი შესაძლებლობები არ იყო, როგორიც ახლა. ახლობლებთან დარეკვა მხოლოდ იშვიათ შემთხვევებში იყო შესაძლებელი და ისიც, მხოლოდ რამდენიმე წუთით. ასე რომ, ხშირად უბრალოდ ვტიროდი ხოლმე, მოწყენილობისა და უძლურებისაგან.
დროთა განმავლობაში ყველაფერი დალაგდა. მე ერთ ჩემ თანამემამულესთან ერთად ვცხოვრობდი პატარა ბინაში. ამ გზით ბინის ქირის ფულს ვზოგავდი. მერე გავიგე, რომ შეთავსებით შემეძლო მუშაობა. ერთ დღეს შემეძლო ერთ ოჯახში მემუშავა, მეორე დღეს კი – სხვა ოჯახში. ასე უფრო მეტი თანხის გამომუშავების შესაძლებლობა მომეცა, რაც მომავლის რწმენას მმატებდა.
საზღვარგარეთ ცხოვრების სირთულეები
ცოტა ფეხზე რომ დავდექი, ნელ-ნელა ფულის გამოგზავნა დავიწყე. დედამ რამდენიმე კრედიტი აიღო, რაც სასწრაფოდ დასაფარი იყო. ჩემი ქალიშვილიც გაიზარდა და მას ახალი ნივთები სჭირდებოდა. ამაში გამიმართლა, რადგან იაფიან ტანსაცმელს ვგზავნიდი, რომელიც აქ მაინც ძალიან ტრენდულად ითვლებოდა.
შემდეგ უკვე ინტერნეტით საუბრის შესაძლებლობა გაჩნდა. ჩვენ კიდევ უფრო ხშირად ვსაუბრობდით. მე შევიტყვე ახალგაზრდა ადამიანის შესახებ, რომელსაც სერიოზული განზრახვები ჰქონდა. მე ჩემს ქალიშვილს ფულს ვუგზავნიდი. ყოველ თვე, ადგილობრივი ბანკის მეშვეობით. კურსის სხვაობის გამო, ჩემთვის ეს უმნიშვნელო თანხა იყო, თუმცა ეს თანხა ყოველთვიურად იზრდებოდა.
მახარებს იმის გახსენება, რომ ჩემი ქალიშვილის ქორწილისთვის სამშობლოში ჩამოსვლა მოვახერხე. ახალი ნათესავები გავიცანი, საჩუქრები ჩამოვუტანე. ჩემთვის ძალიან სასიამოვნო იყო ჩემს ნათესავებთან დროის გატარება, მაგრამ ორიოდე კვირის შემდეგ ისევ საზღვარგარეთ გავემგზავრე.
ცოტა ხნის შემდეგ შვილიშვილი შემეძინა. ამ სიახლეს უცხო მიწაზე შევხვდი და ბედნიერებისაგან გონს დიდხანს ვერ მოვდიოდი. თუმცა, ცუდი სიახლეებიც იყო. ჩემი სიძე სამსახურიდან გაანთავისუფლეს და მათ მხოლოდ ჩემი იმედი ჰქონდათ. რანაირი ბებია ვიქნები, თუ ერთადერთ შვილიშვილს არ დავეხმარები? მე განვაგრძობდი ფულის გამოგზავნას, თანხები კი სულ იზრდებოდა და იზრდებოდა.
რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ დანაზოგი, რომელიც სამომავლოდ მქონდა გადადებული, სინამდვილეში, ძალიან მცირე იყო. სასაცილოც კი. ეს მას შემდეგ მოხდა, რაც ერთ-ერთი მაღაზიის საიტი ვნახე და გადავწყვიტე ფასები შემედარებინა. აღმოჩნდა, რომ ფასები თითქმის ისეთივე იყო, როგორიც საზღვარგარეთ. ზოგიერთ შემთხვევაში კი – უფრო ძვირიც.
მშობლები ინახავენ შვილებს
მაშინ გადავწყვიტე, რომ ფინანსებთან დაკავშირებით ჩემს შვილს დავლაპარაკებოდი. აღმოჩნდა, რომ მას საერთოდ არ უნდოდა მუშაობის დაწყება და არც კი ფიქრობდა ამაზე. სახლში ჯდომას ის დეკრეტულ შვებულებაში ყოფნას ეძახდა, თუმცა არასოდეს არსად არ უმუშავია. ქმარი ცდილობდა რაიმე სამსახურის პოვნას, როგორმე მაინც რომ უზრუნველეყო ოჯახი, მაგრამ ასეთ დროებით საქმეებში ბევრს გადაუხდიდნენ?
ჩემმა შვილმა მითხრა, რომ თავად ვიყავი დამნაშავე, რადგან თავის დროზე მარტო დავტოვე. ბებია კი მას თავის თანატოლებთან სეირნობას არ უშვებდა და ახლა მას არავითარი სოციალური უნარები არ აქვს. მეორეც, ის მეორე შვილის გაჩენას აპირებს, სოციალური და სხვა დახმარებების მიღების გამო. მისთვის ასე უფრო მოსახერხებელია, სამსახური კი არ აინტერესებს, გამოცდილება არ აქვს.
როდესაც ეს ყველაფერი ჩემს მეგობარს ვუამბე, მან მხარი დამიჭირა და მირჩია, რომ ჩემი შვილისთვის ფულის გადახდა შემეწყვიტა. ის ამას ურთიერთობის საფასურს უწოდებს და მე მას რაღაც დონით ვეთანხმები. თავში კი სრულიად სხვა ხმა მესმის. ის მეუბნება, რომ უნდა გავაგრძელო მათი დახმარება, რადგან უჩემოდ მათ ძალიან გაუჭირდებათ. რა იქნება მომავალში? ვინ იცის? ვნახოთ, იქნებ ყველაფერი დალაგდეს?
როგორ მოვიქცე, ყველაფერი მივატოვო და მხოლოდ საკუთარი თავისთვის ვიცხოვრო? ეს ხომ არც ისე მარტივია ჩემს ასაკში, როდესაც მხოლოდ ერთი დაქალი მყავს. მართალი გითხრათ, შეშფოთებული ვარ.
