საბჭოთა ტელევიზიამ დასავლურ ტელევიზიაზე გვიან დაიწყო მაუწყებლობა, მაგრამ თანდათან გასცდა დედაქალაქს და გახდა მთელი კავშირის. პირველი ტელევიზორები სსრკ-ში უცხოური მოდელების ზუსტი ასლები იყო. მაგალითად, “ლენინგრადი T-1“ ძალიან ჰგავდა გერმანულ ანალოგს, ხოლო ლეგენდარული “КВН-49“ იყო ამერიკული “RCA 621TS“-ის ასლი. უბრალოდ მოგინდებოდა თამაში “იპოვე 10 განსხვავება!”
საბჭოთა ტელევიზია არხების მრავალფეროვნებით არ გამოირჩეოდა, მაგრამ მოქალაქეების დიდი ნაწილისთვის საბჭოთა წარმოების ტელევიზორიც კი, რომელიც 2 არხს უჩვენებდა, ფუფუნებას წარმოადგენდა. თუმცა სატელევიზიო ანტენების მფლობელები, რომლებიც დასავლეთ საზღვართან უფრო ახლოს ცხოვრობდნენ, ახერხებდნენ დამატებითი სიგნალის დაჭერას.
საბჭოთა ტელევიზია
საბჭოთა ტელევიზიამ წარმოუდგენელი სისწრაფით მოიგო მაყურებლის გული და ძალიან პოპულარული გახდა. თანამედროვე ადამიანები ჩივიან: ასობით არხია, მაგრამ საყურებელი არაფერია. მაშინ კი უზარმაზარი პროგრესი იყო, როდესაც ორი არხის ნაცვლად ოთხი არხის ჩვენება დაიწყეს. მართალია, ისინი დიდხანს უნდა გეძებნა, გადამრთველის 12-ვე განყოფილებაზე უნდა დაგეწკაპუნებინა, შემდეგ კი სიგნალის ხარისხი მიმღები მოწყობილობით გაგეუმჯობესებინა.
დანამდვილებით ვერავინ ხსნის, რატომ იყო Rubin-101-ზე 12 არხზე გადამრთველი, როცა მხოლოდ 4 არხი მაუწყებლობდა. ან მწარმოებლები იყვნენ ოპტიმისტები და იმედოვნებდნენ, რომ უახლოეს მომავალში ახალი არხები გაჩნდებოდა, ან ზუსტად დასავლური მოდელი დააკოპირეს.
დიდი ხნის განმავლობაში გადაცემები მხოლოდ პირდაპირ ეთერში გადიოდა და ტელევიზორს გვიან საღამოდან დილამდე არავინ უყურებდა. სამაგიეროდ, საბჭოთა მოქალაქეები მოუთმენლად ელოდნენ თავიანთ საყვარელ პროგრამებს და მათ საყურებლად მთელი ოჯახი იკრიბებოდა.
რას აჩვენებდნენ საბჭოთა ტელევიზიით
საბჭოთა ტელევიზია ტრანსლირებდა ფიგურულ სრიალს, ჰოკეის და ფეხბურთს – მოქალაქეები ეკრანებს ვერ შორდებოდნენ. პოპულარული გახდა გადაცემები “ვრემია”, “სოფლის საათი” და “მე ვემსახურები საბჭოთა კავშირს”. გადაცემა “ჯანმრთელობა”, რომლითაც ზრდასრული აუდიტორია დაინტერესდა. მაყურებელს მოსწონდა გადაცემა “კინოპანორამა”, რომლის წამყვანოც ელდარ რიაზანოვი იყო. ტელევიზორთან სხდებოდნენ გადაცემა “მთელი გულით“ სანახავად, რომელიც ლეონოვას მიჰყავდა.
და რა საინტერესოდ მიჰყავდა დროზდოვს პროგრამა “ცხოველთა სამყაროში”! მაყურებელს მოეწონა სენკევიჩის გადაცემა “კინო მოგზაურობის კლუბი“. “რკინის ფარდას“ ოდნავ ხსნიდა და მაყურებელს უცხოეთში განვითარებული მოვლენების შესახებ უამბობდა სატელევიზიო ჟურნალი “საერთაშორისო პანორამა“. ნამდვილი სენსაცია იყო ვლადისლავ ლისტიევის გადაცემა “ვზგლიადი”.
საბჭოთა მაყურებელს სიგიჟემდე უყვარდა ისეთი გასართობი გადაცემები, როგორიც იყო “დილის ფოსტა”, “მუსიკალური კიოსკი” და “ფართო წრე”. გადაცემებმა “ცისფერი შუქი” და “წლის სიმღერა” დიდი ფურორი მოახდინეს. ბავშვებს ეკრანებთან უხმობდა გადაცემა “სტუმრად ზღაპართან“. პატარები ცდილობდნენ არ გამორჩენოდათ გადაცემა “ღამე მშვიდობისა, პატარებო!”. შემდეგ მათ მოეწონათ გადაცემები “მულტფილმი შეკვეთით” და “მხიარული კარუსელი”.
მაყურებელი სუნთქვაშეკრული უყურებდა საბჭოთა ფილმების გმირებს და აღფრთოვანებული იყო მსახიობების საოცარი თამაშით. ყველა ერთად უყურებდა ფილმებს: “გაზაფხულის ჩვიდმეტ გაელვება” და “შეხვედრის ადგილი უცვლელია”.
ხალხი აქამდე სიამოვნებით უყურებს ძველ კომედიებს, როგორიცაა “ოპერაცია ი და შურიკის სხვა თავგადასავლები” და “სამსახურეობრივი რომანი”. მელოდრამამ “მოსკოვს ცრემლების არ სჯერა” ემოციების ქარიშხალი გამოიწვია და როდესაც ბრაზილიური სერიალი “მონა იზაურა” პირველად აჩვენეს სსრკ-ში, მთელი ქვეყანა ატირდა ეკრანებთან.
საბჭოთა ტელევიზია, ისევე როგორც ყველაფერი საბჭოური, გაჯერებული იყო პარტიული იდეოლოგიით. მაგრამ ყველა პოულობდა თავისთვის რაღაცას, რის ყურებაც მოსწონდა და კმაყოფილი რჩებოდა.
