თანამედროვე ქალებს სულ უფრო მეტად აწუხებთ კითხვა: რა ასაკამდე შეიძლება ბავშვის გაჩენა? ეს ხშირად ასოცირდება დაქორწინებული წყვილების უმეტესობის სურვილთან, იცხოვრონ „თავისთვის“ და „ფეხზე დადგნენ“. ახალგაზრდები ფიქრობენ კარიერაზე, ოცნებობენ კარიერულ კიბეზე ასვლაზე და პირველი შვილის დაბადებას სამომავლოდ გადადებენ ხოლმე.
რა თქმა უნდა, დღეს არიან ისეთებიც, ვინც ძალიან ადრე მშობიარობენ და რა ასაკამდე აჩენენ ისინი, ეს მათი საქმეა. ზოგი ახერხებს, რომ ოც წლამდე გააჩინოს და შემდეგ ამ თემას აღარ უბრუნდება. მაგრამ უმეტესწილად, ადრეული ორსულობა გაუთვალისწინებელია. რაც უფრო ასაკოვანია ქალი, მით უფრო ნანატრია ბავშვი და მით უფრო გაცნობიერებულად ეკიდება ქალი ბავშვის დაბადებას. თუმცა პირველი შვილის გაჩენის დიდი ხნით გადადება რეკომენდებული არ არის.
რა ასაკამდე აჩენენ ბავშვს
ექიმები მშობიარობისთვის საუკეთესო პერიოდად მიიჩნევენ – 25 წელს. ორგანიზმი ახალგაზრდაა, ქრონიკული დაავადებები ნაკლებია და ბუნებრივი განაყოფიერების შესაძლებლობა გაცილებით მაღალი. თუმცა, რაც არ უნდა თქვან ექიმებმა, ყველა ქალისთვის ყველაფერი ინდივიდუალურია. ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ორსულობა იყოს დაგეგმილი და ბავშვი სასურველი!
ცოტა ხნის წინ, ქალებში მშობიარობის პიკი 20-დან 25 წლამდე ასაკზე მოდიოდა, ხოლო 30 წლის ასაკში ისინი ჩვეულებრივ ასრულებდნენ შვილების გაჩენას. ორსული ქალის სამედიცინო ბარათში, რომელიც უკვე 25 წლის იყო, ათავსებენ აღნიშვნას – “ხანდაზმული პირველმშობიარე“. ეს როგორ მოიფიქრეს! შემდეგ ის ჩაანაცვლეს აღნიშვნით: “უფროსი რეპროდუქციული ასაკი“ ან უბრალოდ „ასაკოვანი“ – არაფრით არ ჯობია წინას. საერთოდ, რა საჭიროა ამის ჩაწერა?
რა ასაკამდე აჩენენ დღეს პირველ შვილს? მშობიარობის ასაკი გაიზარდა, რადგან ახალგაზრდები არ ჩქარობენ ბავშვის გაჩენას და ეს ტენდენცია განსაკუთრებით განვითარებულ ქვეყნებშია შესამჩნევი: პირველმშობიარეთა ნახევარი 30 წლისაა.
ქალის ორსულობა
მშობიარობის ასაკის განსაზღვრის მთავარი მიზეზი, არის ქალის დაორსულების უნარი. ხშირად გვიანი მშობიარობა ბედის ახირებაა და არა ქალის სურვილი, დაელოდოს დიდი ხნის ნანატრი ბავშვის დაბადებას. და, მიუხედავად იმისა, რომ ექიმები ასაკთან ერთად ქალის ნაყოფიერების დაქვეითებაზე საუბრობენ, ბევრი 35 წლის შემდეგაც ახერხებს დედობის ბედნიერების შეგრძნებას.
ზოგიერთი წყვილი (შვილის დამოუკიდებლად გაჩენის უშედეგო მცდელობის შემდეგ) IVF პროცედურას მიმართავს. მაგრამ არის მაგალითები, როდესაც ქალის განაყოფიერება ბუნებრივად მომხდარა, თუმცა მანამდე წყვილს უშვილობის დიაგნოზი ჰქონდა დასმული.
ასევე ხდება, რომ ქალი გაურკვეველი მიზეზების გამო არ ორსულდება და შემდეგ მოულოდნელად, როცა ქალს იმედი აღარ აქვს, ჩნდება ბავშვი.
ახლო წარსულში, ქალები ხანდახან ჩვეულებრივზე გვიან აჩენდნენ შვილებს, მაგრამ ასეთი შემთხვევები უფრო გამონაკლისი იყო, ვიდრე ჩვეულებრივი ამბავი. მაგალითად, ჩვენმა ნათესავმა მეორე შვილი 45 წლის ასაკში გააჩინა. მისი პირველი ქალიშვილი ადრეულ ბავშვობაში ავადმყოფობისგან გარდაიცვალა და დედამისი ძალიან განიცდიდა ამ ტრაგედიას. მაგრამ უფროს ასაკში ის კვლავ დაორსულდა და ვაჟი შეეძინა. ქალმა შვილიშვილები გაზარდა და შვილთაშვილებსაც მოესწრო.
ბევრი ნაცნობი მყავს, ვინც დედებმა 40 წლის შემდეგ გააჩინეს. არცერთ მათგანს დაუნის სინდრომი არ განუვითარდა. ასევე ვიცნობ ოჯახებს, რომლებიც 20–25 წლის ასაკში “მზის შვილის“ მშობლები გახდნენ. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ მეცნიერთა აზრით, ახალშობილში გენეტიკური დარღვევების რისკი ასაკთან ერთად იზრდება. როგორც პრაქტიკა გვიჩვენებს, რისკები ნებისმიერ ასაკში არსებობს და მათგან ასი პროცენტით არავინ არის დაცული.
ყველა ქალი თავად წყვეტს როდის უნდა გააჩინოს შვილი და არავის აქვს უფლება აუკრძალოს მას დედობა!
