შევნიშნე, რომ ჩემი მეგობარი, ამ სიტყვის სრული გაგებით, აყვავდა. მოდური ვარცხნილობა გაიკეთა, წონაში დაიკლო, ახალი ჯინსები იყიდა და გულმოდგინედ ცეკვავდა კამერის წინ, სიხარულს არ მალავდა.
– რა დაგემართა? შეყვარებული ხარ? მემკვიდრეობა მიიღე? იქნებ ლატარია მოიგე? – ვკითხე ხუმრობით. თუმცა, ყველაფერი გაცილებით პროზაული აღმოჩნდა. ქალი თავის ქმარს დროებით დაშორდა. ეს კი – აი, როგორ მოხდა.
ოჯახის უფროსი, ნამდვილი პატრიარქატის მომხრე და შესანიშნავი შემომტანი, ყოველთვის თვლიდა, რომ ოჯახი ქმარს უნდა ერჩინა. ქალს კი – მისთვის უმაღლესი დონის პირობები უნდა შეექმნა. რა თქმა უნდა, მას შეუძლია იმუშაოს თავისი “ქინძისთავებისთვის”, თუ მას სურს. მაგრამ, ზოგადად, როლების განაწილება ამის გამო არ უნდა დაზარალდეს. მეზობლების შესაშურად კაცი სახლში დიდ, მსუქან მამონტს მოათრევს, ცოლი კი – სახლს უვლის, შვილებს ზრდის და ნადირობიდან დაბრუნებულს ახარებს. პრინციპში, გარკვეული პერიოდის მანძილზე ეს ყველას აწყობდა.
ცოლ-ქმარმა ერთად 13 წლის განმავლობაში იცხოვრა, მათ ორი შვილი შეეძინათ, რომელთაგან უმცროსი ახლახან წავიდა საბავშვო ბაღში. სირთულეები მისი დაბადების შემდეგ დაიწყო.
უცებ ოჯახის უფროსმა გადაწყვიტა, რომ ორი შვილის დედა მისგან არსად წავიდოდა. უფრო მეტიც, მისი საკუთარი შემოსავალი, რომელსაც ადრე, როგორც “ქინძისთავების” ფულს მოიხსენიებდნენ, საგრძნობლად შემცირდა (ის საღამოობით მეზობელ კორპუსში დარბოდა იატაკების მოსაწმენდად). ამ ფონზე, მშოვნელმა მამაკაცმა მკაცრი რეჟიმი შემოიღო და თავისი ხარჯები ოჯახზე და ცოლზე თვეში 500 ლარამდე შეამცირა (ის თვეში დაახლოებით 1500 ლარს გამოიმუშავებდა, რაც პროვინციისთვის ცუდი არ არის). გარდა ამისა, ის კომუნალურ გადასახადებსაც იხდიდა. მისი წვლილი ამით შემოიფარგლებოდა, თუმცა მისი მოთხოვნები მოულოდნელად წარმოუდგენლად გაიზარდა.
პირველი განგაშის ზარი იყო ბორშის სპეციალური მირთმევა. მართალი გითხრათ, არ ვიცი რატომ, მაგრამ მამაკაცმა გადაწყვიტა, რომ ქვაბიდან ცხელი წვნიანის დასხმა მის ღირსებას არ შეეფერებოდა. და მან მოითხოვა, რომ წვნიანი სუფრასთან მიერთმიათ, რაც ადრე მათ ოჯახში არ ხდებოდა. არცერთ ჩვენგანს არ ესმოდა, საიდან გაჩნდა სუფრის სერვირების იდეა უბრალო მუშათა ოჯახში, მაგრამ ქმარმა დაიწყო პრეტენზიების გამოთქმა: ხან პური იყო არასწორად დაჭრილი, ხან მწვანილი არ იყო მაგიდაზე, ხან თეფში მიართვეს არასწორად.
შემდეგ გაჩნდა საუზმის მირთმევის იდეა – ამ ბურჟუაზიულმა ინოვაციამ ცოლი კიდევ უფრო მეტად დააფიქრა, რადგან მანამდე მათ ორი სცენარი ჰქონდათ. პირველი – ერთად ყავის დალევა და სენდვიჩების კეთება და მეორე – ვინც პირველი იღვიძებდა, მიდიოდა და ჭამდა, რასაც მაცივარში იპოვნიდა. ახლა კი საუზმეც უნდა მიერთმიათ, კიდევ კარგი, რომ არა საწოლში.
ბოლო წვეთად ჩუსტები იქცა. რაღაცნაირად უხერხულიც კია ამის წერა, მაგრამ როცა ოჯახის უფროსი სამსახურიდან დაბრუნდებოდა, ცოლს თბილი ჩუსტები უნდა დაედო მის წინ. ეს ჩუსტები, 13 წლის ქორწინების შემდეგ ცოლისთვის რაღაც ძალიან ცუდის სიგნალად იქცა.
მოკლედ რომ ვთქვათ, განაწყენებულმა ცოლმა მოულოდნელად, ფარულად მიაყენა დარტყმა. ადგა და ალიმენტი მოითხოვა. იურიდიულ საკითხებში ძლიერი არ ვარ, მაგრამ რამდენადაც მივხვდი, ალიმენტზე განაცხადის შეტანა ქორწინებაშიც ყოფილა შესაძლებელი. ახლა, ის კანონის თანახმად იღებს იმ უბედურ 500 ლარს და ნორმალურ სამსახურში აპირებს გასვლას.
ქმარი ამის გამო ძალიან განაწყენდა და დედამისთან წავიდა (ბინა ცოლის იყო, მემკვიდრეობით ერგო). მან თქვა, რომ თითქოს რაღაც ჩამოართვეს და გაძარცვეს. თუმცა, ახლა, როგორც ჩანს, მათ სურთ, რომ თავიდან დაიწყონ ყველაფერი, მაგრამ ახალი პირობებით. “შემომტანისა” და “დიასახლისის” გარეშე, უბრალოდ, როგორც ორი ზრდასრული, ბავშვებზე პასუხისმგებელი ადამიანი. უბედური 500 ლარის საკითხი აღარ დგას, თუმცა, ჩემი აზრით, ასეთ შემთხვევებში, მთავარი თანხა კი არა, არამედ მბრძანებლობის შესაძლებლობაა. სწორედ ეს არ უნდა დაუშვათ პირველ რიგში, დანარჩენი კი – კერძო შემთხვევებია.
