დარწმუნებული ვარ, ყველა მოაზროვნე ადამიანს, სულ მცირე, შვიდი წლის ასაკში მაინც უფიქრია: “არსებობს თუ არა სამართლიანობა ცხოვრებაში?” გამოდის, რომ ამაზე თქვენც დაფიქრდებოდით.
სამართლიანობა ცხოვრებაში
უბრალოდ წარმოიდგინე: შენ ხარ – ბეღურა. ახალგაზრდა, ახლახან ისწავლა ფრენა. და ხარ ძალიან ცნობისმოყვარე. ცნობისმოყვარეობის გამო, უბედურებაში გაეხვიე. შენს საჭმელთან სადმე ახლოს, რატომღაც, სარეცხის სამაგრის ახალი მჭიდრო ზამბარა ეგდო და ნისკარტი პირდაპირ ზამბარის შიგნით ჩაყავი, მაგრამ ვეღარ ამოიღე. ან ადამიანების სატყუარამ მოგატყუა, რომლებმაც შენზე ისე “იზრუნეს“, რომ სწრაფი სიკვდილისთვის ან კატის პირში მოხვედრისთვის გაგწირეს.
რადან შენ ასეთი კლიტით არც ჭამა და არც სმა არ შეგეძლო. ფრენაც გიჭირდა. ძალიან უსამართლო იყო ეს ყველაფერი შენს მიმართ. სასოწარკვეთილს გზა გერეოდა და იქით მიფრინავდი, საითაც შეგეძლო. ბოლოს სახლის წინ მჯდომი ქალის წინსაფარზე დაეშვი, რომელიც ახალ კარტოფილს თლიდა.
წარმოგიდგენია, რა დამთხვევაა: ეს ქალი ყოველთვის აჭმევდა ჩიტებს, რომლებიც ზამთარში სამხრეთისკენ არ მიფრინავდნენ და მას ჰქონდა მგრძნობიარე, ნაზი, ოსტატური ხელები საუკეთესო ბებიისა და ხელსაქმის მოყვარული ქალის. მან სწრაფად და ოსტატურად გაგათავისუფლა ხაფანგიდან და შენ გაფრინდი მანამ, სანამ ჭიკჭიკით მადლიერების გამოხატვას მოახერხებდი. შენთვის, ბეღურა, ცხოვრებაში სამართლიანობამ მაშინვე გაიმარჯვა.
მაგრამ შენ ბეღურა არ ხარ
მაგრამ შენ ადამიანი ხარ. და შენთვის კარგად ნაცნობია არასამართლიანი პრეტენზიებით, შეფასებებით და სხვა ადამიანების არასამართლიანი ქმედებებით გამოწვეული მწარე გრძნობა. და რა უნდა მოუხერხო ამას? ბულატ ოკუჯავას აქვს სიმღერა, რომელიც ორი სახელწოდებით არის ცნობილი. ფირფიტების ეტიკეტებზე ეწერა “მოხუცი მეფე”, მეორე სახელწოდება კი ფირფიტაზე არ დაეტეოდა: “სიმღერა მოხუც, ავადმყოფ, დაღლილ მეფეზე, რომელიც უცხო ქვეყნის დასაპყრობად გაემგზავრა და რა გამოვიდა ამიდან”.
აქ თითქოს იკითხება იმის შესახებ, არის თუ არა სამართლიანობა ცხოვრებაში: ”და, სხვათა შორის, ჯანჯაფილის ნამცხვრები, ყოველთვის არ არის საკმარისი ყველასთვის”. ალბათ ეს სიმღერა დაგეხმარებათ შემოთავაზებული სიტუაციის გაგებაში. გთხოვთ, წაიკითხოთ:
წერილი მკითხველისგან
„გამარჯობა! მე მქვია ელენე და თითქმის 40 წლის ვარ. რამდენჯერმე უკვე დავრჩი იმედგაცრუებული მამაკაცებზე და საკუთარ ცხოვრებაზეც. სამჯერ მქონდა სერიოზული ურთიერთობა სამოქალაქო ქორწინების ფორმატში, მაგრამ არც ერთ ჩემს მამაკაცს ცოლად არ გავყევი. თითოეულ მათგანს სურდა, რომ სამსახურიდან წამოვსულიყავი, ოჯახის საქმეებზე მეზრუნა და საკუთარი თავი მხოლოდ მისთვის, ძვირფასისთვის, მიმეძღვნა. მე კი ეს კატეგორიულად არ მაწყობს. მე მუშაობა მინდა, განვითარება, ამიტომაც ვშორდებოდი მათ…
ახლა კი ჩემს ცხოვრებაში იდეალური მამაკაცი გაჩნდა. ჩემზე ცოტა უფროსია. ჭკვიანი, წარმატებული, წესიერი, თავაზიანი, მიმზიდველი, მდიდარი. ერთმანეთს სამსახურში შევხვდით. ორივე კომპიუტერული ტექნოლოგიების სფეროში ვართ ჩართული და ჩვენმა ფირმებმა ერთობლივი პროექტის განხორციელება დაგვავალეს. თავიდან ჩვენი კომუნიკაცია მხოლოდ საქმიანი იყო, მაგრამ არაერთხელ მომიწია გვიანობამდე შეყოვნება პროექტზე მუშაობისას.
ხან ერთად წახემსება, ხან ყავა-ჩაი და საუბრები, არა მხოლოდ სამსახურზე. აღმოჩნდა, რომ ორივეს ცხენოსნობა და ფოტოგრაფია გვაინტერესებს, ერთნაირი მუსიკა მოგვწონს… ჰოდა, ისიც გავარკვიე, რომ ცოლიანია და ჰყავს ორი შვილი. ცხადია, ასეთი იდეალი ძნელად თუ იქნება თავისუფალი. მისი ოჯახიდან გამოყვანაზე არც კი მიფიქრია…
მაგრამ ერთმანეთს ძალიან ვიზიდავდით, საღამოობით სულ უფრო ხშირად ვრჩებოდით სამსახურში გვიანობამდე, ძალიან გვაინტერესებდა ერთად ყოფნა. ასე გავხდით საყვარლები… თავიდან ყველაფერი მაწყობდა, შემდეგ კი დავფიქრდი: ნუთუ საყვარელ ცოლს ქმარი უღალატებს? და თუ ქორწინებაში სიყვარული არ არის, გამართლებულია თუ არა ისეთი ქორწინება, რომელშიც ადამიანები უბრალოდ შეჩვეულები არიან და ერთმანეთს ბავშვების გამო იტანენ? ნუთუ ბავშვებისთვის ასე მაინც უკეთესია, თუ დედასა და მამას შორის სიყვარული უკვე აღარ არის? ისინი ხომ აუცილებლად შეამჩნევენ არაგულწრფელობას და მოჩვენებითობას.
სამართლიანობა ცხოვრებაში ყველასთვის ერთნაირი უნდა იყოს, ასე არ არის?
ამ დღეებში ჩემი საყვარელი ადამიანი ჩემთან მთელი ღამით დარჩა. გამოღვიძებულმა ვიგრძენი, რომ მინდა ყოველთვის გავიღვიძო და დავიძინო მის მკლავებში, მისთვის ბორშის გასაკეთებლადაც კი მზად ვარ… ვაღიარე. მან კი მიპასუხა, რომ მისთვის ძალიან ძვირფასი ვარ, ჩემთან ყოფნა სურს, მაგრამ შვილებს ვერ მიატოვებს. რა საჭიროა მათი მიტოვება? ბავშვები ყოველთვის მისი შვილები იქნებიან და ის ყოველთვის იქნება მათი მამა…
მას თუ მე ვუყვარვარ, ესე იგი, ცოლი არ უყვარს. არასდროს ვიფიქრებდი, რომ ცოლიანი მამაკაცი შემიყვარდებოდა. ვერ გავუძელი… მასზე უარის თქმა არ შემიძლია. და განა ჩემი, ჩვენი ბედნიერება ჩვენთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი არ არის?! ცხოვრებაში ხომ უნდა იყოს სამართლიანობა…”
და “ჯანჯაფილის” ნამცხვრების შემთხვევაში რა ვქნათ?
