მამაკაცებს უჭირთ იმის გაგება, რომ ქალებს მათი არაფერი მართებთ და ოჯახის მოვლა ცოლის (ან ქმრის) კეთილ ნებას წარმოადგენს. ოჯახურ ურთიერთობებში მეუღლეები თანაბარუფლებიანი პარტნიორები არიან და ურთიერთშეთანხმებით ურთიერთობენ.
ოჯახის მოვლა
ადრე გოგონებს ბავშვობიდან ასწავლიდნენ, რომ ისინი კერის მცველები უნდა ყოფილიყვნენ, ამიტომ მათ უნდა ესწავლათ საჭმლის მომზადება, დალაგება, რეცხვა და ხელსაქმე. მაგრამ დრო იცვლება და კაცობრიობის მშვენიერი ნახევარი სულ უფრო მეტად ცდილობს საზოგადოებაში თვითკმარობისა და დამოუკიდებლობის გამოვლენას და საკუთარ მყიფე მხრებზე იღებს პასუხისმგებლობას არა მხოლოდ საკუთარ თავზე, არამედ მთელი ოჯახის კეთილდღეობაზე.
ახლა ქალებს მამაკაცებზე არანაკლები მუშაობა უწევთ. მხოლოდ ქმარი მოდის სამსახურის შემდეგ სახლში დასასვენებლად, ცოლი კი ამ დროს მეორე ცვლაში იწყებს მუშაობას გაზქურასთან. კაცს მნიშვნელოვანი საქმე აქვს: ის დივანს და ტელევიზორს დარაჯობს. ასე რომ, ქალი უნდა დაეხმაროს!
ჩვენს ქვეყანაში საოჯახო საქმეები მხოლოდ ქალის მოვალეობად ითვლება. ჩემი ქმარიც ამ აზრს ეთანხმება და ამიტომ, თვეში ერთხელ ჭურჭელს თუ გარეცხავს, ჩვეულებრივ გამომიცხადებს ხოლმე: “შენი ჭურჭელი გავრეცხე!” და ეს სიტყვა “შენი” ძალიან მაღიზიანებს. მაშინვე ვუსწორებ: “შენი კი არა, ჩვენი!”
თანახმა ვარ, ამ ბოლო დროს ჩვენი სახლი არეულია. უსაქმოდ არ ვზივარ, მაგრამ რაც არ უნდა ვეცადო, ფიზიკურად დრო არ მრჩება სისუფთავის შესანარჩუნებლად, რადგან ვცდილობ სახლიდანაც ვიმუშაო. ვტრიალებ როგორც ციყვი ბორბალში, თუმცა აშკარა შედეგს ვერ ვხედავ!
ჩემს ქმარს არ სურს ამის გაგება და გამუდმებით მსაყვედურობს: “შეგეძლო ყველაფერი მიგეტოვებინა და სახლი დაგელაგებინა!” ეს ნიშნავს, რომ არჩევანის გაკეთება მიწევს: უფრო ხშირად დავალაგო, მაგრამ იმ დღეებში ჩემი მეუღლე მშიერი დავტოვო, ან ბავშვი სასეირნოდ არ გავიყვანო, ან ღამე გავათენო, ან დამატებითი შემოსავალი დავთმო.
ქმრის დამოკიდებულება საოჯახო საქმეებისადმი
სამაგიეროდ, ჩემი ქმარი ძალიან არ იძაბება. და მისთვის რთულია იმის ახსნა, რომ მისი ხელფასი ჩვენთვის საკმარისი არ იქნება, თუ ჩემს მინიმალურ შემოსავალს მეც არ შემოვიტან ოჯახში. ეს ახლა მიწევს მწირი შემოსავლით დაკმაყოფილება, რადგან ჩვენს პატარა შვილს (ნანატრს!) ვერავისთან ვტოვებ.
სამაგიეროდ, ადრე, ცამეტი წლის მანძილზე ვინახავდი ჩვენს პატარა ოჯახს და შაბათ-კვირასაც ვცდილობდი დამატებითი ფულის გამომუშავებას, თუმცა ჩემი ქმრის ხელფასი ორჯერ მეტი იყო. სამსახური მშობიარობამდე მხოლოდ სამი კვირით ადრე მივატოვე, მიუხედავად იმისა, რომ „მჯდომარე“ სამსახური არ მქონდა! მაგრამ მას ეს არ ახსოვს და არც აფასებს და თუ შევახსენებ – მორიგი ჩხუბი იქნება.
ვცდილობ ჩემს ქმარს ავუხსნა არსებული სიტუაციის მთელი კრიტიკულობა, მაგრამ მასთან დალაპარაკების ყველა ჩემი მცდელობა, ჩხუბით მთავრდება. მას ან არ სურს ჩემი მოსმენა, ან ჩემი აზრი არ აინტერესებს.
თავის გასაკეთებელ საქმეს ის ვერ ამჩნევს ან თავს იმართლებს იმით, რომ ის არ არის “ელექტრიკოსი“, “სანტექნიკოსი“, “მექანიკოსი“ და ა.შ. კი, მაგრამ არც მე ვარ მზარეული, რადგან პედაგოგიური მაქვს დამთავრებული, მაგრამ ისე ვამზადებ, რომ თითებს აილოკავ, არც კონდიტერი ვარ, მაგრამ ნამცხვრებს ვაცხობ. მე არ მისწავლია სამედიცინოზე, მაგრამ ვაკეთებ ინექციებს და მასაჟებს. და თუ საქმეს შევუდგები, მაშინ ვცდილობ, რომ კეთილსინდისიერად გავაკეთო.
ჩემთვის მთავარი პრობლემა – დროა, უფრო სწორად, მისი სწრაფი დინება. ხშირად ვიჭერ ჩემს თავს იმაზე ფიქრში, რომ საღამოს ბავშვის დაძინების შემდეგ ვგეგმავ, რომ ჩუმად ავდგე და რაღაც გავაკეთო. მაგრამ დაღლილობისგან ხანდახან ბავშვზე ადრე ვიძინებ. ან თვალებს ვახელ და უკვე ღამის სამი საათია და ადგომა არ მინდა.
მესმის, რომ ეს ასე ვეღარ გაგრძელდება და რაღაც უნდა გადაწყდეს. ვაცნობიერებ, რომ სიტუაცია უნდა გამოსწორდეს. მაგრამ რამდენად რადიკალურად?
