ნინა მამის კაბინეტში იჯდა და დუმდა.
ის ამ შეხვედრისთვის დიდხანს ემზადებოდა. სამი თვე. მაგრამ ახლა უკან დახევა არ შეეძლო. ალტერნატიული გადაწყვეტილებები მას საერთოდ არ აწყობდა.
– ნინა, ჩემთან იმისთვის ხომ არ მოხვედი, რომ ჩუმად იყო? მიდი, დაიწყე. 15 წუთში შეხვედრა მაქვს. ან საღამოსთვის გადავდოთ.
ქალიშვილმა ამოახველა. მას მამა უყვარდა. იმის გამო, რომ ის მის ცხოვრებაში არ ერეოდა, თუმცა შეეძლო. იმის გამო, რომ ერთ დროს მან ფაქტიურად აიძულა ფულის საქმეში ჩადება. და მაინც, მან მიიღო გადაწყვეტილება. რის შესახებაც აქ უნდა უთხრას და ახლა.
– გადავწყვიტე ბინების წილები გავყიდო. – მამა ქალიშვილისკენ დაიხარა.
– რა? ჩვენი საერთო ბინებიდან წილების გაყიდვა გსურს? რატომ? რა მოხდა?
ნინიმ ამოისუნთქა.
– ფულის პრობლემა მაქვს. ბანკის ვალი.
– ოჰო, – გამოეხმაურა მამა. – როგორ მოხდა, მომიყვები?
– არა, – მოუჭრა ქალიშვილმა.
რისთვის შეირცხვინოს თავი, იმის მოყოლით, რომ წარუმატებლად ჩადო ფული მეგობრის ბიზნესში, რომელიც გაკოტრდა და ახლა მისი ყოფილი ბოიფრენდია.
– კარგი, ნუ მეტყვი. მაგრამ რატომ უნდა გაყიდო მუშა აქტივი? ბინები ქირავდება, მოგება გვაქვს. ფასებიც იზრდება და იზრდება.
– მაგრამ, შენ ხომ არ მომცემ ფულს, არა? – თითქმის იმედით ჰკითხა ნინამ.
– იცი, რომ არა.
– მაშინ გავყიდი.
– და მაინც. ეს ბინები შენი მომავალია. ასე, ფულს გადაიხდი და არაფრის გარეშე დარჩები და სხვის ბინაში იცხოვრებ.
“უკვე ნაქირავებში.” სინამდვილეში, ნინას ყოველთვის შეეძლო მამის სახლში დაბრუნება, მაგრამ მას არ სურდა. ბოლო მამაკაცმა კი, ვაი-ბიზნესმენმა, ის თავისი ბინიდან გააძევა.
– გამიგე, ახლა გელაპარაკები, როგორც მამა, რომელიც გონივრულს ვერაფერს ხედავს შენს გადაწყვეტილებაში.
– მამა, პატარა გოგო არ ვარ. მე შემიძლია და ვიქნები პასუხისმგებელი ჩემს გადაწყვეტილებებზე. მოდი საქმეზე გადავიდეთ. ახლა მე გელაპარაკები არა როგორც მამას, არამედ როგორც ბინების თანამფლობელს.
მამა უცებ გაბრაზდა. ნესტოები გაუფართოვდა. ქალიშვილმა ეს შენიშნა და შეკრთა.
– კარგი, მოდი საქმიანად ვისაუბროთ. – ნელა წარმოთქვა მამამ. – გისმენ, პარტნიორო.
– ჩემი წილების გაყიდვა მინდა. არ მინდა გაკოტრება რამდენიმე მილიონის გამო. იდეალურ შემთხვევაში, ვალების დახურვა ერთი წილის გაყიდვით მინდა. მეორე ბინიდან კი ფულს ისევ მივიღებ. მაგრამ მზად ვარ, ორივე წილი გავყიდო, იყიდი?
– ფასი?
– 4 მილიონი.
მამამ გაკვირვებულმა წარბი ასწია.
– რამდენი? არა. მზად ვარ 2.5 მოგცე.
ქალიშვილმა ირონიულად ჩაიცინა.
– მამაჩემს ვცნობ. 2 მილიონი ერთი წილი ღირს. აქ კი ორი წილია.
– ეს არის ჩემი შეთავაზება ორივე წილზე.
– მაგრამ ეს ძარცვაა! არ ფიქრობ, რომ ძალიან ბევრს ითხოვ? მე შემიძლია ამ აქციების ბაზარზე გატანა.
მამა წამოდგა.
– შეგიძლია, მართალია. არ ვარ წინააღმდეგი, რომ შენი პრობლემები შენი ქონების გაყიდვით მოაგვარო. წილები შენ გეკუთვნის. ასე რომ, პრობლემა არ არის: გაყიდე. მაგრამ, გახსოვდეს, რომ მე მაქვს უფლება, პირველმა შევიძინო. და ჩემი 2 მილიონიანი შეთავაზება ძალაშია, აქციების გაყიდვის რეკლამის გამოსვლამდე.
ამაზე მამა-შვილის შეხვედრა დასრულდა.
ნინამ თავისი წილების გაყიდვა 3,5 მლნ-ად დაიწყო. ბანკის მენეჯერიც დამშვიდდა, როდესაც დაინახა მოვალის სერიოზული განზრახვა სესხების დაფარვასთან დაკავშირებით.
3 თვის შემდეგ ორივე აქციის ფასი 3 მილიონამდე დაეცა.
მყიდველები იყვნენ, მაგრამ ყველა ერთხმად ამბობდა: “ძვირია, უნდა დააკლოთ!”
ნინას არ ესმოდა. მისი გათვლებით, ორი წილიდან 3,2 მილიონი თავისუფლად უნდა მიეღო.
მაგრამ მყიდველები არ იყვნენ. როდესაც ბანკის სესხების განყოფილებიდან დაურეკეს, ნინამ ფასები კიდევ უფრო დააგდო.
თითქოს, მყიდველები გამოჩნდნენ.
მაგრამ ყველა ერთხმად იმეორებდა: “ძვირია, დაკლებაა საჭირო!”. ნინა კონკურენტების რეკლამებს აჩვენებდა, მაგრამ მყიდველებს ვერ არწმუნებდა.
სასოწარკვეთილმა ქალიშვილმა მამას დაურეკა:
– 2.8-ად მოგცემ ორივეს. ამაზე ნაკლებად არ შემიძლია – უკვე იმდენი მმართებს.
– კარგი. მოვიფიქრებ და გაგაგებინებ.
მამა სამი დღე ფიქრობდა, ნინას განწყობა მთლიანად გაუფუჭდა.
როგორ გაუხარდა, როდესაც მოისმინა:
– კარგი. ორივე წილი – 2,8 მლნ.
მამისთვის საკუთრების გადაცემის რეგისტრაციის შემდეგ, ნინა ექვს თვეში მეორედ მივიდა მამასთან.
მამამ ფული გადასცა:
– 2,8 მილიონი. შეგიძლია, ვალები დაფარო.
– გმადლობ.
– მოიცადე, არ წახვიდე, – თქვა უცებ მამამ. შემდეგ კი ადგა, კაბინეტის კარი გააღო და დაიყვირა:
– შემოდით.
კაბინეტში 15, შეიძლება 20-მდე ადამიანი შევიდა, ნინამ მათ შეხედა და ვერ მიხვდა, რა ხდებოდა.
– ესენი ჩემი თანამშრომლები არიან. ერთ საქმეში დამეხმარნენ.
ნინას უნდოდა ეკითხა, მაგრამ შემდეგ გაახსენდა.
– ეს შენ იყავი..? არა, უარს ვამბობ ამის დაჯერებაზე!
– თავისუფალი ხართ, გმადლობთ, – დაითხოვა მამამ თანამშრომლები და ისევ მაგიდას მიუჯდა.
ქალიშვილმა, მღელვარებისგან სუსტი ხმით, თითქმის ჩასჩურჩულა:
– შენს თანამშრომლებს მიგზავნიდი, ვითომ მყიდველები იყვნენ? ფასის დასაკლებად? მონსტრი ხარ! მონსტრი ხარ და არა მამა.
მამამ ამ ბრალდებებს მშვიდად უპასუხა:
– მე მხოლოდ ჩემს ქონებას ვიცავდი. არ მინდოდა უცხო ადამიანი გამხდარიყო ამ ბინების თანამფლობელი.
– შენ ეს წილები საერთოდ არ გჭირდება. ეს ხომ შენთვის გროშებია. შენ უბრალოდ ჩემი გაბრაზება გადაწყვიტე!
მამამ ხელები გაშალა.
– მაგრამ, ჩვენ ხომ საქმიანი ურთიერთობა გვაქვს, დაგავიწყდა? ემოციების დრო არ არის. მე გამოვიყენე ჩემი რესურსი კარგი გარიგების მისაღებად. შენ შენი სესხი დაფარე. ყველა კმაყოფილია.
– ყველა კმაყოფილია? ყველა კმაყოფილია?! – ნინი მამის კაბინეტიდან გამოვარდა.
მას შემდეგ ისინი არ ურთიერთობდნენ და არც საერთო აქტივები აქვთ.
