-რა თავხედი ადამიანია ეს ჩვენი მაშო! – წამოიძახა დიანამ, რომელიც ძლივს სუნთქავდა პარკში ლაბრადორ ტომთან ერთად სირბილის შემდეგ – მშობლების რჩეულთან ერთად. -გასაკვირი არ არის, რომ ამბობენ, რომ თავხედობა მეორე ბედნიერებაო. და ეს განსაკუთრებით ჩემი ძვირფასი დის და მისი ქმრის შემთხვევაში. თავხედი ადამიანი, ჩემი აზრით, საკუთარ თავხედობას ღირსებად აღიქვამს, – აღელვებულმა ჩაილაპარაკა ახალგაზრდა ქალმა, რომელიც მხიარულ ძაღლს თათებს ბანდა.
თავხედი ადამიანი
-ამჯერად რა მოხდა? -გამოვიდა სამზარეულოდან დედამისი.
-ოჰ, დედა, კარგი სიმღერაა -თავიდან დაიწყე.
-ისევ ფული უნდოდა ესესხა?!
-რა გულუბრყვილო ხარ! ესესხა! ჯიბე ფართოდ გაშალე, იქნებ გაისტუმრონ ვალები. შენგან რამდენი “ისესხა“?
-მაცადე, გავიხსენო … ააა! გასულ შემოდგომაზე, როდესაც გიორგი შემცირებაში მოყვა, მაშომ მთხოვა, რომ რამდენიც შემეძლო, იმდენი მიმეცა. თქვა, რომ ახალ წლამდე დააბრუნებდა. მივედი ბანკში, ვნახე რამდენი მქონდა ანგარიშზე. 100 ლარი დავტოვე ყოველი შემთხვევისთვის და დანარჩენი მის ბარათზე გადავიტანე…
-მშვენიერი! უკვე ზაფხულია. ახალი წელი ექვსი თვის წინ აღვნიშნეთ. და რა? დააბრუნეს?
– არა, დიანა, როგორ დააბრუნებენ? გიორგი უსაქმოდ ზის. დაბრუნების იმედი ნამდვილად არ მაქვს, ყოველთვიურად ცოტ-ცოტას ვაგროვებ…
–ესე იგი, საკვანძო სიტყვებია “უსაქმოდ ჯდომა“. შენთვის არ მითქვამს, მაგრამ მეც მომთხოვა 2500 ევრო – მესამედზე მეტი, რაც პორტუგალიაში სამ წელიწადში დავაგროვე. ეს იყო თებერვალში. მაგრამ ადრეც, ყოველთვიურად, ყოველგვარი მოთხოვნის გარეშე, მათ 300 ევროს ვაძლევდი. ის თავად ამბობდა, რომ საჭმლისთვის ეს თანხა ყოფნიდათ. ბავშვების დახმარებასაც იღებენ, მართალია ცოტაა, მაგრამ მაინც… შვებულებაში რომ ჩამოვედი, მაშინვე ვესტუმრე მათ და საჩუქრები მივიტანე. და რა? გიორგი, მართლაც, ზის და “ტანკებს” თამაშობს. მაშო ბავშვებზე მაინც ზრუნავს, ეს კი მამაკაცია და არაფერი აინტერესებს.
ვეკითხები: “გიორგი, სამსახურში არ გადიხარ?” -”სამწუხაროდ, ვერ ვპოულობ რაიმე კარგს.” – “სანამ კარგს იპოვნი, იქნებ ჯერ რაიმე სხვა ნახო, მაგალითად, კურიერად დაიწყე მუშაობა. განცხადება შემხვდა, რომ სჭირდებათ…“ ის კი მპასუხობს: “რას ამბობ! მტვირთავადაც ხომ არ დავიწყო მუშაობა? ხომ არ დაგავიწყდა, რომ უმაღლესი მაქვს დამთავრებული?“
-შენ რა უპასუხე? – მორცხვად შეაწყვეტინა ირინამ – ორივე დის დედამ.
-დედა, სუნთქვა გამიჭირდა. კარგად მახსოვს მამა, რომელიც განყოფილებაში კათედრაზეც მუშაობდა და დღეგამოშვებით სასწრაფო დახმარების ჯგუფშიც მორიგეობდა, როდესაც შენ მაშოს დაბადების შემდეგ დეკრეტულ შვებულებაში იყავი. და არც განათლების დონეზე უფიქრია და არც სადოქტორო დისერტაციაზე. პირიქით, კმაყოფილი იყო ახალი გამოცდილებით. მაგრამ აზრი არ ჰქონდა, რომ მაშოსა და გიორგისთვის ეს მომეყოლა. ისინი თანატოლები არიან, ვერ შეძლებენ გაიხსენონ ის, რაც არ უნახავთ. ჩემი სიტყვები მათში არავითარ ასოციაციას არ გამოიწვევდა…
-მაშინ მეც, როგორც კი მაშომ ჯდომა ისწავლა, საღამოობით ნამცხვრების გამოცხობა დავიწყე შეკვეთით. დღეში ორ-სამს ვაცხობდი. შენ კი, რვა წლის იყავი და მას უვლიდი, სანამ მე ვაცხობდი. დღესაც კარგად მახსოვს: ბავშვი მანეჟში იყო, შენ კი იატაკზე იჯექი, თვალებზე ხელისგულებს იფარებდი და ამბობდი: “კუ-კუ!“. მაშო დაბნეული იყურებოდა, გეძებდა სად გაუჩინარდი და როცა ხელებს თვალებიდან იშორებდი, მხიარულად იცინოდა…
-დიახ, მაშინ მხიარულად ვიყავით, რა თქმა უნდა. ნამცხვრებისა და კრემის ნარჩენებიდან კი ერთგვარი დესერტი გამოდიოდა. შენ, მორიდებით პატიებას ითხოვდი, რომ არ დაგრჩა საკმარისი კრემი კვაზი-ნამცხვრების გასაფორმებლად. ამაზე მამამ გპასუხობდა: „არა უშავს, მუცელი სარკე არ არის“, – და ჩვენ ვჭამდით პაწაწინა რომბებს, რომლებსაც კრემი, ჯემი ან ჟელე ესვა. დღემდე მახსოვს, როგორი გემრიელი იყო…
ეუბნებიან თუ არა უარს ნათესავებს?
-იცი, ვერ ვხვდები, რატომ გთხოვეს ისევ მაშომ და გიორგიმ დახმარება. ჩვენ ხომ ისედაც ვეხმარებით. დღეგამოშვებით მათთვის საჭმელს ვამზადებ…
-ჩემთვის ყველაფერი გასაგებია: ყელამდე ვალებში არიან, უკვე ყველა მეგობრისგან და ნაცნობისგან ისესხეს ფული – ახლა მეორე წრეზე მიდიან. მაგრამ არა, მე გადავწყვიტე: მათ ფულს აღარ მივცემ. საფულეში ჩაიხედა – იმაზე მეტი ჰქონდა, ვიდრე მაშო სთხოვდა. ბარათზეც აქვს დანაზოგი. მაგრამ მას უთხრა: ”ტყუილად ნუ წუწუნებ, მაშო. სანამ შენი ქმარი მუშაობას არ დაიწყებს, ჩემგან ფულს ნუ ელოდები…“
-შვილო, შენს გადაწყვეტილებაში ეჭვი არ გეპარება?
-დედა, ეჭვი რომ არ მეპარებოდეს, ამ საუბარს წამოვიწყებდი?
შეგიძლიათ, რამდენიც გინდათ იმდენი ისაუბროთ ჯადოსნურ პანღურზე ან იმაზე, რომ გაცილებით ეფექტურია, თევზით კი არ გამოკვებოთ გაჭირვებაში ჩავარდნილი ადამიანი, არამედ ანკესი მისცეთ. თუმცა, კვლავ აქტუალურია საუკუნოვანი კითხვა, ღირს თუ არა ნათესავებისთვის ფულის მიცემა. რა უნდა ვუპასუხოთ და როგორ უნდა მოვიქცეთ? რა არის პოზიციის ჩამოყალიბების მიზეზი, როცა ადამიანი დარწმუნებულია, რომ ახლობლები მუდმივად უნდა დაეხმარონ? რადგან, ერთ ოჯახში, როგორც ხედავთ, შეიძლება ორი განსხვავებული ადამიანი გაიზარდოს.
