ნებისმიერ კონფლიქტში სიკეთე და სამართლიანობა უნდა იმარჯვებდეს. იქნება ეს კონფრონტაცია, რომელშიც ერთი ქვეყანა ურცხვად არღვევს მეორე სახელმწიფოს საზღვრებს. თუ ჩვეულებრივი, ოჯახური გაუგებრობები, რომლებიც ფაქტიურად ყოველდღე ხდება. მაგრამ თუ პირველ შემთხვევაში ყველაზე მნიშვნელოვან როლს ასრულებენ ადამიანები ბრძოლის ველზე, მაშინ მეორეში – ახლობელი ადამიანების უნარი, გაუგონ და დაუთმონ ერთმანეთს.
თუმცა, ზოგჯერ ძალიან რთულია იმის გადაწყვეტა, თუ რომელ მხარეს არის სიმართლე. ეს განსაკუთრებით ოჯახურ შემთხვევებს ეხება. ერთი მხრივ, ყველაფერი აშკარაა. მაგრამ თუ უფრო ახლოდან დააკვირდებით, ნახავთ, რომ სინამდვილეში სიტუაცია უფრო რთულია, ვიდრე ერთი შეხედვით ჩანს.
სიკეთე და სამართლიანობა
უკვე იმ ასაკში ვარ, როცა ყველაფრისგან დასვენება გინდა: ადამიანებისგან, სამსახურისგან, ცხოვრებისგან, სიახლეებისგან. პრინციპში, სწორედ ამას ჰქვია პენსია. ყოველთვის ვიმედოვნებდი, რომ სამოცი წლის ასაკში არ გადავიქცეოდი ჩემი ასაკის ტიპიურ ქალად. მაგრამ სიმართლე მწარე აღმოჩნდა. არა, დილიდან საზოგადოებრივი ტრანსპორტით არ ვმგზავრობ და არც ახალგაზრდებს ვჭორავ, სადარბაზოს წინ სკამზე ჯდომით, მაგრამ სხვა დანარჩენში ტიპური მოხუცი ქალი ვარ.
ჩემი ერთადერთი ვაჟი თავის ცოლ-შვილთან ერთად ცხოვრობს იმ ბინაში, რომლისთვისაც ფულს მთელი ცხოვრება ვაგროვებდი. ჩვეულებრივი ოჯახი აქვთ, თავისი პლუსებით და მინუსებით. დაახლოებით ათი წელია ერთად არიან, რაც უზარმაზარ პლუსად მიმაჩნია. ბოლოს და ბოლოს, სულ უფრო ხშირად გვესმის ახალ-ახალი განქორწინებების შესახებ. მაგრამ რატომღაც ისინი არ მაძლევენ საშუალებას, რომ უფრო მეტი დრო გავატარო შვილიშვილებთან ერთად, რაც პირადად ჩემთვის სახეში შეფურთხებას ჰგავს. რატომ არის ასე, არ მესმის.
კარგი, შვილიშვილებს თავი დავანებოთ. არ უნდათ ბებიის ნახვა და ნუ უნდათ. სულ სხვა საქმეა, რატომ არ ასრულებენ მათი დედა და მამა დანაპირებს. და ახლა სწორედ ამაზე შევჩერდები. როგორც უკვე გითხარით, ჩემი შვილი და რძალი ჩემს ბინაში ცხოვრობენ. როდესაც შევიდნენ, დამპირდნენ, რომ იქ მხოლოდ ერთი წლის მანძილზე იცხოვრებდნენ. წარმოიდგინეთ, რა მოგება მაქვს დაკარგული ამ ათი წლის განმავლობაში.
თუ ადრე აკაკი და თამილა რაღაცნაირად მაინც ავსებდნენ თავიანთ საერთო ბიუჯეტს, მოგვიანებით, ბავშვების დაბადებასთან ერთად, გასაგები გახდა, რომ ისინი იქ დიდხანს დარჩებოდნენ. ადრე ამის მხოლოდ წინააღმდეგი ვიყავი, ახლა კი ლამის მგელივით დავიყმუვლო. ჩემი პენსია მიზერულია. ფული არაფრისთვის არ მყოფნის. რა თქმა უნდა, გარკვეულ პასიურ შემოსავალს ვიმედოვნებდი. და რა მივიღე?
გარდა იმისა, რომ მარტო ვარ, ჩემს მიმართ დამოკიდებულებაც სრულიად შეუსაბამოა. იმის მაგიერ, რომ სიბერეში მხარი დამიჭირონ, ჩამოვიდნენ, ცოტათი მაინც დამეხმარონ. მე შვილიშვილებს მივხედავდი, არ მიჭირს. მაგრამ არა, ჩემი ვაჟი ექვს თვეში ერთხელ რეკავს, არც იცის რატომ. ორ სიტყვას ამბობს და თიშავს. რძალი ქუჩაში რომ შემხვდეს, ვერ ვიცნობ. ასი წელია არ მინახავს. ასე გამოხატავენ ისინი მადლიერებას.
მძახალი წუწუნებს, რომ ზედმეტად ბევრს ვწუწუნებ და “ბავშვებს” ცხოვრებას არ ვაცდი. რა თქმა უნდა, ის ჩემზე უმცროსია, მასწავლებლად მუშაობს. სამსახურიდან ვერ გამოაგდებ, ხელფასიც აქვს და ჯანმრთელობაც. რა უნდა გაუჭირდეს? შორიდან მსჯელობა ადვილია.
ჩემმა ყოფილმა კლასელმა, რომელთანაც მეგობრულ ურთიერთობა მაქვს, მირჩია, რომ ჩემს შვილს ბინის ქირა გამოვართვა. მაგრამ მე საერთოდ არ მომწონს ეს იდეა. ლაპარაკები უფრო მეტი იქნება, ვიდრე საქმე. მეორე თვეში ფასის დაკლებას მოითხოვენ ან უბრალოდ სრულ თანხას არ გადამიხდიან. მერე რძალი მომთხოვს, რომ ბინა ჩემი ფულით გავარემონტო. ერთხელ მიმანიშნა კიდეც, რაღაც მსგავსზე. მოკლედ, არ მინდა.
გამოდის, რომ ჩემი ბიჭი და რძალი ბოშათა ბანაკად გადაიქცნენ და ჩემი ბინიდან მათი გაძევება არ შემიძლია. ჩემი პენსია მაიძულებს, რომ ყველაფერზე დავზოგო, წამლებზეც კი. რა გავაკეთო, არ ვიცი.
რა თქმა უნდა, ჩვენ მიჩვეულები ვართ იმის თქმას, რომ ყველაფერი საუკეთესო შვილებს და შვილიშვილებს უნდა დავუთმოთ. მაგრამ საუკეთესო – ეს არ არის საერთოდ ყველაფერი. მეც ხომ ადამიანი ვარ, ქალი. მეც მჭირდება მოვლა, სახსრები და ნორმალური არსებობა. განა მე არ ვიმსახურებ ამას ჩემს ცხოვრებაში? ჩვეულებრივი პენსიონერი ჩვეულებრივი ქალაქიდან, რომელიც მხოლოდ გადარჩენას ცდილობს.
