ცხოვრება გვჩუქნის სხვადასხვანაირ ადამიანებთან ურთიერთობის გამოცდილებას. ზოგიერთს საკუთარი ადგილი შეგვიძლია სიტყვების მეშვეობით მივუჩინოთ, სხვებს კი – სრულიად განსხვავებული მიდგომა სჭირდებათ. სამწუხაროდ, მეორე კატეგორია სულ უფრო ხშირად გვხვდება, ვიდრე პირველი. მიუხედავად ამისა, მოლაპარაკების წარმოების ხელოვნება კვლავ აქტუალურია.
ჩვენს მკითხველს პრობლემა შეექმნა, არა ვინმე უცხოსთან, არამედ საკუთარ ნათესავთან. თავხედმა ქალმა დიდი ხნის განმავლობაში ისარგებლა იმით, რომ ყველა ხუჭავდა თვალს მის ზოგიერთ ქმედებაზე. მაგრამ, საბოლოოდ, ყველაფერი ლოგიკურ დასასრულამდე მივიდა. დროდადრო ასეთი სირთულეები ყველას გვექმნება და მათთვის მზად უნდა ვიყოთ, რადგან, წინააღმდეგ შემთხვევაში, არსებობს შანსი, რომ უბრალოდ კისერზე დაგვაჯდებიან და ფეხებს ჩამოკიდებენ.
საკუთარი ადგილის მიჩენა
როცა ჩემმა ვაჟმა ცოლი მოიყვანა, ძალიან გამიხარდა, რადგან ის ჩემი ერთადერთი შვილია და ყოველთვის საუკეთესოს ვუსურვებ. მის საცოლეს ვიცნობდი, მძახლებს კი პირველად ქორწილში შევხვდი. არ მკითხოთ, ეს როგორ მოხდა. ზოგადად, ნორმალური ხალხია. სიმამრი – სიმპათიური მამაკაცი, მშვიდი ადამიანი. სიდედრმაც კარგი შთაბეჭდილება დამიტოვა. თუმცა საუბრისას მას ყოველთვის სურდა ეჩვენებინა, რომ ცოტა ეშმაკი იყო. არიან ასეთი ადამიანები.
გარკვეული პერიოდის შემდეგ, ჩემი შვილის სიმამრი, სამწუხაროდ, გარდაიცვალა. არა ავადმყოფობის, არამედ უბედური შემთხვევის გამო: მას მანქანა დაეჯახა. გულწრფელად ვწუხვარ ჩემი რძლისა და დედამისის გამო, რომელიც ასე მოულოდნელად დაქვრივდა. გამოსამშვიდობებელი სიტყვა ჩემმა შვილმაც წარმოთქვა, რადგან ის და მისი სიმამრი კარგი ამხანაგები იყვნენ: ერთად დადიოდნენ სათევზაოდ.
მეგონა, ჩემი მძახალი მალევე იპოვიდა ახალ მამაკაცს. თავიდან ასე ვფიქრობდი. ქალაქში ცხოვრობს, მარტო. ჯერ არც ისე ხნიერია, სამოცის არ არის. შესაძლებელი იქნებოდა რამდენიმე ვარიანტის მოძებნა. თუმცა ვინ იცის… რამდენიმე წლის განმავლობაში მან ისე განაგრძო ცხოვრება, როგორც ცხოვრობდა, შემდეგ კი მოულოდნელად საცხოვრებელი ადგილის გამოცვლა მოინდომა.
ჩვენი შვილები დიდი ხანია ქალაქში ცხოვრობენ. მე სოფელში დავიბადე და აქ თავს მშვენივრად ვგრძნობ. მიუხედავად იმისა, რომ უკვე ათეული წელია, რაც ჩვენს ადგილს ქალაქის გარეუბანს უწოდებენ. აქ ასფალტი არც ისე კარგად არის მოვლილი, მობილური ქსელი კი ხანდახან იკარგება. სამაგიეროდ, აქ უფრო სუფთა ჰაერია, საკუთარი მიწა გვაქვს და ფერმაც. იგივე სოფელია, მაგრამ უფრო კომფორტული.
ჩემმა მძახალმა სწორედ ამ სოფელში გადაწყვიტა გადმოსვლა საცხოვრებლად. მე მეკითხებოდა, რომელი სახლი ჯობდა. ჰოდა, მეც ვუთხარი, რომ ჩემგან არც თუ ისე შორს, კილომეტრნახევარში, ერთი სახლი იყიდებოდა. იქვე ახლოს მდინარეც არის და ავტობუსის გაჩერებაც ქალაქში წასასვლელად. ამ გაჩერებასთან არის მაღაზიაც, კარგი ვარიანტიაა.
საკითხავია, ვინ მთხოვდა ამის გაკეთებას? ჩემმა მძახალმა გაითვალისწინა ჩემი რჩევა და საცხოვრებლად ჩემს მშობლიურ სოფელში გადმოვიდა. ნივთების გადმოტანაში ჩემი შვილი ეხმარებოდა, მეც კი ვიყავი იქ. მხოლოდ მაშინ დავინახე, თუ რა მოუხერხებელია ჩემი მძახალი. მე მასზე უფროსი ვარ, მაგრამ სახლში რაღაცეების შეტანა მაინც შემიძლია. როცა მანქანიდან გადმოვიდა, ისე იქცეოდა, თითქოს გული მისდიოდა.
შემთხვევა ნაკვეთში
მობილური ტელეფონი მაქვს, რომელსაც ვიყენებ ჩემს შვილთან კომუნიკაციისთვის და ახალი ამბების საყურებლად. მძახალმა ტელეფონის ნომერი მთხოვა ყოველი შემთხვევისთვის. მივეცი, რადგან არ ვიცოდი ამას რა მოჰყვებოდა. ის ნებისმიერი მიზეზით რეკავდა. წყალი საიდან მოვიტანო, სად რა ვიყიდო, ღამით სიარული საშიში ხომ არ არის, ნათურა როგორ გამოვცვალო. ჩანს, რომ სახლში მამაკაცი აკეთებდა ყველაფერს: მშვიდად განისვენოს.
მალე მან ჩემი სახლისკენ მომავალი გზა ისწავლა და სტუმრად სიარული დაიწყო. ხელცარიელი არასოდეს მიდიოდა, ხან კიტრი და პომიდორი მიჰქონდა, ხან ვაშლი, ყაბაყი, კამა, ოხრახუში. ორეგანოც კი, რომელიც მხოლოდ საცდელად დავთესე, როგორ ამოვიდოდა. რამდენიმე ქილა კონსერვიც წაიღო. თავიდან ამას ყურადღებას არ ვაქცევდი: ქალაქელია, რა მოვთხოვო. მაგრამ შემდეგ მისი თავხედობა უკვე მაღიზიანებდა.
ინციდენტი, რომლის გამოც ძალიან გავბრაზდი, სულ ცოტა ხნის წინ მოხდა: ბაზრიდან სახლში ვბრუნდებოდი. მოვდივარ და ვხედავ, რომ ჩემს ნაკვეთში ვიღაც არის. მივუახლოვდი და ვხედავ, როგორ წყვეტს ჩემი მძახალი, ყოველგვარი სირცხვილის გარეშე, მშვიდად ჩემს მოსავალს. მწვანე ბარდა ძალიან მიყვარს. თვალს ვადევნებ, რომ მომწიფდეს და არ გაფუჭდეს. და წარმოიდგინეთ, როგორია მისი ნაჩქარევად მოგლეჯის ყურება, სანამ შენ სახლში არ ხარ.
გამარჯობა, ირა! როგორ ხარ, რა არის ახალი?
ჩემი მძახალი მაშინვე ფეხზე წამოდგა. ვგრძნობდი, რომ ჩვენი შეხვედრისთვის მზად არ იყო, მაგრამ საერთოდ არ იმჩნევდა. სამაგიეროდ, სწრაფად წაიჩურჩულა რაღაც დაკარგულ საყურეზე. და ცელოფნის პარკი, რომელიც იქ დატოვა, თითქოს არაფერ შუაში იყო.
ძალიან მსურდა ჩვენი საუბრის კონფლიქტში გადატანა და მისთვის ყველაფრის თქმა, რასაც ვფიქრობდი, მაგრამ თავი შევიკავე. ბოლოს და ბოლოს, ის ჩემი ნათესავია. ჩემი რძლის დედა. მას შეუძლია ბავშვებს ყველანაირი იგავი უამბოს ჩემს შესახებ. და ეშმაკ ადამიანებს უფრო მეტად უჯერებენ, ეს ყველამ იცის. ამიტომ გადავწყვიტე, რომ მეც მეეშმაკა.
– ეჰ ძვირფასო, დაგეხმარებოდი, რომ შემძლებოდა, მაგრამ ხელები დაკავებული მაქვს. ბაზრიდან მოვდივარ, ძალა აღარ მაქვს, უბრალოდ ვიქცევი. ფრთხილად იყავი. იქ, სადღაც, ბარდაა, ტკბილი, სათვალის გარეშე ვერ ვხედავ. ის თხუნელების გამო დავრგე. ზედ შხამია წასმული. თხუნელები მოდიან, ბარდას თავიანთ ორმოში მიათრევენ და იქ იწამლებიან. ამიტომ, დანარჩენი მოსავალი კარგია. თხუნელებს ვერ ვიტან.
ამ სიტყვების შემდეგ ირა რატომღაც გაფითრდა. მე, დაღლილობის მოტივით, სახლში შევედი. ასე სწრაფად დავშორდით ერთმანეთს. მერე, რა თქმა უნდა, იქ მივედი, სადაც ბარდის პარკი იდო, ხელუხლებელი. ოჰ, ეს ქალაქელები. რა გულუბრყვილოები ხართ. ჩემმა ნათესავმა გამამხიარულა.
ორიოდე დღის შემდეგ ჩემმა შვილმა დამირეკა და შემთხვევით ახსენა ეს შემთხვევა. ის სიცილს ძლივს იკავებდა და მირჩია, რომ ნაკვეთში თხუნელების დასაშინებლად საფრთხობელა დამედგა. ეს უკეთესი არისო. რაზეც მე ვუპასუხე, რომ უკვე დიდი ხანი გავიდა და ისინი ჯერ კიდევ არ გამოჩენილან. როგორც ჩანს, ჩემმა შხამმა იმოქმედა. და მოსავალი, შესაბამისად, უფრო კარგი იქნება. მიყვარს ჩემი შვილი. კარგია, რომ ის მთლად ქალაქელი არ არის. იცის რა უყვართ თხუნელებს და რა არა.
