ზოგიერთ ოჯახში ასეა მიღებული: ქალიშვილი დედას უჯერებს, ვაჟი კი – მამას. თითოეული მშობელი აძლევს შვილს რჩევებს მომავლისთვის, რომლებიც შეიძლება ყველაზე მეტად დასჭირდეთ მათ ცხოვრებაში. და ეს ნორმალურია, ადამიანები ცხოვრობენ და არ იციან რა არის მწუხარება. ასე რომ, ბავშვების აღზრდის ეს მიდგომაც მისაღებია.
აგრეთვე, არის ოჯახები, სადაც მთელი ძალაუფლება ერთ ადამიანს ეკისრება: მამას ან დედას. და უკვე ის წყვეტს, როგორ იცხოვრებს ოჯახი და საით წავა. ამ ვარიანტს ასევე ჰყავს საკმარისი მხარდამჭერები, ისევე როგორც კრიტიკოსები. ამ ორი მიდგომიდან რომელია უკეთესი? ან, იქნებ, ოჯახში სულ სხვა წესებია საჭირო?
ქალიშვილი უჯერებს დედას
ბავშვობიდან მე და დედას ურთიერთობაში გარკვეული სირთულეები გვქონდა. ის ძლიერი ქალია და სურს, რომ ყველაფერი ისე იყოს, როგორც თვითონ იტყვის. განსაკუთრებით ჩემს შემთხვევაში. მამა, თავის მხრივ, ჩემს ძმებზე ზრუნავდა: მათ სხვადასხვა კაცურ საქმეებს ასწავლიდა, ლაშქრობებზე მიჰყავდა. მე და დედაჩემი კი იქ გავიჭედეთ, რომ დიასახლისი ზარმაცი არ უნდა იყოს, რაც ნიშნავს, რომ, აი, შენ ახალი დავალება. და ყოველთვის ასეა.
მე მიყვარს დედაჩემი, მაგრამ როცა მამისგან მხოლოდ პოზიტივს, ხუმრობებს და საჩუქრებს იღებ… აზრი რატომღაც თავისთავად ყალიბდება. უფრო მეტიც, ჩემი ძმები აბსოლუტურად მეთანხმებიან. ისინი ბევრჯერ განაწყენებულან მამაზე, როდესაც მამას არასწორად გაკეთებული რამის გამო უჩხუბია. დედასთან კი ძალიან კარგი ურთიერთობა აქვთ. ასეთი ოჯახი გვაქვს.
მივეჩვიე ამ დამოკიდებულებას და მეგონა, რომ ყველა ოჯახში ასე იყო. მაგრამ სკოლაში გოგოებმა მითხრეს, რომ მათ მშობლებთან ურთიერთობის განსხვავებული, უფრო ტრადიციული მოდელი ჰქონდათ. ახლაც მახსოვს, გაკვირვებული ვიყავი, მაგრამ ამისთვის დიდი მნიშვნელობა არ მიმინიჭებია. რას ვიზამთ, ყველა ისე ცხოვრობს, როგორც სურს.
სკოლის დამთავრების შემდეგ ინსტიტუტში ჩავაბარე. დამიჯერეთ, თქვენზე გაცილებით კარგად ვიცი, თუ როგორი ცბიერები და მატყუარები შეიძლება იყვნენ ბიჭები. ამაში სრულიად დარწმუნებული ვარ, რადგან დედაჩემი ფაქტიურად ლექციებს მიკითხავდა ამ თემაზე. მას სურდა, რომ თავს გავფრთხილებოდი და მამაკაცი არ შემყვარებოდა, ალბათ ორმოც წლამდე. ამიტომ, გასაკვირი არ არის, რომ ჩემს საქმროს მხოლოდ პირველ კურსზე შევხვდი.
ერთმანეთს დიდხანს ვხვდებოდით. არ იფიქროთ, რომ მშობლების მეშინოდა. არა, ჩვენ არ ვართ რაიმე სახის სექტა. უბრალოდ აღზრდა და საკუთარი მომავლის შიში. მე ხომ უმცროსი შვილი ვარ და თანაც გოგო, ამიტომ ძმებსაც კი სურდათ მეტი გაეგოთ ჩემი შეყვარებულის შესახებ. სხვათა შორის, მათ შორის პირველებმა გაიგეს მის შესახებ. ზოგადად, ეს გასაკვირი არ იყო.
ქორწილამდე მშობლებს გამოვუცხადე, რომ დიდი წვეულება არ მინდოდა. უმჯობესია დასასვენებლად წავიდეთ. რაც შეიძლება დიდი ხნით. რათა ნამდვილი დადებითი ემოციები იყოს და არა იძულებითი ღიმილი სტუმრებისთვის. რაციონალურია, არა? მაგრამ დედაჩემი, როგორც ყოველთვის, შემეწინააღმდეგა. ახლობლების წინაშეც უხერხული იქნება და მერე თავადაც უსაყვედურებ საკუთარ თავს, რომ თეთრი კაბაც კი არ გცმია.
მერე დედაჩემმა აკაკის მშობლების გაცნობა მოინდომა. ისინი ყველა ერთად ერთ დიდ სახლში ცხოვრობენ. აკაკიმ მეც შემომთავაზა იქ ცხოვრება, ვუთხარი, რომ მოვიფიქრებდი. დიდი სახლია: სამი სართული, თითოეულ ოჯახს ცალკე სამზარეულო და აბაზანა აქვს. გასასვლელიც კი ცალ-ცალკეა, ასე რომ, ეს ის შემთხვევა არ არის, როცა ყოველდღე მოგიწევს ქმრის ნათესავების ნახვა, ან თუნდაც მათთვის საჭმლის მომზადება.
იმისთვის, რომ დედაჩემისთვის დამეთმო და, შესაბამისად, მისი თანხმობა მიმეღო, მას დავუჯერე. დავთანხმდი, რომ ყველა ერთად დავსხდებოდით ერთ მაგიდასთან. ბოლოს და ბოლოს, მომავალი ნათესავები ვართ. მამაც დათანხმდა, მაგრამ ძმებმა უარი განაცხადეს. მათ მითხრეს, რომ ყოველთვის დათანხმდებოდნენ ჩემს გადაწყვეტილებას. ამისთვისაც მადლობა.
დანიშნულ დღეს მივედით შეხვედრაზე. ყველანი ლამაზად გამოვეწყვეთ, საჩუქრებიც კი ვიყიდეთ. ძალიან თბილად დაგვხვდნენ და დიდ, მდიდრულ სუფრასთან მიგვიწვიეს. ზოგადად, ჩემი განცდები ნელ-ნელა გაქრა. მაგრამ, ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო, ცოტა ხანში ყველაფერი უფრო და უფრო გაუარესდა.
მთელი საღამო აკაკის მამა ხუმრობდა, სტუმრებს ღვინოს უსხამდა, ართობდა. ზოგადად, სტუმართმოყვარე მასპინძელივით იქცეოდა. მაგრამ, დედამისი, პირიქით, შეშინებული ნაცრისფერი თაგვივით იქცეოდა. როცა რამეს ამბობდა, ქმარი მხოლოდ აკრიტიკებდა და დასცინოდა. და მისი შვილებიც ასე იქცეოდნენ. უბრალოდ კოშმარი. კიდევ კარგი, რომ ჩემი აკაკი მწვადის შეწვით იყო დაკავებული და სუფრასთან თითქმის არ მოდიოდა, სანამ მამამისს არ გაახსენდებოდა და არ დაუძახებდა.
მან ჩვენი ოჯახის სადღეგრძელო დალია. მერე დედამისმაც მოინდომა სიტყვის აღება და… აკაკიმ შეაწყვეტინა. და მან შეაწყვეტინა არა მორიდებულად, არამედ ისე, თითქოს მსგავსი რამ მანამდეც ბევრჯერ გაუკეთებია. და წარბიც კი არ შეუხრია. ამ დროს დედაჩემი ფეხზე წამოდგა და თქვა, რომ სახლში წასვლის დროაო.
აკაკის მამამ, რა თქმა უნდა, დაიწყო მისი შეჩერება, სთხოვა დარჩენა და ასე შემდეგ, მაგრამ შემდეგ დედაჩემს მხარი მამაჩემმაც აუბა. მან თქვა, რომ მას და ჩვენ ყველას გვრცხვენია იმ ადამიანებთან ყოფნა, ვინც პატივს არ სცემს საკუთარ დედას და ცოლს. მათ არ სურთ იგივე ხვედრი ჩემთვისაც. ეს ნიშნავს, რომ ისინი ქორწილს წინააღმდეგნი არიან და ზოგადად ჩვენი წასვლის დროა.
აკაკის მამას თავის გამართლება უნდოდა, მაგრამ მერე დაფიქრდა და სადღაც უფრო ღრმად გაუჩინარდა თავის ეზოში. მას მიჰყვნენ აკაკის ძმებიც. თავად აკაკიმ, განზე გამიყვანა და მკითხა, რა მოხდა და რა დაემართათ ჩემს მშობლებს. მე ვუპასუხე, რომ სახლში წასვლის დრო იყო და ამ ყველაფერზე მერე დაველაპარაკებოდი. ის დამთანხმდა, მაგრამ აშკარა იყო, რომ სრულიად გაოგნებული იყო.
სახლისკენ მიმავალს სიტყვა არავის უთქვამს, მხოლოდ დედამ მკითხა, ვეთანხმებოდი თუ არა მათ გადაწყვეტილებას. ვუპასუხე, რომ დაფიქრება მჭირდებოდა. მეორე დილით აკაკის მივწერე, რომ მცირე შესვენება მჭირდებოდა და უნდა გადამეწყვიტა, რა იქნებოდა მომავალში. იმიტომ რომ ქორწილი სერიოზული საქმეა და ამისთვის იდეალური პირობებია საჭირო.
მართალი გითხრათ, არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. მე მიყვარს აკაკი და მინდა მასთან ყოფნა. მაგრამ ის სცენა მის სახლში… მართლა ვერ ვხვდები, რატომ ექცეოდნენ ასე დედას, ნუთუ ეს მართლა ნორმალურია მათ გაგებაში? მერე მის ადგილას მე აღმოვჩნდები? მე ეს არ მინდა. მაგრამ ამის გამო ქორწილის ჩაშლა…
