იმისათვის, რომ საკუთარი საცხოვრებელი ჰქონდეს, ახალგაზრდა ოჯახმა უნდა გააკეთოს რთული არჩევანი. ან იღებს იპოთეკას და დიდი ხნის განმავლობაში, ყველაფრის დაზოგვით, იხდის მას. ან ცდილობს დაზოგოს ხელფასის გარკვეული პროცენტი და, ბოლოს და ბოლოს, იყიდოს საოცნებო სახლი ან ბინა. არსებობს ასევე მესამე ვარიანტიც, ყველაზე მარტივი: დაელოდოს საჩუქრებს მშობლებისგან.
ეს საკითხი რეალურად საკმაოდ მნიშვნელოვანია. ის გავლენას ახდენს ისეთ ფაქტორებზე, როგორიცაა დასვენება, ყოველდღიური ცხოვრება და ზოგადად სახლში არსებული ატმოსფერო. როგორც ვიცით, ყოველდღიური რუტინა კლავს რომანტიკას. გასარემონტებელ “ხრუშჩოვკაში” ცხოვრება და თან გარეუბანში – ეს არის გამოცდა სუსტი ნერვების მქონე ადამიანებისთვის. მაგრამ, რა ვქნათ, ცხოვრება ყოველთვის სავსეა განსაცდელებითა და გამოცდებით.
საკუთარი საცხოვრებლის ქონა
საზღვარგარეთ მუშაობა არასოდეს ყოფილა ადვილი. იქ ერთი ჩანთით, ჯიბეში რამდენიმე ევროთი და ფულის შოვნის ველური სურვილით ჩავედი. ჩემი ერთ-ერთი ნაცნობი იმავე ქალაქში ცხოვრობდა, მაგრამ მისი დიდი იმედი ვერ მექნებოდა: მას ჯერ თავადაც ვერ მოეხერხებინა წესიერად მოწყობა. თუმცა, მან უკვე კარგად იცოდა ენა და იცნობდა ადგილობრივ ინფრასტრუქტურას. მე იმ დროისთვის პატარა შეშინებულ ბავშვს ვგავდი.
მიუხედავად ამისა, მუშაობა მე არ მაშინებდა. მე ორი შვილის დედა ვიყავი, რომლებიც სახლში დავტოვე, ამიტომ დასუფთავება ჩემთვის ახალი ამბავი არ იყო. კვალიფიკაციის გარეშე სხვაგან მუშაობას ვერ დავიწყებდი. დროთა განმავლობაში სხვა თანამემამულეებიც გავიცანი. ვიღაც, როგორც მე, დაუღალავად შრომობდა, რომ უმოკლეს დროში უდიდესი სარგებელი მიეღო. ვიღაც კი უბრალოდ კარგ დროს ატარებდა: თუ ფული გაქვთ საცხოვრებლისთვის და საკვებისთვის – უკვე ცუდი არ არის, შეგიძლიათ სანაპიროზე დაისვენოთ.
ასეთ რეჟიმში, ჩემი ცხოვრების დაახლოებით 6 წელი გავატარე. ვაღიარებ, რომ სახლში არაფერი გამიგზავნია, გარდა იშვიათი და იაფფასიანი საჩუქრებისა. განქორწინების შემდეგ ჩემი ქმარი ალიმენტს იხდიდა, ბავშვები კი ბებიასთან ცხოვრობდნენ. შემდეგ კი დადგა მომენტი, როდესაც გადადებული თანხა საკმარისი იყო ბინის შესაძენად. მახსოვდა, როგორ გამოვიმუშავე თითოეული გროში, ამიტომ სინდისი სუფთა მქონდა. მეგობრების დახმარებით, ჩემს ქალაქში ერთოთახიანი კარგად გარემონტებული ბინა შევიძინე. მაგრამ… საკუთარი თავისთვის.
დიახ, თქვენ ყველაფერი სწორად გაიგეთ. ეს შენაძენი არ იყო ჩემი ქალიშვილებისთვის, სახლი მხოლოდ ჩემთვის იყო განკუთვნილი. კირა და ელენე ამის გამო ძალიან აღშფოთდნენ: ეს როგორ? დედა მათ ძალიან ცუდად მოექცათ. იმ მომენტისთვის ისინი უკვე 18 წლისები იყვნენ და მე მშვენივრად მესმოდა, რომ ცოტა ხანში ისინი გათხოვდებოდნენ, მე კი – ყველაფრის გარეშე დავრჩებოდი. ასე რომ, ჩემი არჩევანი საკმაოდ ლოგიკური იყო.
მაშინ სახლში არ დავბრუნებულვარ. მე გადავწყვიტე, რომ იქ, ასე ვთქვათ, მრგვალ თარიღამდე დავრჩენილიყავი. კიდევ 4 წელი მემუშავა, რათა გარკვეული თანხა გამომემუშავებინა შავი დღისთვის და მერე დავბრუნებულიყავი. იმ მომენტიდან ხელფასს ასე ვანაწილებდი: ნახევარს გოგოებს ვუგზავნიდი, ნახევარს კი ჩემთვის ვინახავდი. ჩემი ბინა გაქირავებული იყო და შემოსავალს მთლიანად დედაჩემი იღებდა. ზოგადად, ჩემი აზრით, ყველაფერი სამართლიანად იყო.
კირა პირველი გათხოვდა. მისი მეუღლე კარგი ბიჭია, სტაბილური სამსახური აქვს. ის ყოველთვის უფრო მშვიდი იყო დებს შორის და თითქმის არასოდეს ჩიოდა არაფერზე. როცა ვსაუბრობდით, ის ხშირად აღნიშნავდა, რომ წუხს, რომ მათ ქორწილს ვერ დავესწარი, მაგრამ ყველაფერი ესმის. ზოგადად, მე შემეძლო მასთან სხვადასხვა სერიოზულ თემებზე მესაუბრა, როგორც უმცროს მეგობართან.
ელენე სულ სხვანაირია. მისი ჩივილები რატომღაც ბავშვური იყო, ყოველთვის წყენაგარეული. დაბადების დღის საჩუქარი არ მომეწონა, ბებია საშინაო დავალების გამო მსაყვედურობს და ასე შემდეგ. ის მამამისს დაემსგავსა, რა ვქნათ, ასეთი ხასიათი აქვს. დიახ, მასთან უფრო რთული იყო, მაგრამ ასეც ხდება ხოლმე. არ მსურს, რომ ამის გამო ვუსაყვედურო, მას დედობრივი ზრუნვა ძალიან მოაკლდა. ორივეს მოაკლდა.
როდესაც მან უკვე იპოვა მამაკაცი და ცალკე გადავიდა საცხოვრებლად, მისი ჩივილები მაშინაც არ შეწყვეტილა. მე მას ფულს ვუგზავნიდი, მაგრამ მისთვის ყოველთვის ძალიან ცოტა იყო. თუმცა, თუ დაფიქრდებით, ეს იყო ქალაქის საშუალო ხელფასის ტოლი თანხა. გარდა ამისა, მის საქმროს ამ თანხაზე მეტი შემოსავალი ჰქონდა. მაგრამ, როგორ თუ: მე საკუთარი სახლი მაქვს, მათ კი – არა. ეს უსამართლობაა!
ამ ყველაფერთან ერთად, ელენე გოგოებს შორის ახლა გავრცელებულ მოდას მიჰყვება: მამაკაცმა ფინანსურად უნდა უზრუნველყოს. ის კი მას თავის ყურადღებას უთმობს, შთააგონებს, სიყვარულს და ზრუნვას ჩუქნის. მოკლედ, როგორც მიხვდით, მას ოჯახის ბიუჯეტში თანხა არ შეაქვს. გარდა ამისა, მას მუშაობის სურვილი არასოდეს ჰქონია. თუმცა, მას სურს ჰქონდეს საკუთარი სახლი.
მითქვია და ვიტყვი, რომ ასეთი დამოკიდებულებით მათი კავშირი დიდხანს არ გაგრძელდება. რადგან ოჯახი – ეს ყოველთვის არის მუშაობა ორივე მხარის კეთილდღეობისთვის. მაგრამ ელენეს ყოველთვის ერთი პასუხი აქვს: მაშინ რატომ დავშორდი მე ქმარს და რატომ დავტოვე ჩემი შვილები დედასთან? გამოდის რომ, მე არაფერი მესმის, მას კი – ცხოვრება ჩემზე უკეთ ესმის. აი, ასე.
მართალი გითხრათ, ჩემთვის სულ ერთია. თუ მისი საქმრო მზად არის გაუძლოს თავის კისერზე ასეთ ქალბატონს, მე მხოლოდ მიხარია, მისი დედა ხომ არ ვარ. თუმცა, მის ადგილას მე ელენესთან ცალკე საუბარი მექნებოდა.
სახლში დაბრუნებამდე ექვს თვეზე ცოტა მეტი დარჩა. აღარ ვღელავ, ზოგადად, საზღვარგარეთ ცხოვრებამ კარგად ჩაიარა. მაქვს გარკვეული დანაზოგი, სახლი მშობლიურ ქვეყანაში. მაგრამ ჩემი ქალიშვილი მადარდებს. მაწუხებს ის ფაქტი, რომ მან უმცირესი წინააღმდეგობის გზა აირჩია, ამ გზას ხომ ხშირად არსად მივყავართ. თანაც, მისი აზრით, მე მისთვის რჩევის მიცემის უფლება არ მაქვს.
რა გაეწყობა, ვნახოთ, ეს ყველაფერი რით დასრულდება. იქნებ ის მართალი აღმოჩნდეს და მდიდარი დიასახლისის ცხოვრებით იცხოვროს. ასეთიც, ბევრია. მაგრამ, როგორც ამბობენ, ყველგან ერთნაირად არ ხდება. ასე რომ, სიტუაცია ჯერ კიდევ ბუნდოვანია. რა მოხდება მომავალში – ამას მხოლოდ დრო გვიჩვენებს.
