ბევრმა ფსიქოლოგმა იცის, რომ დედა შეიძლება გაზარმაცდეს დაღლილობისა და გადაწვის გამო. ეს განსაკუთრებით მარტოხელა დედებს ეხება, როდესაც პატარა ბავშვი ან ბავშვები არ აძლევენ მოსვენებას. ამავდროულად, მან ფულიც უნდა შემოიტანოს სახლში და საშინაო საქმეებიც არავის გაუუქმებია.
მეორე მხრივ, ბავშვები ყოველთვის სწორად არ ანიჭებენ “ზარმაცი დედის” სტატუსს თავის მშობელს. ეს განსაკუთრებით დღევანდელ თაობას ეხება. იმ დროს, როდესაც ინტერნეტი უბრალოდ სავსეა ძვირადღირებული პროდუქტების ყველანაირი რეკლამით, ბავშვებს სულ უფრო მეტი სურვილები უჩნდებათ. კლასელს უახლესი სათამაშო კომპიუტერი აქვს, მე რატომ არ მაქვს?
ზარმაცი დედა
არ მინდოდა, რომ მთელი ცხოვრება ადგილობრივ ქარხანაში ბუღალტრად მემუშავა და ამიტომ არჩევანი გადამწყვეტი ზომების მიღებაზე შევაჩერე. ავიღე ჩემი ნივთები, ფული, რომელსაც შავი დღისთვის ვინახავდი, ჩემს ქალიშვილს ვუთხარი, რომ ასე იყო საჭირო, დედაჩემთან დავტოვე და სამუშაოდ საზღვარგარეთ წავედი.
რამდენადაც ინგლისური გარკვეულწილად ვიცოდი და ციფრებში კარგად ვერკვეოდი, ჩემთვის ერთი არც თუ ისე მტვრიანი სამსახური გამოჩნდა ერთ ემიგრანტ მეგობართან. ეს უკეთესი იყო, ვიდრე სხვისი სახლების დალაგება ან რესტორანში ჭურჭლის რეცხვა. მართალია ძალიან დიდი ხელფასი არ მქონდა, მაგრამ ეს ბევრად აღემატებოდა იმ ფულს, რომელსაც სამშობლოში ვიღებდი.
ჩემს ქალიშვილთან ვაგრძელებდი ურთიერთობას, რომელიც, მართალია, მაშინვე არა, მაგრამ მაინც შეეჩვია ჩემს არყოფნას. ის მაშინ 13 წლის იყო, მაგრამ ცხოვრებაში რაღაცების გაგება უნდა შესძლებოდა. განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც მამამის დავშორდი. მის დასამშვიდებლად და იმისთვის, რომ ბებიასთან მოწყენილი არ ყოფილიყო, მისთვის ათას რამეს ვყიდულობდი. კოსმეტიკა, ტანსაცმელი, ტელეფონი. ყველაფერი ძვირი, მოდური და თანამედროვე.
ფულის უმეტესი ნაწილი მაინც მშენებლობას ხმარდებოდა. ქალაქგარეთ ვცხოვრობდით, რაც მე სავსებით მაწყობდა. ასე რომ, პატარა სახლის აშენება და მისი მოწყობა, თითქმის ყველა საპენსიო ასაკის ქალის ოცნებაა. სიჩუმე, სიმშვიდე. არ არის საჭირო ტრანსპორტით მგზავრობა და ხალხის ბრბოს ყურება. მე ეს მომწონს. ვფიქრობ, ასაკი აქ თავის როლს თამაშობს, მაგრამ მთავარი ის არის, რომ ჩემთვის ასე უფრო მოსახერხებელია.
მამაჩემი მშენებლობით იყო დაკავებული. მისი ნაცნობი მუშები აშენებდნენ, ის კი ფულს აძლევდა და ამოწმებდა იყო თუ არა ყველაფერი გეგმის მიხედვით. მართლაც კარგად გამოვიდა. მე პირადად ჩამოვედი სახლის სანახავად, როდესაც მშენებლობა დასრულდა. მერე სხვა ადამიანთანაც მქონდა კონსულტაცია ავეჯის შეძენასთან დაკავშირებით, მაგრამ ეს უკვე სხვა ამბავია.
არც ჩემი ქალიშვილი დამვიწყებია. 18 წლის რომ გახდა, მივხვდი, რომ გათხოვებას აპირებდა. შეგახსენებთ, რომ მთელი ამ ხნის განმავლობაში ვაგრძელებდი მისთვის ნივთების ყიდვას, თუმცა არა ისეთი ენთუზიაზმით, როგორც თავიდან. ფულს ვუგზავნიდი მას და ჩემს მშობლებს. ასე რომ, ის მშიერი არ იყო. ჩვენი მორიგი საუბრის შედეგად გაირკვა, რომ ლიზას ქალაქში, ახალ უბანში უნდოდა ცხოვრება.
როგორ გამიკვირდა, როცა გავიგე, რომ ახლა მოდაშია სახლების აშენება მიკრორაიონებში. იმ გაგებით, რომ ასეთი სახლის ქვედა სართულებზე არის ყველაფერი, რასაც მოისურვებთ: მაღაზია, აფთიაქი, სპორტული დარბაზი, სილამაზის სალონი და სხვა. მაგრამ ასეთი უძრავი ქონება ძალიან ძვირია. ჩემი „პერიფერიული“ სახლი მას ვერ შეედრებოდა.
მერე ცოტა დავფიქრდი და გადავწყვიტე, რომ შემეძლო ჩემი ოცნების სახლი ჯერ არ გამერემონტებინა. მირჩევნია კიდევ ვიმუშაო და შეგროვებულ ფულს დავამატო საჭირო თანხა და ვიყიდო ბინა ერთ-ერთ ახალაშენებულ სახლში. ერთი ოთახი, რა თქმა უნდა. თუმცა, ესეც ძალიან ძვირი ღირს.
როცა საჭირო თანხა პრაქტიკულად შეგროვდა, ქალიშვილმა გამოაცხადა, რომ თხოვდებოდა. შესანიშნავია, საჩუქარიც მზად არის. შემიძლია ვთქვა, რომ ძალიან გამიმართლა: ქორწილი 7 თვეში უნდა ყოფილიყო და ახალგაზრდებს არ სურდათ დიდი წვეულება. სწორი გადაწყვეტილებაა. დაგროვილი ფულით კი მათ საკუთარი გეგმები ჰქონდათ.
სახლში დაბრუნების შემდეგ, ცოტა დავისვენე და დავიწყე დედობრივი მოვალეობების შესრულება. სუფრა გავშალე და ჩემი ქალიშვილის საქმროს მშობლები მოვიწვიე სტუმრად. სასიამოვნო ხალხი აღმოჩნდნენ, ისინიც სოფლიდან იყვნენ. ისეთები, ვინც ყველაფერს პირდაპირ პირში გეუბნებიან, მოურიდებლად. სწორედ მათგან შევიტყვე ბევრი ახალი რამ საკუთარი თავის შესახებ.
მათ გამომიცხადეს, რომ ზარმაცი დედა ვარ. ამას ჩემი საკუთარი ქალიშვილი ამბობს. ადრე ჩამოვედი, მაგრამ რატომ, თუ ჯერ კიდევ არ მაქვს საკმარისი ფული მისი უდარდელი ცხოვრებისთვის? ერთოთახიანი ბინა? ქმართან ერთად იმ ბინაში როგორ უნდა ვიცხოვრო? სივიწროვე იქნება და მერე ბავშვებიც ხომ დაიბადებიან? ქალაქში და მანქანის გარეშე? რა სირცხვილია. მაგრამ, მე რომ არ მეზარმაცა და კიდევ 5 წლის მანძილზე მემუშავა, მაშინ ყველა ბედნიერი იქნებოდა.
სხვათა შორის, ის თავის საქმროსაც საკმაოდ მომხმარებლურად ექცევა. მძახლები ქორწილში ბინის ჩუქებას დაჰპირდნენ, რომელიც ბებიისგან მიიღეს მემკვიდრეობით. ბინა ქალაქშია, მაგრამ სარემონტოა და ცენტრიდან შორს არის. ჩვეულებრივი ხრუშჩოვკა, არაფერი განსაკუთრებული. როდესაც ჩემმა ქალიშვილმა შეიტყო ამის შესახებ, შემდეგი იდეა შესთავაზა: რადგან მისი ბინა უფრო ძვირი და მდიდრულია, ეს ნიშნავს, რომ ის არის მთავარი.
იქ იცხოვრებენ, სიძის ბინას კი გააქირავებენ და ფული მის საჭიროებებს მოხმარდება. ჯერ ერთი, რადგან, ისინი მის ბინაში იცხოვრებენ. და მეორეც, ის მიეჩვია ცხოვრების გარკვეულ წესს და ახლა, როცა მე უკვე სამშობლოში ვარ, ვიღაცამ უნდა უზრუნველყოს ის. მე ხომ მისი ქორწილის გამო დავბრუნდი, თუმცა ეს რეალურად სიმართლეს არ შეესაბამებოდა.
და ეს კეთილი და პატიოსანი ხალხი რაც შეიძლება თავაზიანად და დელიკატურად მიზიარებდა ასეთ დეტალებს, მე კი სულ უფრო და უფრო ვწითლდები. არა, მე ვიცოდი, რომ ჩემს ქალიშვილს თავისებური ხასიათი ჰქონდა, მაგრამ ეს მის პლუსად მიმაჩნდა. ცხოვრებაში ეს საჭიროა, მაგრამ ეს უკვე ნამეტანი იყო. თუმცა სიძე კმაყოფილი ჩანს. მეორე მხრივ, ის მხოლოდ 23 წლისაა.
ქორწილს, რა თქმა უნდა, არავინ გააუქმებს. არ მინდა, რომ ახალგაზრდა წყვილს ხელი შევუშალო. თუმცა უამრავი კითხვა დამიგროვდა საკუთარ შვილთან და ვშიშობ, რომ მისი პასუხები არ მომეწონება. მინდა ვიცოდე, როგორ მოხდა, რომ ზარმაც დედად ვიქეცი. არ ვიცი, საიდან დავიწყო. მინდა რამდენიმე დღის მანძილზე ვიფიქრო ყველაფერზე და საბოლოოდ გადავწყვიტო, როგორ მოვიქცე.
ადრე, ჩემი ქმარი მიყენებდა, რამაც განქორწინება გამოიწვია. ახლა ჩემს ქალიშვილს სურს ჩემი და უცხო ოჯახის გამოყენება. ამჯერად მოთმინება აღარ მყოფნის. მაგრამ როგორ მოვიქცე, ეს სკანდალი ხომ სხვა ადამიანებსაც შეეხება, მე კი ეს არ მინდა. სიტუაცია, რა თქმა უნდა, მტერს რომ არ უსურვებ, ისეთია…
