უმეტესობა ჩვენგანი არასდროს იტყვის უარს დახმარებაზე. ეს ნორმალურია, რატომ არ მიიღო დახმარება სხვა ადამიანისგან, თუ ის თავად გვთავაზობს ამას. მაგრამ შეიძლება ადამიანის გამოყენება, როდესაც ხედავ, რომ მას ეს ტვირთად აწვება? ეს ყველაფერი დამოკიდებულია სინდისზე და პირად ცხოვრებისეულ შეხედულებებზე. ზოგიერთი ადამიანი არაფერზე ამბობს უარს საკუთარი მიზნებისა და ამბიციებისთვის.
ზოგადად მიღებულია, რომ, ჩვენ, ადამიანები, რეალურად არც ისე ცუდები ვართ, მაგრამ არის მაგალითებიც, რომლებიც საპირისპიროს ამტკიცებს. ნებისმიერ შემთხვევაში, ეს ყველაფერი დამოკიდებულია აღზრდაზე და სოციალურ წრეზე. აქედან გამომდინარე, ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ მეგობრები კარგი წრიდან ავირჩიოთ.
შეიძლება თუ არა ადამიანების გამოყენება
ამის დაწერა სამწუხაროა და, მართალი გითხრათ, რაღაცნაირად დამამცირებელიც კი. მაგრამ მინდა, რომ ვინმეს გავუზიარო: მე საზღვარგარეთ ვცხოვრობ, მაგრამ ჩუმად ყოფნა აღარ შემიძლია. მიუხედავად იმისა, რომ ახლა ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი კარგად არის, ჩემს ქალიშვილთან დაკავშირებული საკითხი შიგნიდან მღრღნის. რატომ ელის დღემდე ზრდასრული ოცდაათი წლის ქალი დედისგან ფინანსურ დახმარებას და მუდმივ საჩუქრებს? შესაძლებელია თუ არა ადამიანების საკუთარი ეგოისტური მიზნებისთვის გამოყენება? მე ხომ დედამისი ვარ!
ერთის მხრივ, მისი გაგებაც შეიძლება: მარინას მთელი ბავშვობა დედა გვერდით არ ჰყავდა. ქმრის გარეშე დარჩენილი, დღეში ალბათ 10-15 საათს ვმუშაობდი. რა მექნა, არც განათლება, არც პროფესია. ქალაქის ცენტრში სარეკლამო ფურცლების დარიგება ან ავტობუსის გაჩერებაზე ნაყინის გაყიდვა – არც ისე ცუდია, უარესებიც არსებობს.
ბავშვობიდან ვცდილობდი მარინასთვის როგორმე ამეხსნა, რომ სამყარო ისეთი არ არის, როგორც ზღაპრებშია აღწერილი. ჩვენ უნდა ვიბრძოლოთ, გავიზარდოთ და განვვითარდეთ და თუ გაგიმართლა, ყველაფერი კარგად იქნება. ფინანსური თვალსაზრისით. ჩვენ არ გვისაუბრია ისეთ საკითხებზე, როგორიცაა მეგობრობა, ოჯახური ურთიერთობები და სხვა ფსიქოლოგიური მომენტები. მე ვფიქრობდი, რომ ეს მას სუსტს გახდიდა. თურმე ძალიან ვცდებოდი.
მარინამ ადრე დაიწყო ვალერისთან შეხვედრები. ის 2 წლით უფროსია, თითქმის თანატოლები არიან. ჯერ კიდევ 17 წლის ასაკში ჩემმა ქალიშვილმა მთხოვა, რომ მასთან საცხოვრებლად გადასვლის უფლება მიმეცა, მაგრამ მე ამის უფლების მიცემა მხოლოდ მას შემდეგ შევძელი, რაც ჩემი ქალიშვილი 18 წლის გახდა. დაახლოებით იმავე პერიოდში გამიჩნდა იდეა, რომ საზღვარგარეთ წავსულიყავი. ვიმედოვნებდი, რომ სტაბილური შემოსავალი მექნებოდა და იქნებ, მონათესავე სულსაც შევხვედროდი.
დედა საზღვარგარეთ
ისე მოხდა, რომ ჩემი ქალიშვილის ყმაწვილქალობამაც ჩემს გარეშე ჩაიარა. რა ვქნა, ესაა ცხოვრება. სამაგიეროდ, მარინასთვის ფულის გაგზავნას ვახერხებდი. არც ისე ბევრის, მაგრამ მისთვის, იმ პერიოდში სრულიად საკმარისი იყო. მარინა არ მუშაობდა, ის ცდილობდა დაემთავრებინა პროფესიული კურსები, რათა ცხოვრებაში ისე არ გაწვალებულიყო, როგორც მე, ერთ დროს.
ხუთი წლის შემდეგ ჩემი ქალიშვილი გათხოვდა. მთელი ამ ხნის განმავლობაში მას ფინანსურად ვეხმარებოდი. ქორწილისთვის, საჩუქრად კარგი თანხა გამოუგზავნე. სამწუხაროდ, მარინამ კურსების დასრულება ვერ მოახერხა, ამიტომ ის სახლში იჯდა. კომფორტულად მოეწყო, ვაღიარებ. მაგრამ ის ჩემი ერთადერთი ქალიშვილია და მინდოდა, რომ დავხმარებოდი.
ნელ-ნელა ჩემი პირადი ცხოვრებაც აეწყო. ერთ მამაკაცს ვხვდებოდი. ის ადგილობრივია და კარგი შემოსავალი აქვს. დაქორწინებას ის არ აპირებდა. ეს ყველაფერი მკაცრი ადგილობრივი კანონების ბრალი იყო. მათ თანახმად, მამაკაცი განქორწინების შემდეგ ფაქტიურად ყველაფერს კარგავს. ამიტომ დედამისიც კი იმას ურჩევდა, რომ მარტო დარჩენილიყო.
გათხოვების გეგმები
მე ვმუშაობდი. ვხვდებოდი ჩემს მაშინდელ ჯერ კიდევ “მეგობარს”. ქალიშვილი კი მხოლოდ ფულს ღებულობდა ჩემგან, ჩვენ პრაქტიკულად ვერ ვლაპარაკობდით. მე მეგონა, რომ მას მაშინ დედა არ სჭირდებოდა: ის ახლა გათხოვილია. გარდა ამისა, ჩვენს საუბრებს სულ უფრო და უფრო ახლდა ფრაზა: “ფული არაფერში გვყოფნის, დედა, დამეხმარე”.
ახლა კი მე ვთხოვდები. დიახ, ყინული დაიძრა. თურმე ჩემს ასაკშიც ყოფილა შესაძლებელი გათხოვება. ახლა მყავს საყვარელი მამაკაცი, მომავალი კანონიერი მეუღლე. არ ვმუშაობ, ახლა დიასახლისი ვარ, თუმცა საკუთარ თავს ამას ვერ ვუწოდებ. დასუფთავების სამსახურს ვიძახებთ და საკვებს რესტორნებში ვუკვეთავთ. ზღვასთან ძალიან ახლოს ვართ…
გაინტერესებთ ჩემი ქალიშვილის რეაქცია? ის ჩემზე განაწყენებულია იმის გამო, რომ საზღვარგარეთ ვაპირებ გათხოვებას. და, მით უმეტეს, აქ ცხოვრებას. იმიტომ რომ, მისი აზრით, ჩემი ცხოვრება ზედმეტად ტკბილია და “მე არ ვიცი, როგორია საშუალო ხელფასით ცხოვრება”. მისი ქმრის ხელფასით. იმიტომ, რომ მე ახლა ფუფუნებაში ვბანაობ და მათ მანქანაც კი არ აქვთ.
შეიძლება თუ არა ადამიანების გამოყენება
მარინას დაავიწყდა ან უბრალოდ ვერ ხვდებოდა, როგორ ვმუშაობდი განქორწინების შემდეგ და რამდენ ფულს ვუგზავნიდი მას. მისთვის მე უბრალოდ ბანკომატი ვარ. თანაც ისეთი, რომლის გაკრიტიკებაც შეიძლება. წარმოიდგინეთ, ის დღემდე არ მუშაობს. თუმცა, ამავდროულად, მას აქვს ახალი ტელეფონი, უამრავი ტანსაცმელი – ყველაფერი ჩემი ფულით ნაყიდი. შეიძლება თუ არა ადამიანების ასე გამოყენება? ჩემი ქალიშვილი ფიქრობს, რომ შეიძლება.
მთელი ცხოვრება ვცდილობდი როგორმე გამეუმჯობესებინა ჩვენი ფინანსური მდგომარეობა, ვეხმარებოდი. მაგრამ სიმართლეს ამბობენ: ასაკთან ერთად ადამიანი უფრო ცივი ხდება. ჩემი ქალიშვილის ასეთი საქციელი, ძალიან მომბეზრდა. ვიცი, რომ ის ჩემთვის ერთადერთია, მაგრამ ყველაფერში უნდა იცოდე ზომა. ახლა კი, ქორწილამდე, ჯერ ვფიქრობ: იქნებ სახლში დარჩეს? რისთვის უნდა დავპატიჟო? იმისთვის, რომ ისევ მანერვიულოს?
თუ ადამიანმა არ იცის როგორ მოიქცეს საკუთარ დედასთან, როგორ დაელაპარაკება ის მამინაცვალს? არ ვიცი, ეს ჩემი მხრიდან ცუდი საქციელი იქნება თუ ზრდასრული, გააზრებული გადაწყვეტილება. ზოგადად, როგორც შენ ექცევი ადამიანებს, ისე მოგექცევიან შენც. მე აღარ ვაპირებ მათთვის ფულის გაგზავნას. უკვე ზრდასრულები არიან, დროა თავად მიხედონ საკუთარ თავს.
