როცა შეყვარებულ წყვილს სურს ურთიერთობის დაკანონება, ანუ დაქორწინება – ეს ყოველთვის კარგია. მაგრამ ხდება ხოლმე, რომ მშობლები თავად ადგენენ პირობებს და, სამწუხაროდ, ზოგჯერ ისინი საკმაოდ უცნაურია. მაგალითად, ახალგაზრდებმა უნდა იცხოვრონ მხოლოდ ერთ სახლში საქმროს დედასთან და მამასთან ერთად. ან პირიქით, კურთხევა მხოლოდ იმ შემთხვევაში მიეცემათ, თუ ახალგაზრდები საკუთარ ბინაში იცხოვრებენ.
ადამიანებს, ზოგჯერ რაღაც საკუთარი შინაგანი პრინციპები აქვთ, რომლებიც სხვებისთვის გაუგებარია. და რას იზამ: თუ საჭიროა, ესე იგი, საჭიროა, ამიტომაც არიან ისინი მშობლები. მაგრამ როგორ უნდა მოიქცნენ ზრდასრული ადამიანები, რომელთაც დაქორწინება სურთ, თუ მათი შვილები ამას გააპროტესტებენ და საკუთარ პირობებს წამოაყენებენ? შესაძლოა ეს კომიკურად მოგეჩვენოთ, მაგრამ პრობლემა არსად არ ქრება და ოჯახში დაძაბულობა მხოლოდ მატულობს…
ქორწინების პირობები
თუკი ამქვეყნად სამართლიანობა არსებობს, მაშინ, მგონია, რომ მე ის გვერდს მიქცევს. ეს ბავშვობიდან დაიწყო. დედა და მამა, მიუხედავად ყველა მათი ნაცნობისა და კოლეგის უკმაყოფილებისა, განქორწინდნენ, როდესაც მე დაახლოებით 9-10 წლის ვიყავი. დღემდე არ ვიცი, მიზეზი რა იყო, მაგრამ ყოველდღე, როცა სკოლაში მივდიოდი, თანაკლასელების დამცინავ მზერას ვიჭერდი.
ახლა განქორწინებას უკვე არავინ აქცევს ყურადღებას, მაგრამ ჩემს დროს და ჩემს ქალაქში ეს სამარცხვინო იყო. არ ჰქონდა მნიშვნელობა, რომ მე უბრალოდ ბავშვი ვიყავი. სხვა ბავშვები სასტიკები არიან და ამას ვერაფერს ვუზამთ.
მაგრამ მე ძალიან წარმატებულად და სიყვარულით გავთხოვდი. ორი შვილი შემეძინა, ქმარი ყველაფერში მეხმარებოდა და თანაც ბუნებით მარჩენალი იყო. მასთან თავს ყოველთვის დაცულად ვგრძნობდი. მშვენიერი დრო იყო, მაგრამ ესეც წამართვეს. გული. ირაკლი ფიზიკურად ჯანმრთელი ადამიანი იყო, მაგრამ ერთ საღამოს მან მაგიდამდე ვერ მიაღწია და იატაკზე დეაცა. სასწრაფო მაშინ მოვიდა, როცა უკვე ძალიან გვიანი იყო.
მადლობა ღმერთს, ქმარმა გარკვეული დანაზოგი დატოვა, ბინა და მანქანაც. შვილების აღზრდა დამოუკიდებლად შევძელი, მაგრამ, სამწუხაროდ, როგორც მარტოხელა დედამ. ახლა ბავშვები დიდები არიან, მათ უკვე საკუთარი ოჯახები ჰყავთ. ჩვენ დროდადრო ვურთიერთობთ, მაგრამ კარგად ვიცი, რომ ისეთ ყურადღებას, როგორც ადრე, მე ვეღარ დამითმობენ. ვთვლი, რომ ეს ნორმალურია. თუმცა ეს არაფერს მიადვილებს.
ამიტომ, ორმაგად მიკვირს, თუ რატომ შემექმნა ცხოვრებაში ასეთი სიტუაცია. საქმე ისაა, რომ ერთი წლის წინ მეგობართან ერთად სანატორიუმში გავემგზავრე დასასვენებლად და ცოტა სიტუაციის შესაცვლელად. ზოგადად, არ მიყვარს ასეთი დასვენება, რაღაც უფრო აქტიური მომწონს, მაგრამ რადგან მეგობარმა დამპატიჟა, გადავწყვიტე წავსულიყავი.
ახალი თავი ცხოვრებაში
იმ სანატორიუმში ერთი საინტერესო მამაკაცი გავიცანი. ის განქორწინებულია და ჰყავს ზრდასრული ქალიშვილი. მაშინ ის მასთან ცხოვრობდა პირადი მიზეზების გამო. ერთად კარგ დროს ვატარებდით, ჩვენ ერთმანეთი მოგვეწონა. მოხდა ისე, რომ მე და მან გადავწყვიტეთ, რატომ ლოდინი საჭირო არ იყო. ჩვენს ასაკში, არ ღირს თავის დაფასება. ერთად ცხოვრება გადავწყვიტეთ.
ორივე თანახმა ვიყავით. ჩემი ბინა შევთავაზე: ბევრი ადგილია, მარტო ვცხოვრობ. მაგრამ ჯერ აუცილებელი იყო ამ ყველაფრის დაკანონება. დიდი ქორწილი არ გვინდოდა, რა საჭიროა? უბრალოდ, დილით მივიდოდით რეესტრში, საღამოს კი – ნათესავებთან ერთად სადმე დავსხდებოდით. მით უმეტეს, რომ ზაფხულის თბილი საღამო თავად ჩაგვჩურჩულებს, რომ საჭიროა ცოტა დასვენება. არ იფიქროთ, გონება მთლად არ დამიკარგავს, ჩემს ასაკში ფატას ნამდვილად არ გავიკეთებდი.
მაგრამ უბედურება იქიდან მოვიდა, საიდანაც არ ველოდი. ჩემი შვილები კატეგორიულად ეწინააღმდეგებიან ჩემს ბედნიერებას. მათ არ უნდათ, რომ ისევ გავთხოვდე. უფრო მეტიც, ორივე ერთნაირი თავდაჯერებულობით მარწმუნებს. თავიდან ვერ მივხვდი, სინამდვილეში რა იყო ასეთი სიჯიუტის მიზეზი. ზრდასრულები არიან და თითქოს უნდა ესმოდეთ, რომ დედასაც სურს იყოს ბედნიერი.
ვიფიქრე, იქნებ ეშინოდათ, რომ მამინაცვალი ბინას წაართმევდათ, ამიტომ მაშინვე ვთქვი, რომ ამასთან დაკავშირებით გავაფორმებდით ხელშეკრულებას, რომ ეს ქონება მხოლოდ ჩემს შვილებს ეკუთვნის და წერტილი. ისინი არც ამან არ დაამშვიდა. თქვეს, რომ ეს არაფერ შუაშია და ამაო ეჭვებშიც დამადანაშაულეს.
ახლა კი, აი კიდევ რა დაემატა: თუ ადრე ველოდი, რომ რომელიმე შვილი მაქსიმუმ კვირაში ერთხელ მაინც თუ დამირეკავდა, ახლა ისინი ერთხმად მეპატიჟებიან თავიანთთან საცხოვრებლად. უნდათ, რომ შვილიშვილებთან ერთად ვიყო ან სახლის საქმეებში დავეხმარო. თითქოს მოილაპარაკეს. არა, ადრე ეს ძალიან გამიხარდებოდა, მაგრამ ახლა გვიანი არის.
ვინ არის მართალი
როგორ ვიცხოვრო და ვიფიქრო, რომ ვიღაც სუსტი ნებისყოფის მქონე სკოლის მოსწავლესავით მოვიქეცი. შვილები დედას უკრძალავენ ურთიერთობას. რა ჰქვია ამას? მაგრამ მათ ვერაფერს ვპასუხობ. არ მინდა, რომ ჩემმა შვილებმა სიბერეში ჩემთან ურთიერთობა შეწყვიტონ. ასეა თუ ისე, ისინი ჩემთვის ყველაზე ახლობლები და ძვირფასები არიან. ორივე. მაგრამ ჩემთვის ვალერიც ძვირფასია, მასთან თავს კარგად ვგრძნობ და ვიცი, რომ ვუყვარვარ. ვფიქრობ, ნებისმიერი ნორმალური ქალი გამიგებს.
არჩევანის გაკეთება მიწევს. ძალიან რთული არჩევანია. უარი ვთქვა შვილებთან ნორმალურ ურთიერთობაზე, პირადი ცხოვრების სასარგებლოდ. ან პირიქით. უარი ვთქვა საკუთარ ოცნებაზე და იმ ბებიებს დავემსგავსო, სადარბაზოსთან რომ სხედან, რისიც ყოველთვის ძალიან მეშინოდა. ორივე შემთხვევაში, სასიხარულო ცოტაა. და რჩევითაც ვერავინ დამეხმარება, საკუთარი არჩევანი თავად უნდა გავაკეთო.
