“სიტყვა ვერცხლია, დუმილი კი – ოქრო”. ეს ანდაზა ყველამ იცის. ჩემი ბავშვობის მეგობრის ბებია კი, ნათელი მის სულს, რომლის სანათესაოში პოლონელებიც იყვნენ, უკრაინელებიც, გერმანელებიც და შვედებიც, ხშირად ამბობდა: “ბევრ ლაპარაკს უბედურება მოაქვს, დუმილი კი – ოქროს იზიდავს”.
დუმილი ოქროს იზიდავს
ჩვენ გვიყვარდა ასეთი სიბრძნეების მოსმენა, მაგრამ ყოველთვის არ მივდევდით ამ მეტამორფულ რჩევებს…
ეს მაშინ გამახსენდა, როდესაც ჩემი შემთხვევითი თანამოსაუბრის, ნანას, ისტორიას ვისმენდი: “გასულ კვირას გერმანიიდან დავბრუნდი, სადაც ფულს შოვნის იმედით წავედი. ჩემი სკოლის მეგობარი უკვე 10 წელია კიოლნში ცხოვრობს, თავის ოჯახთან ერთად. ის ტურისტულ ბიზნესშია და რამდენჯერმე მიმიწვია: ხანდახან სლავური ენების მცოდნე გიდები სჭირდება. მე კარგად ვიცი უკრაინული, რომელიც ახლა ტრენდულია. ასევე ვიცი პოლონური და ჩეხური და ახლა ვსწავლობ ესპანურს. ძალიან მომწონს.
მეგობართან ჩასვლა
მარინასთან ადრეც ჩავსულვარ რამდენჯერმე, ქვეყნის და ჩემი მეგობრის მოსანახულებლად. სამუშაო მოწვევებზე უარს ვამბობდი, საამისო მიზეზები საკმარისად მქონდა. ახლა კი ჩემმა ქმარმა თვითონ მიბიძგა, რომ ნინა წამეყვანა და წავსულიყავი.
დიახ, სამსახური საინტერესო აღმოჩნდა. ნინაც შესანიშნავად გრძნობდა თავს. მარინას და გიუნტერს ტყუპები ჰყავთ, მონიკა და კარლი, რომლებიც ნინაზე ერთი წლით უფროსები არიან. ისინი ნინას გერმანულს ასწავლიდნენ საგნების ჩვენებით და დახატვით, ასე რომ, რამდენიმე თვის შემდეგ ნინამ ენა უკვე კარგად იცოდა. ახლა უკვე თავის აქაურ მეგობრებსაც ასწავლის. მაგრამ… ამ “მაგრამის” გარეშე ვერანაირად ვერ იქნებოდა…
ერთს გეტყვით, რომ არა ქმრის, სამშობლოს და ახლობელი ადამიანების დიდი მონატრება, იქ უფრო დიდხანს ვიცხოვრებდით. ახლა კი… აი, ჩვენ დავბრუნდით. მე თავად შევიქმენი პრობლემები.
რა თქმა უნდა, პირველ რიგში, სოფელში გავემგზავრე, ჩემს მშობლებთან. იქ უამრავი ნათესავი და ნაცნობი მყავს. თითქმის ქორწილის სუფრა გავშალეთ. კარგი, მთლად ქორწილის არა, მაგრამ კარავი და ნათურების გირლანდები ნამდვილად იყო. მიუხედავად ყველაფრისა, ადამიანებს მაინც სურთ დღესასწაული. ახლობლებსა და ნათესავებს საჩუქრები ჩამოვუტანე. ყველას გვიხაროდა, ვმღეროდით, ვხუმრობდით, ერთმანეთს ახალ ამბებს ვუზიარებდით…
ფულზე საუბარი: დუმილი ოქროა
სუფრასთან ვიღაც დაინტერესდა, რამდენი ფული ვიშოვნე, რომ საჩუქრებს ასე გულუხვად ვარიგებდი. სინამდვილეში, არც ისე ბევრი. ექსკურსიები იშვიათად იყო მთელი დღის მანძილზე, დღეში მხოლოდ რამდენმე საათის განმავლობაში ვიყავი დაკავებული, ამიტომ დისტანციური სამსახურიც მოვძებნე, ტექსტებს ვთარგმნიდი. ხელფასს ევროებში მიხდიდნენ, მაგრამ არა საათობრივად, არამედ სიმბოლოების მიხედვით. მარინამ და გიუნტერმა გვითხრეს, რომ მათთან გვეცხოვრა. მათ ჩვენგან ქირის ფულის აღება არ უნდოდათ, მაგრამ მე დავარწმუნე, რომ საკვებისა და კომუნალურების თანხა მეც უნდა შემეტანა საერთო ბიუჯეტში.
ასე მოვახერხე სუვენირებისთვის თანხის მოგროვება და საკუთარ ანგარიშზე რამდენიმე ათასი ევროს დაგროვება. ეს თანხა ზღაპრული არ იყო, მაგრამ სამშობლოში თვეში ათას ევროზე მეტი არასოდეს მქონია. ამიტომ თავი მდიდარ ადამიანად ვიგრძენი. კარგ ხასიათზე მყოფმა, ამ ფულის შესახებ ნათესავებს მოვუყევი. რომ იცოდეთ, როგორ ვნანობ!
თან ვიცოდი, რომ ფულს დუმილი უყვარს და შემოსავლებზე საუბარი არ არის მიღებული. მაგრამ, რაღაცნაირად თავისთავად წამომცდა… უკვე მეორე დღიდან დაიწყეს ნათესავებმა რეკვა თხოვნით, რომ მათთვის გარკვეული თანხა მესესხებინა. ერთს რემონტისთვის სჭირდებოდა, ერთს მანქანის შესაცვლელად და თითოეული მათგანი მპირდებოდა, რომ ნაწილ-ნაწილ დამიბრუნებდა. უნდა მოგესმინათ, რამხელა წყენა შეინიშნებოდა მათ ხმაში, როდესაც უარს ვეუბნებოდი! ენას კბილი რატომ ვერ დავაჭირე?!
ბევრი გამოცდილი ადამიანი და ეტიკეტის მცოდნე, არასასურველად მიიჩნევს სხვისი შემოსავლის განხილვას და ასევე არ უნდა დაიკვეხნოთ საკუთარი შემოსავლით, რადგან ამ თემამ შეიძლება იმოქმედოს უფრო გაჭირვებულად მცხოვრებთა გრძნობებზე. რა საჭიროა შურის გამოწვევა ან გავლენის მოხდენა ვიღაცის თვითშეფასებაზე? იმასაც ამბობენ, რომ თუ ძალიან დიდი ენთუზიაზმით ისაუბრებთ თქვენს შემოსავალზე, მაშინ სამყაროს ენერგია, რომელიც ფინანსური წარმატების შენარჩუნებისთვის გჭირდებათ, ამ სიტყვებთან ერთად გაფრინდება.
