ჩვენ არ ვცხოვრობთ შუა საუკუნეებში, ასე რომ, როდესაც მამაკაცი ღალატობს ქალს, ქალს აქვს საიმისო მიზეზი, რომ გააკეთოს ის, რასაც მიზანშეწონილად ჩათვლის. ჩუმად წავიდეს, განქორწინდეს, უჩივლოს კიდეც. მართლაც, ამდენი დრო და ნერვები დაიხარჯა ურთიერთობებზე, ქორწინებაზე. ახლა კი?
სხვათა შორის, შტატებში და დასავლეთ ევროპაში ეს საკითხი დიდი ხანია მოგვარებულია. მამაკაცი განქორწინების შემდეგ ფაქტიურად ყველაფერს კარგავს. მთელი ქონება შუაზე იყოფა და ცოლს ალიმენტი უნდა უხადოს. მაგალითად, იტალიაში, სპეციალური საერთო საცხოვრებლებიც კი არის მხოლოდ განქორწინებული მამაკაცებისთვის. ამაზე ალბათ ღირს დაფიქრება.
მამაკაცი ღალატობს ქალს
საზღვარგარეთ, სახლიდან მოშორებით, არც კი მინდა რაიმე პირადულზე დაწერა. უკვე მეორე წელია ავსტრიაში ვარ და ძალიან მიხარია, რომ აქ ამდენი მეგობარი შევიძინე. სრულმასშტაბიანი შემოჭრის დაწყების შემდეგ, სახლში დარჩენა უბრალოდ საშიში გახდა, ამიტომ გადავწყვიტე საზღვარგარეთ წასვლა.
მაგრამ არც მთელი სიმართლის დამალვას ვაპირებ. საქმე ისაა, რომ სწორედ ამ პერიოდში მიღალატა ჩემმა ქმარმა 12 წლიანი ქორწინების შემდეგ. მიღალატა და სახლიდან წავიდა. დამტოვა ჩემს ცხრა წლის ქალიშვილთან ერთად. დამპირდა, რომ განქორწინების შემდეგ ალიმენტს გადაიხდიდა და არავითარ შემთხვევაში არ დაგვტოვებდა საარსებო წყაროს გარეშე. მისი სიტყვების სისწორეში დარწმუნება გასაგები მიზეზების გამო ვერ მოვახერხე.
ახლა მე და ანა აქ ვართ, უსაფრთხოდ და კარგი ადამიანების გარემოცვაში. ვცხოვრობთ ერთ ლამაზ ოჯახთან ერთად. მათ ადგილი სახლის მეორე ფლიგელში დაგვითმეს და მას შემდეგ არც ერთი პრეტენზია არ გამოუთქვამთ და არც ერთი შენიშვნა არ მოუციათ, რისთვისაც, რა თქმა უნდა, მათი ძალიან მადლობელი ვარ.
ჩვენ დაგვასახლეს არა დიდ ქალაქში, არამედ პატარა ლამაზ სოფელში. აქ ინფრასტრუქტურაც არის და სუფთა ჰაერიც. მანქანები მოძრაობენ, არის რესტორნები და სასტუმროები. მაგრამ ყველა სახლი კერძოა და ხალხი, ჩემი აზრით, უფრო უშუალოა, ვიდრე ქალაქებში.
იმისთვის, რომ უმადური არ გამოვჩენილიყავი, პირველმა გამოვიჩინე ინიციატივა, რომ დავხმარებოდი იმ წყვილს, რომელმაც მე და ჩემი ქალიშვილი შეგვიფარა. არაფერი განსაკუთრებული, ბაღში მუშაობა. მე თვითონ ქალაქელი ვარ, მაგრამ სოფელში რამდენჯერმე ვარ ნამყოფი. კარგად ვიცი რა არის მოსავლის აღება, კარტოფილის ამოთხრა, მცენარეების შესხურება პარაზიტებისგან. მიწასთან მუშაობა არასდროს არ არის ადვილი.
საზღვარგარეთ ცხოვრება
ევროპულმა მიდგომამ ძალიან გამაკვირვა. ხეებზე ბევრი ხილი იყო, მაგრამ არავინ გარბოდა მთელი მოსავლის ასაღებად. პირიქით, ჩვენი მუშაობა ქალაქგარეთ პიკნიკს უფრო ჰგავდა. ხის ქვეშ მდებარე პატარა ნაკვეთზე ნაჭერს ვფენდით და ხეებს ვაქანებდით, როგორც შეგვეძლო. შემდეგ საუკეთესო ნაყოფს ვარჩევდით და კალათებში ან სათლებში ვაწყობდით. დანარჩენს მიწაზე ვტოვებდით – ნეშომპალად.
ცოტა ხანში ვსადილობდით – იქვე. ახალი პური, შინაურული პროდუქტები. მშვიდად, აუჩქარებლად. წარმოდგენაც კი მეშინია, რა ჯდება ასეთი საჭმელი ჩემს ქალაქში, იმის გათვალისწინებით, რომ ავსტრიელებს მაგიდაზე კარაქიც კი საკუთარი წარმოების აქვთ. ეს არის ნამდვილი ჯანმრთელობა და არა საკვები.
მოდით დავუბრუნდეთ ჩემს პრობლემას. საქმე ისაა, რომ ჩემი ქალაქი ისევ შედარებით უსაფრთხო გახდა. იქ ჩემი უმცროსი ძმაა. ის გამუდმებით ავადმყოფობდა და გამუდმებით აბებს იღებდა. ექიმები მას უამრავ წამალს უწერდნენ და მე ერთი პერიოდი ვფიქრობდი, რომ ეს იყო მათი ერთგვარი სტრატეგია პაციენტისგან მეტი ფულის მოსაწველად.
მაგრამ არა. იმ პერიოდში, როცა საზღვარგარეთ ვიყავი, კოლიამ საგრძნობლად დაიკლო წონაში და თითქმის სულ საწოლში იწვა. დროდადრო მას მამა სტუმრობდა. წამლები, პროდუქტები და სხვა წვრილმანი მოჰქონდა. მაგრამ, ალბათ თავად გესმით, ეს არ არის მკურნალობა, არამედ მხოლოდ დროებითი ბრძოლაა დაავადებასთან. ეს ყველამ ვიცოდით, მაგრამ ვცდილობდით ამ თემას ზედმეტად არ შევხებოდით.
მინდოდა ორი დღით ჩავსულიყავი ჩემი ძმის სანახავად. იქნებ დასამშვიდობებლადაც, რადგან არავინ იცის ეს ყველაფერი რამდენად სერიოზულია. ეს აუცილებლად უნდა გამეკეთებინა, ის ჩემი უახლოესი ადამიანია, რომელმაც ერთ დროს დათმო საკუთარი ჯანმრთელობა ცუდი ჩვევებისა და პირადი დამოკიდებულების გამო. მაგრამ, რა უფლება მაქვს განვსაჯო?!
როგორ მოვიქცეთ სწორად
როდესაც საბოლოოდ გადავწყვიტე, რომ ჩავსულიყავი, მამაჩემს დავურეკე და ჩასვლის თარიღი შევატყობინე. მამაჩემმა ერთი ამბავი მიამბო, რომელიც ჩემს ყოფილ ქმარს ეხებოდა. მიშა დაშორდა ქალს, რომელთანაც დაახლოებით ერთ წელზე მეტი ხნის წინ წავიდა. ის რამდენჯერმე მისულა მამაჩემთან და ჩემზე უკითხავს. მამამ, რა თქმა უნდა, თავიდან მოიშორა, მაგრამ ის არ წყვეტდა მცდელობებს და ისევ და ისევ მიდიოდა.
ჩვენი საუბარი ანამ მოისმინა. მიუხედავად იმისა, რომ ის ჯერ კიდევ პატარა გოგონაა, მას არასოდეს ვუწოდებდი სულელს. მამის შესახებ რომ გაიგო, დამიწყო გამოკითხვა, როდის მოვიდოდა ან როდის მივიდოდით მასთან. ბოლოს ცრემლებიც კი წამოუვიდა და თქვა, რომ ძალიან მოენატრა და ძალიან სურდა მამამისის ნახვა. ვცდილობდი როგორმე დამემშვიდებინა, მაგრამ ყველა მცდელობა ამაო იყო.
კარგია, რომ ბავშვების გონება ძალიან ცნობისმოყვარეა და ნებისმიერ თემას სწრაფად ეკიდება, რომელიც მას აინტერესებს. ნელ-ნელა მოვახერხე ანას ყურადღების მამის თემიდან სხვა რამეზე გადატანა, მაგრამ ის მაინც ფიქრობს მამამისზე. ეს საკითხი როგორმე უნდა მოგვარდეს. მაგრამ როგორ? სამი დღე დარჩა ჩემს სახლში გამგზავრებამდე. მე ჩემს ძმასთან მივდივარ და მამაჩემთან. მორჩა.
მაგრამ მიშამ, მამაჩემის თქმით, იმდენი იკითხა ჩემზე და ანას ისე მოენატრა, რომ არც კი ვიცი… იქნებ დაურეკო და შევხვდეთ 10 წუთით, ვნახო ახლა როგორია? ჩვენ უცხოები არ ვართ, ყოველ შემთხვევაში, ადრე თუ გვიან მაინც შევხვდებოდით ერთმანეთს. გარდა ამისა, ის ჩემი ქალიშვილის მამაა. მე არ ვსაუბრობ ურთიერთობის აღდგენაზე, რა თქმა უნდა, არა. მაგრამ, რომ ვნახო, ამაში ხომ ცუდი ხომ არაფერია?
