პოსტსაბჭოთა ყაიდის ოჯახებში ხშირად ხდება ასე: მშობელი მთელ ცხოვრებას შვილებს უძღვნის, უკანასკნელსაც კი თმობს მათი გულისთვის, შემდეგ კი ის გამწარებული გმობს ზრდასრულ შთამომავლებს, რომლებსაც არ სურთ დედის ან მამის გამო თავის შეწუხება. სამწუხაროდ, ხანდახან ადამიანებმა არ იციან როგორ დაიცვან პირადი საზღვრები, გადაარჩინონ საკუთარი თავი და ზედმეტად არ დაიხარჯონ სხვისი ბედნიერების გამო.
პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში ერთ ცხოვრებისეულ ისტორიას გიამბობთ. ამ ისტორიის გმირი მთელი ცხოვრება შრომობდა ოჯახისთვის, მაგრამ პასუხად მაინც ზრდასრული შვილების უმადურობა მიიღო. როგორ ფიქრობთ, შეეძლო თუ არა მას სხვაგვარად მოქცევა ტკივილისა და იმედგაცრუების თავიდან ასაცილებლად?
როგორ დავიცვათ პირადი საზღვრები
მე მყავს ქალიშვილი და ვაჟი. მთელი ჩემი სული ჩავაყოლე იმას, რომ ისინი კარგი, წესიერი ადამიანები დამდგარიყვნენ. ჩემი შვილები დამჯერი, პატიოსანი და ზრდილობიანი ბავშვები იყვნენ. ეჭვიც არ შემპარვია, რომ სიბერეში ჩემი შვილები ჩემზე არ იზრუნებდნენ.
თუმცა ახლა 67 წლის ვარ და ვხედავ, რომ შვილებს საერთოდ არ ვჭირდები, მიუხედავად იმისა, რომ მათთვის ბევრი რამ მაქვს გაკეთებული. ვაჟი 45 წლისაა, ქალიშვილი 40-ის, ორივეს ოჯახი ჰყავს, სამი შვილიშვილი მეზრდება. მე კი მხოლოდ ის დამრჩენია, რომ მწარედ გავიხსენო წარსული…
მე და ჩემი მეუღლე 20 წლის წინ დავშორდით. თავიდან ყველაფერი ისე იყო, როგორც ყველა ოჯახში, მერე კი დალევა დაიწყო და ჩემზე და ბავშვებზე ხელის აწევაც. არ მოვუთმინე. ჩემი ვაჟი და ქალიშვილი მარტომ დავაყენე ფეხზე და გადაწყვიტე მათ საცხოვრებლით დავხმარებოდი. როდესაც წამოიზარდნენ სამუშაოდ პორტუგალიაში წავედი.
ვაჟს ქორწილში ბინა ვაჩუქე ქალაქში, თვითონ კი ჩემს ქალიშვილთან დავრჩი სოფელში. სიბერესთან შეხვედრა საკუთარ ქალიშვილთან ახლოს უფრო ადვილია, ვიდრე რძლის გვერდით. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი რძალი კარგ გოგოდ მეჩვენებოდა. ის შრომისმოყვარე, კეთილი, ჩემთან ყოველთვის თავაზიანი და მეგობრული იყო. მე კვლავ ვაგრძელებდი მათ დახმარებას, როგორც შემეძლო.
შემდეგ მე და ჩემმა ქალიშვილმა ჩვენი საცხოვრებლის კაპიტალური რემონტი წამოვიწყეთ. ჩემი შემოსავლიდან მთელი ფული ამას მოვახმარე. ამასობაში ქალიშვილს საქმრო გამოუჩნდა. ქორწილის შემდეგ სიძე ჩვენს სახლში გადმოვიდა და ოჯახის საქმეებზე ზრუნვა ერთად დაიწყეს.
როცა მორიგ ჯერზე გავემგზავრე სამუშაოდ, ახალდაქორწინებულებმა მითხრეს, რომ მეორე სართულის აშენებას აპირებდნენ. ვვარაუდობდი, რომ ეს ჩემთვის იყო, რომ დაბრუნების შემდეგ მათთან ერთად მეცხოვრა. მაგრამ მაშინ ამაზე არ გვისაუბრია, რასაც ახლა ძალიან ვნანობ. მე გავაგრძელე მძიმე შრომა, ვაგროვებდი თითოეულ გროშს, რათა ბავშვებისთვის გამეგზავნა.
სახლში დაბრუნება
მეგონა, რომ დავბრუნდებოდი და ყველა ერთად ვიცხოვრებდით. მე პენსიაზე ჩემს შვილიშვილს განებივრებდი, გასაყიდად ვარდებს გავახარებდი, მეურნეობას მივხედავდი – ბავშვებმა კურდღლები და მწყერი მოამრავლეს. თუმცა ყველაფერი ისე არ გამოვიდა, როგორც ველოდი და ვგეგმავდი.
ორი კვირით შვებულება ავიღე და ჩემს ქალიშვილთან გავემგზავრე. საბოლოოდ დაბრუნებასაც ვფიქრობდი, რადგან ჯანმრთელობა ძველებურად ხელს აღარ მიწყობდა და უკვე მალე ვიღლებოდი, თან სახლის მშენებლობაც უკვე დასრულებული იყო. რა დამხვდა ჩამოსვლის შემდეგ? ჩემს სიძეს საკუთარი თავი ჩემი სახლის ერთადერთ ბატონ-პატრონად წარმოუდგენია. ვიგრძენი, რომ ჩემი დანახვა არ გაუხარდათ…
გადავწყვიტე, რომ ჩემი მეგობრები სტუმრად მომეწვია, რადგან მათ დიდი ხნის მანძილზე არ შევხვედროდი. რამდენი სიახლე დაგროვდებოდა ამ ხნის განმავლობაში და თან ისინი საოცრად მომენატრნენ. ჩემმა სიძემ კატეგორიული უარი გამომიცხადა – მითხრა, რომ ახლა შეკრებების დრო არ არისო. ჩემი ქალიშვილი ქმარს მიემხრო და მე არ დამიცვა. როგორი მწარე და მტკივნეული იყო, სიტყვებით ვერ გადმოგცემთ.
მეორე დღეს დილიდან ცუდად ვიყავი – წნევა ამივარდა, წამალი კი აღარ მქონდა. ადგილობრივ აფთიაქში საჭირო წამალი არ აღმოჩნდა. რეცეპტი მქონდა და სიძეს ვთხოვე, რომ ქალაქში წასულიყო წამლისთვის. მე თვითონ არ შემეძლო, თავბრუ მეხვეოდა, ფეხზე ვერ ვდგებოდი. ამ მდგომარეობაში ავტობუსით ერთი საათის განმავლობაში როგორ ვიმგზავრებდი? ჩემს სიძეს მანქანა ჰყავს. სადილისთვის ძლივს დავითანხმე – უკმაყოფილო სახით, ნება იბოძა სიდედრს დახმარებოდა. მე ყოველთვის ძლიერი ადამიანი ვიყავი, თუმცა მაშინ თავი ძალიან უმწეო ადამიანად ვიგრძენი, რომელიც არავის არ სჭირდებოდა.
ჩემმა ვაჟმა და რძალმაც გამანაწყენეს. მთელი 2 კვირის მანძილზე თავისუფალი წუთი ვერ გამონახეს, რომ სტუმრად მივეწვიე. ვერ დავიჯერებ, რომ ასეთი დაკავებულები იყვნენ.
გამოდის, რომ ბოლომდე იხარჯები, ბოლოს კი – ზედმეტი ხარ, ყველასაგან დავიწყებული და მიტოვებული. ახლა უნდა გადავწყვიტო, როგორ მოვიქცე. იქნებ საზღვარგარეთ დავბრუნდე? კიდევ რამდენიმე წელი მაქვს საკუთარი ბინისთვის ფულის შოვნისთვის. აქ, სამშობლოში, ჩემი შვილები არ მელოდებიან, ვისთან უნდა დავბრუნდე. მაინც რატომ მომექცნენ ასე? არ ვიცი.
