ოჯახში ერთმანეთის პატივისცემა სავალდებულო უნდა იყოს. განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც საქმე ეხება შვილების ურთიერთობას დედასთან. დედასთან, რომელიც ყველაფერს აკეთებდა იმისათვის, რომ შვილებს კომფორტული ცხოვრება ჰქონოდათ. თუმცა რეალურ ცხოვრებაში არსებობს სამწუხარო გამონაკლისები. ზოგჯერ შვილები მშობლების დახმარებას ვალდებულებად თვლიან, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი უკვე ზრდასრულები არიან. პაპარაცის დღევანდელი ისტორიის გმირიც მსგავსი პრობლემის წინაშე აღმოჩნდა.
დღევანდელ სტატიაში გიზიარებთ ქალის სევდიან ისტორიას, რომელსაც არც ერთი წამით არ დავიწყებია საკუთარი შვილები, მაგრამ მათ მაინც დაივიწყეს ის.
ერთმანეთის პატივისცემა
ლელამ მთელი თავისი ძალა და დრო იმას დაუთმო, რომ მის შვილებს ღირსეული მომავალი ჰქონოდათ. ორი ვაჟს და ორ ქალიშვილს დედის იმედი ჰქონდათ ყველაფერში, რადგან მამა მათ ცხოვრებაში ძალიან იშვიათად ჩნდებოდა. თავიდან ლელა ძალიან ბევრს მუშაობდა სხვადასხვა სამსახურებში, გარდაუვალი განქორწინების შემდეგ კი სამუშაოდ საზღვარგარეთ წასვლა მოუწია. იქ, ერთი შეხედვით, დასასვენებლად შექმნილ მშვენიერ ქვეყანაში, ის დღედაღამ დაუღალავად მუშაობდა, რათა მის შვილებს არაფერი მოკლებოდათ.
ლელა ფანჯარასთან იჯდა და მანქანებს აკვირდებოდა, ფიქრობდა იმაზე, თუ როგორ ნერვიულობდა მთელი ცხოვრება მომავალზე. ახლა კი პირველად ნანობდა, რომ არა საკუთარზე. მოგონებებმა გაუელვა თავში ხანშიშესული ესპანელის, სენიორა იზაბელის შესახებ, რომელთანაც ლელა მთელი თხუთმეტი წლის განმავლობაში მუშაობდა.
ცხოვრება ესპანეთში
სენიორა იზაბელი ძალიან კეთილი და გულწრფელი ქალი იყო. მაგრამ ზოგჯერ ის, როგორც ლელას ეჩვენებოდა, მხოლოდ გონების კარნახით მსჯელობდა.
-რამდენი წელი გავიდა და მაინც აგრძელებ ბავშვებისთვის მთელი ფულის გაგზავნას… შენთვისაც დაიტოვე რამე.
-სენიორა, ნუ ნერვიულობთ ამდენს, ჩემთვის სირთულეები უცხო არ არის. დედისთვის მთავარია, რომ ბავშვები იყვნენ კარგად. ასე არ არის?
-მერე, შენს მომავალზე საერთოდ არ ფიქრობ? ესპანეთში ხომ არ აპირებ დაბერებას?
-ნუთუ ღირს ამაზე ფიქრი? ოთხი შვილი მყავს. ვაჟები სიბერეში საკუთარ დედას არ დაეხმარებიან? თუ უცებ მათ არ ექნებათ დახმარების საშუალება, მაშინ ჩემი ქალიშვილები ნამდვილად არ მიმატოვებენ უბედურებაში.
-როგორც გინდა ისე მოიქეცი, მაგრამ მე უკვე იმდენი წელი მაქვს ნაცხოვრები. ვიცი, რომ ამ გადაწყვეტილებას არაერთხელ ინანებ. მომავალში შენს შვილებს არც კი გაახსენდებათ შენი გაგზავნილი ფული, ეს ყველაფერი მათთვის წარსულში დარჩება. ვინ იცის, შეძლებენ თუ არა ისინი მუდმივ დახმარებას „საკუთარი საფულეებიდან“ და მოისურვებენ თუ არა ამას, ესეც საკითხავია.
მაშინ ლელას ხანდაზმული სენიორას სიტყვები აბსურდულად მოეჩვენა. მთელი წლების განმავლობაში, რაც მან ესპანეთში გაატარა, იხსენებდა, თუ როგორ უყვარდა შვილებს, როგორ მოუთმენლად ელოდნენ მას სამსახურიდან, როგორ ეხუტებოდნენ მას, როდესაც ხვდებოდნენ. როგორ უნდოდა მათთან რაც შეიძლება მალე დაბრუნება! მაგრამ მას ჯერ აუცილებლად უნდა გამოემუშავებინა გარკვეული თანხა. ის შვილებისთვის ერთადერთი იმედია. ამის შემდეგ კი შესაძლებელი იქნება უკან დაბრუნება, შემდეგ კი ყველა შვილი შეძლებს მის სახლში შეკრებას. მრავალშვილიანი ოჯახი კვლავ განუყრელი იქნება.
როგორ წარიმართა ყველაფერი სინამდვილეში
წლების შემდეგ, როდესაც სამშობლოში დაბრუნდა, ლელა სწორედ ასეთი თბილი შეხვედრისთვის ემზადებოდა, რადგან მისი დაბადების დღე ახლოვდებოდა. დიასახლისი ფიქრობდა სადღესასწაულო სუფრაზე, ასევე იმაზე, თუ რა გაეტანებინა მათთვის გზაში. მაგრამ, მის გასაკვირად, შვილები საკმაოდ ცივად მიესალმნენ. დედის ფულით ნაყიდი მანქანიდან გამოსულმა უფროსმა ვაჟმა უცებ იკითხა, თუ რისთვის შეიკრიბნენ დღეს. ლელამ უპასუხა, რომ მას უბრალოდ სურდა, რომ ყველა სადღესასწაულო სუფრაზე შეკრებილიყვნენ.
სახლში დედამ ბავშვებს აჩვენა ძველი ნივთები, რომლებსაც მთელი ამ ხნის განმავლობაში ინახავდა, რადგან საკუთარ შვილებს ახსენებდა. მაგრამ მისი ვაჟები და ქალიშვილები თითქოს სადღაც ღრუბლებში დაფრინავდნენ და საერთოდ არ უსმენდნენ დედას. უმცროსი ქალიშვილმა თქვა, რომ ასეთი ძველი ნივთების სახლში შენახვას აზრი არ აქვს – ეს უბრალოდ სივრცეს ანაგვიანებს.
სუფრასთან ვაჟებმა იკითხეს, სახლის გაყიდვა ხომ არ გადაწყვიტა და ამიტომ ხომ არ მიიწვია ყველა. როდესაც შვილებმა გაიგეს, რომ მშობელს სახლის გაყიდვაზე არც კი უფიქრია, გაოცდნენ.
-უკან დაბრუნებაზე რატომ არ ფიქრობ? – ჰკითხა უმცროსმა ქალიშვილმა.
-ჩემს ასაკში? ახლა სამუდამოდ ჩამოვედი. თქვენთან, ჩემო შვილებო!
-დედა რას იგონებ? ანა დეიდა შენზე ხუთი წლით უფროსია, მაგრამ შვილებსაც ეხმარება შვილიშვილებსაც, – დასძინა უფროსმა.
როგორც ჩანს, ამ ოჯახში ერთმანეთის პატივისცემა არ არსებობდა. საზეიმო ვახშმის დარჩენილმა ნაწილმა აბსოლუტურ სიჩუმეში ჩაიარა. შვილებმა ყველაფერი შეჭამეს, პროდუქტები დიდ საბარგულებში ჩაყარეს და გაემგზავრნენ. ლელა კვლავ ფანჯარასთან ჩამოჯდა. „იმ ცხელ ქვეყანაში წყალზეც კი ვზოგავდი. თითოეულ გროშს ამათ ვუგზავნიდი. და რა მივიღე სანაცვლოდ?“ – ფიქრობდა ქალი თავისთვის. სენიორა იზაბელის სიტყვები გაახსენდა: “ამას ინანებ, მაგრამ უკვე ვერაფერს გააკეთებ”.
