არც კი ვიცი, საიდან დავიწყო: იმით, რომ ჩემი საყვარელი დეიდა გარდაიცვალა. იმით, რომ მოულოდნელი მემკვიდრეობა მივიღე. თუ იმით, რომ მე და ჩემმა საყვარელმა ადამიანმა დაქორწინება ვერ მოვასწარით, რომ უკვე განქორწინებაზე ვფიქრობ. რატომ ვქორწინდებით საერთოდ? თუ უკვე ახლა მესმის: ამ ადამიანს ვეღარ ვენდობი. დეიდას გარდაცვალებამ მაჩვენა ეს, როგორი სამწუხაროც არ უნდა იყოს, ყველაზე საპასუხისმგებლო მომენტში.
ადრე მეგონა, რომ ქორწინება სიმბოლურია, თითქმის წარსულის გადმონაშთი. ჩემი ბევრი მეგობარი უბრალოდ ერთად ცხოვრობს, პასპორტში შტამპის გარეშე. და არაფერი. 10 წელია ასე ცხოვრობენ. ვინც შორდება, ამას ზედმეტი დავის გარეშე აკეთებს. თუმცა როცა დიტომ ხელი მთხოვა, ვიფიქრე: რატომაც არა? ყოველთვის მინდოდა ბავშვობის ოცნება ამესრულებინა და პრინცესავით თეთრი კაბა ჩამეცვა. როგორც ჩანს, ჩემს ოცნებას ახდენა არ უწერია.
რატომ ვქორწინდებით უღირსებზე?
ამ გაზაფხულზე 33 წლის გავხდი, თუმცა ჩემი შემხედვარე ვერ იტყვით. მეგობრები და თანაკურსელები უკვე დიდი ხნის წინ დაოჯახდნენ, ბევრის შვილი უკვე სკოლაში დადის. მე რატომღაც არ გამომივიდა. რა თქმა უნდა, სერიოზული ურთიერთობები მქონდა, მაგრამ რაც უფრო წინ მივიწევდით, ვხვდებოდი, რომ ეს ჩემი არ იყო. რა საჭიროა დაქორწინება? ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ გათხოვება საჭიროა ოჯახის შესაქმნელად და ამისთვის მზად არ ვიყავი არც მორალურად, არც ფინანსურად.
შორეული ნათესავები (სხვა არავინ მყავს, ახლახანს გარდაცვლილი დეიდაჩემის გარდა) ამ თემაზე მხოლოდ მეხუმრებოდნენ. კარიერისტს მეძახდნენ და მაფრთხილებდნენ, რომ შინაბერა დავრჩებოდი, სიბერეში ჭიქა წყლის მომწოდებელი არავინ მეყოლება. მხოლოდ დეიდაჩემი იღებდა ჩემს არჩევანს მშვიდად. თავად მხოლოდ ერთხელ იყო დაქორწინებული და, მისი თქმით, არ მოეწონა, დედამთილს ვერ შეეგუა.
აი, სასწაული მოხდა. ასე მეგონა პირველი 6 თვის განმავლობაში, როცა დიტო გავიცანი. მამაკაცი კი არა, ოცნება! პერსპექტიული ახალგაზრდა სპეციალისტი, მოწესრიგებული, იუმორით სავსე, ჩემზე 2 წლით უმცროსი. სერიოზული განზრახვა ჰქონდა – 4 თვის შემდეგ ხელი მთხოვა. რა თქმა უნდა, ამან დამაბნია. ეს იყო ვახშამი ძვირადღირებულ რესტორანში, ირგვლივ ბევრი ხალხი, ის ერთ მუხლზე დაჩოქილი, მე საღამოს კაბაში. მოკლედ, როგორ არ უნდა დათანხმდე?
ქორწილის დაგეგმვა დავიწყეთ. მოკრძალებულად აღნიშვნა გადავწყვიტეთ, ახლო მეგობრების და ნათესავების წრეში. თარიღი დავნიშნეთ და მოსაწვევების გაგზავნა დავიწყეთ, რომ მოულოდნელად მობილურზე ზარი გაისმა. დეიდაჩემის ძველმა მეზობელმა დამირეკა და მითხრა, რომ დეიდა ღამე გარდაიცვალა. მე კი უახლოესი ნათესავი ვარ. მაშინ ქორწილის თავი სულ არ მქონდა.
დეიდამ მრავალი თვალსაზრისით დედაჩემი შემიცვალა. მისი ცუდი ჯანმრთელობის შესახებ ვიცოდი, მაგრამ არ მეგონა, რომ ასე ადრე მიმატოვებდა. თავი ასე მარტოსულად არასდროს მიგვრძნია. დიტო ჩემს გვერდით იყო, შეძლებისდაგვარად მანუგეშებდა და დაკრძალვის ორგანიზებაში მეხმარებოდა.
დაკრძალვის შემდეგ დეიდას ბინის დალაგებისას ანდერძი ვიპოვე. აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი, რაც ჰქონდა (ბინა და დანაზოგი), მე დამიტოვა, თუმცა მისმა ერთ–ერთმა ბიძაშვილმა მემკვიდრეობაზე პრეტენზია გამოთქვა და მასთან რაღაც შეთანხმებას მიაღწია. ანდერძის იმედი არ მქონდა. მით უფრო, დიდი თანხის მიღების, რომლის დაგროვებაც დეიდამ მოასწრო.
მას შემდეგ, დიტო თითქოს შეცვალეს. პირველივე დღეს, როცა ამის შესახებ შეიტყო, ქორწილისთვის მზადება განაახლა და ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე იყო. ჩემთვის ვფიქრობდი, რომ ეს ლამაზი არაა – გიხაროდეს, რომ ასეთი კარგი ადამიანი წავიდა. მინდოდა, 6 თვე მაინც მომეცადა, მაგრამ დიტოს ჩემი არ ესმოდა. დამრგვალებული თვალებით შემომხედა და დამაჯერებლად მითხრა: “რას ველოდოთ? ერთხელ ვცხოვრობთ!”
უფრო მეტიც, ყველა ნაცნობს ქორწილში ეპატიჟებოდა. ყოფილ კოლეგებს, მეგობრებს, თითქმის საბავშვო ბაღიდან. აი, როგორ გადაწყვიტა ჩემი მემკვიდრეობით მიღებული ფულის გამოყენება: ქალაქში ყველაზე დიდი ქორწილის გადახდა. ხოლო დეიდას ბინა უნდა გავყიდოთ, დავამატოთ, რაც ქორწილის შემდეგ დარჩება და სახლი ავაშენოთ.
ჩხუბი დავიწყეთ! არ მინდოდა და არ მინდა დეიდას ბინის გაყიდვა. ის ბევრად უკეთესია, ვიდრე ბინა, რომელსაც ახლა ვქირაობთ. უფრო მეტიც, 200 კაციანი ქორწილის გადახდა ჩემს გეგმაში არ იყო. რატომ ვქორწინდებით? რატომ უნდა დავხარჯოთ ფული ტორტზე და სხვა კერძებზე ძვირფასი სტუმრებისთვის? ფულის დასახარჯად სხვა ადგილიც არსებობს. ეს ყველაფერი არასწორია.
ისე ვიჩხუბეთ, რომ გადავწყვიტე დროებით დეიდას ბინაში გადასვლა, სანამ მე და დიტო რაციონალურ დასკვნამდე მივიდოდით. აქ დედამთილმა გადაწყვიტა ჩარევა. თითქოს სანახავად მოვიდა, თავად უკვე ცდილობს ჩემზე ზეწოლას ფიქრით, თუ რა არის ფული და რისთვის არის საჭირო. სხვისი ქონების მიმართ მისი დამოკიდებულება არ მომეწონა. რა ადვილად განკარგავს?! მისმა ბოლო არგუმენტმა ჩემი და დიტოს ურთიერთობას ბოლო მოუღო.
“თავად დაფიქრდი: დიტო ახალგაზრდაა, მეოჯახე, ფულს კიდევ იშოვის. შენ კი ორმოცს უახლოვდები. რას გააკეთებ, თუ მიგატოვებს?”
ამ სიტყვების შემდეგ მაშინვე წავიდა. ვნანობ, რომ საქმროს ფულის შესახებ საერთოდ ვუთხარი. რა საქმროა ამის შემდეგ? რატომ ვქორწინდებით? თითქოს თავბრუ დამახვიეს. ვერ დავინახე, რომ ფულზე ასე დახარბებულია. ახლა ვერც მას, ვერც მის ოჯახს ვერ ვენდობი. ვცდილობ აზრები დავალაგო და მოვიფიქრო, როგორ დავშორდე მშვიდად. თუ მიწერია დაქორწინება, ნამდვილად არა ასეთ უტაქტო და ხარბ ადამიანთან.
ყველაზე მეტად მაწუხებს ის, რომ ახლა მარტო დარჩენის მეშინია. დედამთილის სიტყვები, რომ ქორწინებისთვის ძალიან მოხუცი ვარ, გული ძალიან მატკინა. იქნებ, მართალია?
