ჩვენ გვყავს ერთადერთი ვაჟი, მძახლებს – ერთადერთი ქალიშვილი. ჩვენი შვილები 24 წლისანი არიან. ინსტიტუტი დაამთავრეს თუ არა ის დაორსულდა და ქორწილი დაგეგმილზე სწრაფად შედგა. გვაქვს მეორე ბინა, რომელიც ქირავდება გრძელვადიანი ხელშეკრულებით. ამ ქირის ფულით ახალგაზრდებს ვეხმარებით ბინის ქირაობაში და ასევე დავეხმარეთ ქორწილისთვის, ბავშვისთვის (საწოლი, ეტლი).
რძლის მშობლები მათზე ფულის დახარჯვას არ გეგმავენ. მათ, ვითომდა, ამის საშუალება არ აქვთ. ამბობენ, რომ ვისაც აქვს საშუალება, ის ეხმარებაო. მე მანიკიურის და პედიკიურის სპეციალისტი ვარ, დიდად არ მომწონს სხვის ფეხებთან მუშაობა. ჩემი ქმარი სატვირთოს მძღოლია – ასევე რთული სამსახურია, ღამეებს ხან სად ათევს და ხან სად. მუდმივად სახლიდან შორს არის.
რძლის დედა ბიბლიოთეკარია, მამა – სამთავრობო უწყებაში მუშაობს, ოფისში მუშაობა არც ისე რთულია. ორივეს ხელფასი არც ისე დიდია. და აი, რა კარგად მოიფიქრეს, იცოდნენ, რომ ჩვენ წესიერები ვარ და გაუხარდათ, რომ ქალიშვილი წარმატებით გაათხოვეს და ბედნიერები არიან. ჩვენ კი სხვისი ქალიშვილი უნდა ვარჩინოთ, რთულ სამსახურებში მუშაობით, რომლებიც არ მოგვწონს, მაშინ როცა მისი მშობლები ცხოვრებით ტკბებიან?
ჩემი შვილის ხელფასი მცირეა, რძლის დეკრეტული კი – რაღაც გროშები. თუ ჩვენ შევწყვეტთ ბინის ქირის გადახდაში დახმარებას, ისინი ვერაფერს გააკეთებენ. გვინდა ჩვენს შვილს ვუთხრათ, რომ ბინის ქირას მარტო ჩვენ აღარ გადავიხდით. ან მისი მშობლებიც დაეხმარონ ან არ ვიცი. თუ ვერ გადაიხდიან, ცოლი და ბავშვი მშობლებთან დაბრუნდნენ საცხოვრებლად და ის ჩვენთან დაბრუნდეს, სანამ მისი შემოსავალი არ გაიზრდება. მაგრამ მარტო ჩვენ არ დავეხმარებით.
და ეს პოზიცია „ვისაც აქვს საშუალება ეხმარება, ვისაც დამატებითი ბინა აქვს ეხმარება“- არ იმუშავებს. ბინა ციდან არ ჩამოვარდნილა, ყველაფერზე ვზოგავდით და 10 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში სამსახურებში ვმუშაობდით, რომლებიც არ მოგვწონდა. შეუშვათ ისინი ამ ბინაში, ნიშნავს, რომ სხვის ქალიშვილს თვეში 300 ლარი მივცეთ, ქირის ღირებულება 600 ლარია. წელიწადში მისთვის 3600 ლარის ჩუქება, 10 წელიწადში 36 000 გამოდის – ეს არ გამოდგება.
მაჭანკლებს არ ესმით მინიშნებები, რომ თავადაც უნდა ჩაერთონ დახმარებაში. მაშინ, ნუ გაუკვირდებათ, თუ ქალიშვილი ბავშვთან ერთად მათი კარის ზღურბლზე აღმოჩნდება. როდესაც ბინის ქირის ფულს ვიხდით, ჩვენ ორივეს ვეხმარებით. როდესაც 600 ლარს ვიხდით, გამოდის, რომ 300 ლარს რძალს ვაძლევთ. სხვათა შორის, როცა თავად მძახლები 90-იან წლებში დაქორწინდნენ, მშობლები კარგად დაეხმარნენ. ასევე, ჩვენი მშობლებიც გვეხმარებოდნენ ჩვენ. ასე რომ, გაუგებარია, რატომ გადაწყვიტეს, რომ თუ ისინი დაქორწინდნენ, ახლა თავად უნდა გააკეთონ ყველაფერი.
