ვალერიმ შვილი ბინამდე მიაცილა.
ყოფილი ცოლი, მოულოდნელად, თავად გამოვიდა სადარბაზოში:
-მოიცადე, სალაპარაკო მაქვს.
ვალერიმ გაიცინა:
-რის შესახებ? ალიმენტს დროულად ვიხდი. ბანაკში გაგზავნისა და საზღვარგარეთ წასვლის უფლება მოგეცით. თუ მოგენატრე?
-მომენატრე? რა უნდა მომნატრებოდა? ის, რომ სახლში მხოლოდ ღამის გასათევად მოდიოდი? თუ ის, რომ განქორწინების შემდეგ ჩვენი შვილი უფრო ხშირად გხედავს?
-ნინ, მოდი „წმინდანებსა და ცოდვილებს” ნუ ვითამაშებთ. მითხარი, რა გინდოდა?
ყოფილმა მეუღლემ ბინის კარი მიხურა და ვალერის მიუახლოვდა:
-გავიგე, რომ ბინა გიყიდია.
კაცმა გაიცინა:
-ქალაქი კი არა, სოფელია. სხვას რას ამბობენ?
-იმას, რომ ბინა დიდია და ახალ სახლში.
-და რა?
-მაინტერესებს, ამდენი ფული ასე სწრაფად როგორ გამოიმუშავე? როცა ვშორდებოდით, არაფერი გქონდა. ჩვენ კი მხოლოდ ერთი წელია, რაც დავშორდით!
-დედაჩემის და ჩემი ბინა გავყიდე, დავამატე, რასაც ერთი წლის მანძილზე ვაგროვებდი და ვიყიდე. ფულის უმეტესი ნაწილი დედამ მომცა. ზოგადად, კარგად გამოვიდა. ქორწინებაში კი ფული სად მიდიოდა – შენ ჩემზე უკეთ იცი.
ნინამ ხელი გაიქნია:
-კარგი, თავს ნუ ისაწყლებ, ვალერი. განქორწინების დროს თანხა დამალე, არა?
-ოჰო, რა პრეტენზიებია! თითქოს არ იცოდი, რამდენს გამოვიმუშავებდი.
-მაგრამ, როგორც ჩანს კარგად არ ვიცოდი და ამიტომაც გეკითხები.
-რა მიზნით? წილი გინდა?
-მე? – გაეცინა ნინას. – ნამდვილად, არა. შენგან ქორწინებაშიც კი არ მიმიღია რაიმე კარგი და განქორწინების შემდეგ რას უნდა ველოდო? მაგრამ შენს ვაჟზე უნდა იფიქრო. შეგიძლია მას წილი გამოუყო ბინაში. ის მალე სრულწლოვანი გახდება.
ვალერი დაფიქრდა.
-შეიძლება, შენ მართალი ხარ, მაგრამ რა გვეჩქარება? შენ ის წამართვი. ალიმენტს იღებ, საცხოვრებლით ის უზრუნველყოფილია.
-ნაქირავებით? რა ამბობ, ვალერი! შენ გაქვს რეალური შესაძლებლობა, გააკეთო რაიმე მართლაც ღირებული შენი შვილისთვის. და რეგისტრაციაც ქალაქში უკეთესია, ვიდრე რეგიონში.
-მოვიფიქრებ.
იმავე საღამოს ვალერი თავისი ბინის პირველ სართულზე არსებულ შეუმჩნეველ კარში შევიდა, რომელზეც მხოლოდ „ადვოკატი“ და სამუშაო საათები ეწერა.
მეორე დღეს ყოფილმა ქმარმა ნინას დაურეკა:
-ვიფიქრე და გადავწყვიტე, რომ შენ მართალი ხარ. ლაშას ესაჭიროება უძრავი ქონება ქალაქში. მე მზად ვარ, მას ჩემი ბინის ნახევარი მივცე.
-მშვენიერია! ჩუქებას აპირებ?
-კი, ყველაფერს თავად მოვამზადებ და დაგირეკავთ.
-მაშინ წავალ და ლაშას გავახარებ.
-არაა საჭირო ნინ. მოვალ და თავად გავახარებ.
-სამართლიანია.
-მაშინ შაბათამდე.
ერთი კვირის შემდეგ
ნინამ ბავშვის მამას დაურეკა:
-ვალერი, საბუთები გააფორმე? სახლის პატრონს უკვე ვუთხარი, რომ გადავდივართ.
ქმარი სიცილს ძლივს იკავებდა, მაგრამ საკმაოდ სერიოზულად უპასუხა.
-ყველაფერი კარგადაა. ბინა უკვე ლაშასია.
-მაგრამ გარიგება ხომ არ შემდგარა?
-არა, მაგრამ არ ინერვიულო.
-მაშინ რატომ ამბობ, რომ „ყველაფერი კარგადაა“?
-რატომაც არა? ჩემს შვილს აქვს წილი ბინაში.
-შეგიძლია ამიხსნა? როგორ შეიძლება ჰქონდეს მას წილი, როდესაც მე გარიგებაზე არ ვყოფილვარ.
-და შენ არც ხარ საჭირო გარიგებაში.
-ისევ მატყუებ რაღაცას?
-თუ ლაშა უკვე 18 წლისაა, მაშინ შენ მას აღარ სჭირდები.
-ვალერი, ჩვენი ბიჭი 13 წლისაა. თავი რამეს ხომ არ მიარტყი?
-ვიცი. და ამიტომ მას წილს მაშინ მივცემ, როცა 18 წლის გახდება.
პაუზა.
-ანუ ახლა არაფერს არ აჩუქებ?
-არა, რადგან მაშინ შენი საკითხის მოგვარებაც მოგვიწევს. შენ ხომ წილი შვილისთვის კი არა, არამედ საკუთარი თავისთვის გინდა. აგერ უკვე ნივთებიც ჩაგილაგებია. ძალიან აჩქარებულხარ!
-ანუ 18 წლამდე ჩვენს შვილს საცხოვრებელი არ ექნება?
-თუ არაფერს არ ვუყიდით, მაშინ არა.
-და თუ მოკვდები? ჩვენთან კაცები ადრე ამთავრებენ სიცოცხლეს.
-ამ შემთხვევაში ლაშა ჩემი პირველი პირის მემკვიდრე იქნება. შენგან განსხვავებით. და კამათის თავიდან აცილების მიზნით, მე ანდერძი შევადგინე, რომლის მიხედვითაც ის მიიღებს ჩემი ბინის ნახევარს.
ამჯერად პაუზა ძალიან გრძელი იყო.
-შენ არ გიყვარს შენი შვილი, ვალერი. ოჰ, როგორ არ გიყვარს…
-ვნახოთ, შენ როგორ გიყვარს. არ დაგავიწყდეს, რომ ლაშა მალე 14 წლის გახდება და მას უკვე შეუძლია თავად აირჩიოს, ვისთან უნდა ცხოვრება. და ყველაფერი შეიძლება შენს სასარგებლოდ არ წარიმართოს. ასე რომ, კარგად!
ერთი წლის შემდეგ, სასამართლომ, ბავშვის სურვილის გათვალისწინებით, მის მეურვედ ვალერი დანიშნა.
მამამისს საცხოვრებელი პირობებიც უკეთესი ჰქონდა და დამამთავრებელ კლასებში ლაშა ქალაქში აპირებდა სწავლას – იქ მომზადება უკეთესი იყო.
მაგრამ ლაშა იქამდე ვერ მიიღებს ბინაში წილს, სანამ 18 წლის არ გახდება. მხოლოდ რეგისტრაციას.
