ორი თვის წინ
ანას სამუშაო კვირის შემდეგ გატოკება უჭირდა. დიახ, ოფისში მუშაობაც შეიძლება იყოს ძალიან დამღლელი.
მაგრამ იგი თითქმის ვალდებული იყო ეპასუხა დედის ზარზე.
-დიახ, დედა, გამარჯობა!
-გამარჯობა! როგორ ხარ? რემონტი არ დაგიწყია?
-დედა, სამსახურის მერე ფეხებს ძლივს ვამოძრავებ, რა რემონტი?
-ანა, მაინც რატომ გაურბიხარ რემონტის თემას? თითქმის სამი წელია ბინაში ცხოვრობ. თავიდან თქვი, რომ ფულს ზოგავდი. თუმცა, შეგეძლო სესხის აღება და რემონტის სწრაფად გაკეთება. ახლა, როდესაც ფული გაქვს, არ გაქვს დრო და ენერგია. და საუბარი შენს ბინაზეა!
-დედა, ბინა ჩემი არ არის, შენია. უკვე ოთხია წელია შენც არიდებ თავს ბინის გადაფორმებაზე საუბარს. თუმცა, თითქოს მე მაჩუქე!
-არ მენდობი თუ რა? საკუთარ დედას?
-გენდობი, მაგრამ ეს არ მმატებს ძალებს რემონტისათვის.
-გასაგებია. ოღონდ გაითვალისწინე: თვის ბოლომდე თუ არ დაიწყებ, მოვალ და ამ საკითხს თავად მოვაგვარებ. გაიგე?
-ჰო. კარგი დედა. ახლა ვიძინებ. მართლა არ მაქვს ძალა.
ერთი თვის წინ
როცა დედა გირეკავს სამსახურში, აუცილებლად უნდა უპასუხო.
-დიახ დედა. მოხდა რამე? თუ ისევ რემონტზე უნდა ვილაპარაკოთ?
-რა რემონტი. უბედურება ტრიალებს!
დედის ხმის ტემბრიდან ანა მიხვდა, რომ რაღაც საშინელი მოხდა.
-რა მოხდა? მამას დაემართა რამე?
-ირა დეიდა… – თითქმის ტიროდა დედა.
ანა საგონებელში ჩავარდა. ვერ იხსენებდა, ვინ იყო ირა დეიდა. და რატომ არის დედა ასეთი განერვიულებული ვინმე ირა დეიდას გამო.
-დედა, ვინ ირა დეიდა?
-რა, არ გახსოვს? მამაშენის ბიძაშვილია!
-გამახსენდა! და რა მოუვიდა? გარდაიცვალა?
-არა, მაგრამ შეიძლება. მისმა ქალიშვილმა დამირეკა, ნათიამ. ის და მისი ორი ძმა ახლა საავადმყოფოში იმყოფებიან. ირა დეიდას გულმა შეაწუხა. ექიმებმა წინასწარ განაცხადეს, რომ ოპერაცია დასჭირდება. და რადგან ეს გადაუდებელია, გადახდა მოუწევს. ოთხი ათასი სჭირდება.
-გამოდის, რომ ირა დეიდა ცოცხალია?
-კი, მაგრამ მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ოპერაციას გაიკეთებს!
-და? რაშია პრობლემა?
-შენ ჯერ არ დაგიწყია რემონტი, არა? – იკითხა დედამ მოულოდნელად.
-არა. და რის თქმა გინდა?
-შესანიშნავია. რეკვიზიტებს გამოგიგზავნი და ფულს გადარიცხავ. არა! შენი ტელეფონის ნომერს ნათიას გადავცემ და ის დაგირეკავს. ყველაფერს გეტყვის და რეკვიზიტებსაც გამოგიგზავნის.
-რეკვიზიტებს? რისთვის?
-ფულის გადმოსარიცხად, სხვა რატომ? – უპასუხა გაღიზიანებულმა დედამ.
-ფულის? რისთვის?
-ირა დეიდას მკურნალობისთვის.
-მე რატომ? – ავტომატურად წამოსცდა ანას.
-როგორ თუ „მე რატომ?“ – აღშფოთდა დედა. – ირა დეიდა ჩვენი ნათესავია და უნდა დავეხმაროთ! ნუთუ, ეს აშკარა არ არის?!
ანა კვლავ ჩავარდა ისეთ მდგომარეობაში, როდესაც არ იცოდა და არ ესმოდა როგორი რეაქცია უნდა ჰქონოდა მოსმენილზე.
-ანა, აქ ხარ? კარგი, მიდი. ნათია დაგირეკავს.
სწორედ ამ დროს მოვიდა ქალიშვილი გონს:
-დედა, მაცადე! არ მესმის, რატომ უნდა მივცე ფული. ირა დეიდას სამი შვილი ჰყავს. ყველა მუშაობს, რამდენადაც მე მესმის. მე კი მისი ბიძაშვილის შვილი ვარ.
-ანა, ახლა ამის გარკვევის დრო არ არის, ვინ უნდა მისცეს ფული! შენ გაქვს ეს თანხა, რაც ნიშნავს, რომ შეგიძლია მისცე.
-მაგრამ ვერანაირ ლოგიკას ვერ ვხედავ. ფული რომ მაქვს, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ვიღაცას უნდა მივცე!
-ვიღაცას კი არა, არამედ ირა დეიდას – მკურნალობისთვის!
-დედა, ფული მისმა შვილებმა შეაგროვონ. მე ზედმეტი ოთხი ათასი არ მაქვს. სამი წელი ვაგროვებდი!
-ანუ ფული გენანება ირა დეიდას მკურნალობისთვის? ქაღალდს უფრო მეტად აფასებ, ვიდრე ადამიანის სიცოცხლეს?
-ეს, ირა დეიდას შვილები იქცევიან ასე. და არა მე.
-მათ ფული არ აქვთ! ამიტომ დამირეკა ნათიამ!
-სესხი აიღონ. ის ხომ მათი დედაა!
-რატომ უნდა აიღონ სესხი, როდესაც შენ შეგიძლია მიცემა? მოგვიანებით დაგიბრუნებენ.
-დედა, სად წერია, რომ მე ფულს ყველას ვურიგებ? რა თავხედი მანიპულაციებია?!
-გასაგებია. სამწუხაროა, რომ ჩემი ქალიშვილი ხარ. ირა დეიდა თუ გარდაიცვლება, ეს შენს სინდისზე იქნება.
-ეს იმათ სინდისზე იქნება, ვინც ვერ შეძლო დედის გადარჩენა.
ამ უკიდურესად უსიამოვნო საუბრის შემდეგ დედა და ყველა ნათესავი მოულოდნელად ჩამოშორდნენ ანას. გოგონა თანდათან დამშვიდდა და ცხოვრების ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა.
მან ისევ დაიწყო შპალერებისა და სანტექნიკის დათვალიერება თავისი ბინისთვის, დედასთან შერიგების მიზნით.
ამ საუბრიდან ორი კვირის შემდეგ დედამ დარეკა.
-ორი კვირა გაქვს ბინის დასაცლელად.
-დედა, რა მოხდა? ჩემი გასახლება გადაწყვიტე?
-კი, შენ ამ ბინაში აღარ ცხოვრობ.
-რატომ?
-იმიტომ, რომ ჩემი ქალიშვილი აღარ ხარ.
ამ დროს ანა მიხვდა, რა ხდებოდა:
-დედა, ნუთუ ირა დეიდას ფულის გამო? სხვათა შორის, როგორ არის?
დედის ხმა კიდევ უფრო ცივი გახდა:
-ყველაფერი კარგადაა. ოპერაცია წარმატებით დასრულდა.
-ფული ვინ მისცა?
-ეს შენ არ გეხება. ჩვენი ოჯახის საქმეები ახლა საერთოდ აღარ გეხება.
-ოჯახური წრიდან გადამაგდე?
-შენ თვითონ გადაიგდე საკუთარი თავი.
ანამ არ უპასუხა. ტუჩზე იკბინა, მთავარი კითხვის დასმის ეშინოდა. მაგრამ მაინც საჭირო იყო გარკვევა:
-ანუ შემიძლია დაივიწყო ბინის ჩემს სახელზე დარეგისტრირება?
-შენ არ იმსახურებ ამ ბინას!
ანამ ამოისუნთქა. მისთვის ეს გადაწყვეტილება მოულოდნელი არ ყოფილა, მაგრამ გულში მაინც იმედოვნებდა, რომ ეს არ მოხდებოდა. ახლა კი შეეძლო ეთქვა, რასაც ფიქრობდა. დასაკარგი არაფერი ჰქონდა.
და ამიტომ თქვა:
„დედა, იმ ბინიდან მაგდებ, რომელზეც ამტკიცებდი, რომ მაჩუქე, მაგრამ მთელი სამი წლის განმავლობაში უარს ამბობდი ჩემს სახელზე დარეგისტრირებაზე? და ამავე დროს მაიძულებდი, რომ რემონტი გამეკეთებინა. და როცა უარი გითხარი, გადაწყვიტე ფული სხვა გზით გამოგეტყუებინა. ასე რომ, დედა. ეს შენ არ იმსახურებ ჩემს დედობას! როგორც ხედავ, სწორად მოვიქეცი, რომ რემონტი არ დავიწყე!
საუბრის დამთავრების შემდეგ ანას მაშინვე ცრემლები წამოუვიდა. ოღონდ არა წყენის, არამედ ბრაზის გამო. დედაზე, ყველა ნათესავზე, საკუთარ თავზე.
კარგია, რომ ფული მაინც დარჩა.
ერთი თვის შემდეგ, ანამ უკვე იყიდა ბინა ახალმშენებარეში შეღავათიანი პროგრამით, რომელსაც მშენებელმა „საპროცენტო განვადება“ უწოდა.
ფაქტობრივად, ეს ჩვეულებრივი სესხი იყო, მაგრამ პროცენტის გადახდა გადაწეული იყო სახლისა და ბინის ჩაბარებამდე.
გოგონას სწორედ ეს სჭირდებოდა – სანამ მშენებლობას დაასრულებდნენ და ბინას გადასცემდნენ, მან შეძლო უფრო მომგებიანი სამსახურის პოვნა და ახლა შეეძლო მშვიდად ყოფილიყო.
უფრო მეტიც, ბინა ბარდებოდა კარგი მოპირკეთებით, რაც იმ პერიოდისთვის იდეალური იყო.
ოჯახის წევრები სრულიად აიგნორებენ ანას და არც ერთხელ არ დაურეკავთ. გოგონასაც დაავიწყდა ყველა და ყველაფერი. მას აქვს საკუთარი ცხოვრება, რომელიც მოითხოვს ყველა რესურსს.
დანარჩენები დაელოდებიან.
