ხუთი წლის წინ
აკაკი და სერგო ორი საათის განმავლობაში არწმუნებდნენ დედას:
-დედა, რატომ რისკავ ასე? თუ იქ ცხოვრება გინდა, იქირავე ბინა ექვსი თვით, დააკვირდი. ამ ბინას ახლავე ნუ გაყიდი.
-მე ყველაფერი გადავწყვიტე. მამათქვენის სიკვდილი ჩემთვის ძალიან დიდი დარტყმაა. ეს ბინა მას მაგონებს.
-დედა, მაგრამ წასვლა არ არის საუკეთესო გზა მწუხარების დასაძლევად. იქ მარტო იქნები, აქ კი – ჩვენ ვართ და არსად წასვლას არ ვაპირებთ!
-თქვენგან აქაც ვერ ვეღირსები დახმარებას! ასე რომ, არანაირი განსხვავება არ იქნება. სამაგიეროდ, იქ ბოსტანი მექნება.
-ბოსტანს აქ გიყიდით, სხვაგან გადასვლა რა საჭიროა?
-მე უკვე ყველაფერი გადავწყვიტე, – ჯიუტად ამტკიცებდა დედა. -რატომ მეწინააღმდეგებით? ამ ბინას გავყიდი და იქ ვიყიდი. ფულსაც მოგცემთ. დასაწყისისთვის კონკრეტული თანხა მაინც გექნებათ.
ვაჟებმა ერთმანეთს გადახედეს. რის გაკეთება შეეძლოთ? მამის გარდაცვალების შემდეგ ბინის ერთპიროვნული მესაკუთრე დედა გახდა – მამამ დიდი ხნის წინ დაწერა ანდერძი.
მოხუცი ქალის დარწმუნება, რომელმაც ორი თვის წინ ქმარი დაკარგა, უიმედო საქმე იყო.
-დედა, – ბოლო მცდელობა გააკეთა აკაკიმ. -კარგი, ჩემს ქორწილამდე მაინც მოიცადე, შემდეგ კი ყველაფერს აწონ-დაწონი და გადაწყვეტ.
-ეს შესაძლებელია, – დაეთანხმა დედა. – მაგრამ მე ხვალიდან დავიწყებ გაყიდვას, დრო რომ არ დავკარგოთ.
ოთხი წლის წინ
ნინამ კრიტიკულად შეათვალიერა ოთახი.
-ეს ავეჯი ბინის გასაქირავებლად საკმარისია? შენ ხომ დიდი ხნით აპირებ გაქირავებას.
-ნორმალურია, – უპასუხა აკაკიმ. – თუ რამე დასჭირდებათ, დავამატებთ. ფული სხვა რამისთვისაც გვჭირდება.
ამ სიტყვებით მიუახლოვდა ცოლს და მომრგვალებულ მუცელზე გადაუსვა ხელი.
-მართალია, – გაიღიმა ნინამ.
-კარგი, წავედით. განცხადება გამოვაქვეყნე, იმედია მალე გაიყიდება.
-დედას უთხარი, რომ მისი ფულით ბინა იყიდე?
აკაკიმ წარბები შეჭმუხნა:
-ჯერ არა. და ფული მთლიანად მისი არ არის. რომ არა მამაჩემის ანდერძი, მე და სერგოს 1/6 შეგვხვდებოდა. ეს არ შეედრება იმ თანხას, რაც დედაჩემმა მოგვცა. მაგრამ მაინც…
-ვფიქრობ, უსამართლოდ საუბრობ. მას შეეძლო, საერთოდ არაფერი მოეცა.
-შეეძლო, – თავი დაუქნია ქმარმა. – და მე მადლობელი ვარ მისი ამ ფულისთვის, გულწრფელად. მართალია, მცირე სესხიც დამჭირდა, მაგრამ საკუთარი სახლის ყიდვა შევძელი. მაგრამ მისი სხვა ქალაქში გადასვლა… ეს მაინც არ მესმის. თუ ამ ბინაში ცხოვრება არ შეეძლო, მაშინ სხვა ბინაზე გადაეცვალა, მაგრამ აქ ყოფილიყო, ჩვენთან! ასე კი, მან ოთხოთახიანი ბინა, ოროთახიან ბინაზე გადაცვალა. მართალია, ფული თვითონაც წაიღო და ჩვენც მოგვცა. მაგრამ მაინც, ძალიან… უცნაურია.
-გეთანხმები, – თავი დაუქნია ნინამ. – წავიდეთ, უკვე მოსაღამოვდა.
6 თვის წინ
აკაკიმ მანქანა სახლთან გააჩერა და გადასვლას აპირებდა, მაგრამ ამ დროს დაურეკეს.
მამაკაცმა ეკრანს დახედა და მანქანის კარი ისევ მიხურა, მოხერხებულად დაჯდა და ზარს უპასუხა.
-გამარჯობა დედა. მოხდა რამე?
-როგორ ხარ? ჩემი შვილიშვილი როგორ არის? ნინა?
-ყველაფერი კარგადაა. შენ როგორ ხარ?
-ოჰ, თავს ცუდად ვგრძნობ. ძალიან ცუდად, აკაკი.
-დედა, რა მოხდა?
-აქ მოწყენილი ვარ. და მართლაც, რა უნდა ვაკეთო? ბოსტანში საქმე მთელი წლის განმავლობაში არ არის. ზამთარში აქ საერთოდ მოსაწყენია. ჩემთვისაც კი
-დედა, რამდენიმე წელია მანდ ცხოვრობ და ახლა გახდა მოსაწყენი?
-ალბათ, – სევდიანი ხმით უპასუხა დედამ. აქ თავს ძალიან მარტოდ ვგრძნობ.
აკაკიმ ამოიოხრა. უკვე ორიოდე წელია დედა მარტოობაზე ლაპარაკობს. მას მხოლოდ მოსმენა სჭირდებოდა. ეს უკვე ბევრჯერ მომხდარა.
მაგრამ არა ამჯერად.
ამასობაში დედამ განაგრძო:
-მოკლედ, დავფიქრდი და გადავწყვიტე, რომ აქედან წამოსვლა მჭირდება.
-სად უნდა წახვიდე?
-თქვენთან?
-ანუ წამოსვლა გინდა, რადგან მოწყენილი ხარ? – დააზუსტა ვაჟმა.
-თქვენ შორს ხართ. შვილიშვილები ჩემთან არ მოგყავთ!
-დედა, როდის? მანქანით შენთან მოსასვლელად ნახევარი დღე მჭირდება. ამისთვის მთელი უქმეები დამჭირდება.
-მეც ამას ვამბობ. მოკლედ, ყველაფერი გადავწყვიტე – ექვს თვეში, ოქტომბრის ბოლო დღეებში, თქვენთან გადმოვალ.
-ჩვენთან? – გაუკვირდა აკაკის. – სად ჩვენთან? დედა, ჯერ უნდა მოვემზადოთ, შენთვის ბინა ვიპოვოთ.
-ბინა? – გაუკვირდა დედას. – რა ბინა?
-სადაც იცხოვრებ. აქ გასაქირავებელი ბინები არც ისე ბევრია, მაგრამ უნდა შევარჩიოთ, რომ მოგეწონოს.
-აკაკი, ნაქირავებ ბინაში უნდა დამასახლო?
-კი. ფული ხომ გაქვს ამისთვის?
-მე? საიდან? მე საერთოდ არ ვგეგმავდი სხვის ბინაში ცხოვრებას!
-მაშ სად? – გულწრფელად გაუკვირდა ვაჟს.
-შენს ბინაში მინდა ცხოვრება.
უხერხული პაუზა ჩამოვარდა.
-ჩემს ბინაში? – უპასუხა ბოლოს აკაკიმ. – დედა, ის ბინა გაქირავებულია.
-გამოასახლე მოიჯარეები.
– არა, დედა. თითოეული ლარი გვჭირდება. ხომ იცი, რომ მეორე შვილის გაჩენის მოლოდინში ვართ და თანხებს ვზოგავთ.
-აკაკი, მე შენი დედა ვარ! შენ უნდა მიმიღო!
-სერგოსთან რატომ არ მიდიხარ? ის მარტო ცხოვრობს!
-რა გავაკეთო იმ ბინაში ზრდასრულ შვილთან ერთად? ის დასაქორწინებელია, თავისი ცხოვრებით ცხოვრობს. მე შენთან მინდა ცხოვრება.
-დედა, ეს შეუძლებელია. ნინა მალე იმშობიარებს, ჩვენ მის ბინაში ვცხოვრობთ. ასევე ერთოთახიანში. ასე რომ, ჩვენ ყველაფერი გათვლილი გვაქვს. და ზოგადად გვინდოდა…
-აკაკი, მესმის, – შეაწყვეტინა დედამ. -აღარ გჭირდები. აბა, რა – ბინის ფული მოგეცი. ახლა კი, მაგდებ. ყველაფერი გასაგებია.
აკაკი დიდხანს იჯდა მანქანაში და ცდილობდა მოსმენილის გადახარშვას.
მან იცოდა, რას იტყოდა ნინა. და ის დაეთანხმება მას. მათ ჰქონდათ სტრატეგია და მას უნდა მიჰყოლოდნენ.
ჩვენი დღეები
დედამ ოთახის კარი გააღო და აკაკი შეუშვა.
-სერგო ნახე? ამ წუთას გავიდა?
-არა, ერთმანეთს ავცდით. აბა, როგორ მოეწყვე?
-შენ რა გადაწყვიტე?
აკაკი ოთახში ერთადერთ სავარძელში ჩაჯდა და დაელოდა სანამ დედა საწოლის კიდეზე ჩამოჯდებოდა და მერე უპასუხა.
-დედა, ჩემს ბინაში ვერ დაგასახლებ, იმიტომ რომ არ მაქვს.
-როგორ? – ვერ გაიგო დედამ.
-გავყიდე. მე და ნინამ ერთი თვის წინ ოროთახიანი ბინა ვიყიდეთ.
-რა? სერიოზულად?! მე ხომ გითხარი, რომ იმ ბინაში მინდოდა ცხოვრება, რომელიც ჩემი მოცემული ფულით იყიდე? გამოდის, რომ შენ საერთოდ არ გიყვარს დედა?
-დედა, ბინა ჩემია. და ჩვენ დიდი ხნის წინ გადავწყვიტეთ, რომ ჩვენს ბინებს გავყიდიდით და ერთობლივ საცხოვრებელს ვიყიდიდით იპოთეკის გარეშე. მალე მეორე შვილი გვეყოლება. ერთოთახიან ბინაში ვერ მოვთავსდებით.
-იპოთეკა უნდა აგეღო! თქვენი პირადი ქონება არ უნდა გაგეყიდათ!
-და მარტოს უნდა მეხადა, როცა ნინა დეკრეტულ შვებულებაში გავიდოდა? ეს რთული იქნებოდა. და მხოლოდ ერთ-ერთი მეუღლის ბინის გაყიდვა ერთობლივი საცხოვრებლის შესაძენად – არასწორია.
-ჩემზე არ დაფიქრებულხარ? – გაბრაზდა დედა. ნუთუ არ გესმის, რომ ამ ქალაქში მინდა ცხოვრება! თქვენ ამის შესაძლებლობა წამართვით.
-დედა, ამის შესაძლებლობა თავად წაართვი საკუთარ თავს, როცა ხუთი წლის წინ ეს გადასვლის ამბავი წამოიწყე. მაშინ არ წამოგიყენებია პირობა, რომ ეს ბინები შენთვის უნდა შეგვენახა.
-მაშინ იყო – მაშინ. ახლა კი ერთი მარტო ცხოვრობს თავის ბინაში. მეორე კი ბინას აქირავებდა, მაგრამ როგორც კი დედამ მოინდომა იქ ცხოვრება, მაშინვე გაყიდა.
-დედა სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ. ჩვენ ბინების გაყიდვა დიდი ხანია გვინდოდა, ასე რომ, ეს შენთან არანაირად არ არის დაკავშირებული.
-ახლა რა ვქნა? – ტიროდა დედა.
აკაკი ძლივს იკავებდა თავს, რომ თავადაც არ ატირებულიყო.
-ჩვენს ქალაქში გადმოსვლის ერთადერთი ვარიანტი ის არის, რომ ის ბინა გაყიდო და აქ იყიდო.
-არა! – თავი გააქნია დედამ. – იქ ბოსტანი მაქვს. ექვსი თვე იქ უნდა ვიცხოვრო.
-მაშინ აქ იქირავე და გაზაფხულზე იქ დაბრუნდი.
-არ მინდა ბინის დაქირავება ჩემს მშობლიურ ქალაქში! და რა აზრი აქვს? შენ მაინც არ დამეხმარები!
-სახლში დაბრუნდი, – უპასუხა აკაკიმ უკვე გაღიზიანებულმა. – და თუ მართლა გინდა ჩვენთან გადმოსვლა, ის ბინა უნდა გაყიდო. სხვა ვარიანტი არ არსებობს.
-ამის გაკეთება უთქვენოდაც შემიძლია. შვილები რისთვის მყავს? თქვენგან მხოლოდ პრობლემებია!
-დედა, ჩვენ ნუ გვადანაშაულებ.
-აი, ასე! გაზრდი შვილებს, აძლევ მათ მთელ ცხოვრებას და მერე გეუბნებიან: „დედა, შენთვის ბინა არ გვაქვს!“
-კარგი, წავალ, – წამოდგა ვაჟი და ოთახის კარი გააღო. – თუ სადგურამდე მიყვანა დაგჭირდება, დამირეკე.
-თვითონ მივალ!
აკაკიმ მხრები აიჩეჩა:
-მაშინ მშვიდობით.
დედა დარჩა იმავე ქალაქში, სადაც ხუთი წლის წინ გადავიდა საცხოვრებლად. ამის შემდეგ მისი და მისი ვაჟების იშვიათი სატელეფონო საუბრები მთლიანად გაქრა. ამ უკანასკნელების მიერ კომუნიკაციის გაგრძელების ყველა მცდელობის მიუხედავად.
თითოეული მხარე თავს სწორად მიიჩნევდა და მეორე მხარეს ადანაშაულებდა. თუმცა, ახალი არაფერია.
