მე და ჩემი მეუღლე ჯერ კიდევ სკოლიდან ვიცნობთ ერთმანეთს. უფროს კლასებში ერთმანეთს ვხვდებოდით. რამდენჯერმე დავშორდით, მაგრამ შემდეგ ისევ შევრიგდით, ერთმანეთის გარეშე ცხოვრება არ შეგვეძლო. ჩემი ქმრის დედას (დედამთილს) დაახლოებით 10 წელია ვიცნობ. საბოლოოდ დავქორწინდით, მოგვიანებით კი ქალიშვილი შემეძინა.
ჩემი დედამთილი არასდროს ერეოდა ჩვენს ოჯახში. ერთმანეთს იშვითად ვხვდებოდით, შესანიშნავი ურთიერთობა გვქონდა, ყველაფერი კარგად იყო. „ჯოჯოხეთი“ მაშინ დაიწყო, როდესაც მან ჩემი ორსულობის შესახებ შეიტყო. პატარა გოგოსავით დამიწყო კონტროლი, მწნილებს „სათლებით“ ატანდა ჩემს ქმარს, თუმცა არაერთხელ მითქვამს, რომ მჟავე არ მინდოდა. ის ჩვენთან გაფრთხილების გარეშე მოდიოდა მზა საკვებით, თუმცა მე თვითონ ვამზადებდი ყველაფერს, რაც მინდოდა. დანარჩენ ყველაფერსაც თავად ვაკეთებდი, კარგი ორსულობა მქონდა.
არ ვიცოდი, სად წამეღო მისი საჭმელი, რომ აღარაფერი ვთქვათ იმ ფაქტზე, რომ მაინცდამაინც არც მომწონდა. დილით ვიღვიძებდი და ზუსტად ვიცოდი რა მინდოდა. ორსულობის დროს, სურვილები ხშირად იცვლება. ქმარი ცდილობდა მისთვის ამ ყველაფრის ახსნას, მაგრამ ის ისე იქცეოდა, როგორც უნდოდა. ვიმშობიარე და საერთოდ ვინანე, რომ ბედი ამ ოჯახს დავუკავშირე. ჩემი დედამთილი ძალიან შეიცვალა.
ცდილობს გააკონტროლოს ყველა და ყველაფერი. მას სურს იცოდეს სად მივდივართ, რატომ მივდივართ ბავშვთან ერთად და რატომ მივდივართ იქ, რა აცვია ბავშვს, წავიღეთ თუ არა საჭმელი ქალიშვილისთვის და კონკრეტულად რა წავიღეთ, გავიყოლეთ თუ არა საფენები, რატომ ჩავაცვით ბავშვს მსუბუქად. მოკლედ, რაღაც საშინელებაა. რეკავს დღეში 5-6-ჯერ ყოვლისმომცველი კითხვებით, რჩევებით და რეკომენდაციებით.
ის ბავშვის მასთან წაყვანას თითქმის ყოველ მეორე დღეს ითხოვს და ამ ყველაფერს ერთგვარი მბრძანებლური ტონით აკეთებს: „თქვენ წადით მაღაზიაში თქვენს საქმეებზე, ბავშვი კი ჩემთან მოიყვანეთ, იქ რა უნდა აკეთოს.“ ბავშვი მასთან, რა თქმა უნდა, მიგვყავს, თავადაც მოდის ჩვენთან, მაგრამ გონივრულ ფარგლებში. ასეთი თავხედური მოთხოვნების შემდეგ ჩემს ქმარს ვეუბნები, რომ ბავშვი თან უნდა წაიყვანოთ, გუშინ ბებიასთან უკვე იყო, მინდა, რომ მაღაზიებს შეეგუოს და „ველურივით“ არ იყოს.
ჩემი დედამთილი შვილიშვილზე და დედაჩემზე ეჭვიანობს. ჩვენთან თუ მოდის დედაჩემი, ან ჩვენ თუ მივდივართ მასთან, მაშინვე სვამს მილიონ კითხვას სერიიდან: რისთვის მიდიხართ, რამდენი ხნით მიდიხართ, ახლახან ხომ იყო მოსული, ბავშვმა ღამე სხვის სახლში რატომ უნდა გაათიოს, ჩემთან როდის მოხვალთ? დედამთილი ჩვენგან ორი გაჩერების მოშორებით ცხოვრობს. ჩემი ქმარი პერიოდულად მიდის მასთან სადილზე, შვილიშვილს კი საკმაოდ ხშირად ხვდება. არ მესმის კიდევ რა უნდა?
ცოტა ხნის წინ მან დაიწყო ჩივილი, რომ მარტო მოწყენილია. ამბობს: „თქვენი ბინა გააქირავეთ და ჩემთან გადმოდით საცხოვრებლად. მინდა ვხედავდე, ჩემი შვილიშვილი როგორ იზრდება“. მთელი ძალით ვიკავებ თავს, უკვე „ვკანკალებ“ მის გამო. ქმარს მაშინვე ვუთხარი: „თუ გინდა დედასთან ცხოვრება, იქ მარტომ იცხოვრე. დედაჩემს ასევე სურს შვილიშვილის გაზრდა, მაგრამ ასეთ რამეს არ გვთავაზობს“. ჩემი ქმარი ამ სიტუაციაში ნეიტრალიტეტს ინარჩუნებს, დიდად არ რეაგირებს და თვლის, რომ უფრო მარტივად უნდა მივუდგეთ ყველაფერს.
მას სურს ყველგან იყოს ჩვენთან ერთად: ბავშვთა ტანსაცმლის მაღაზიაში წასვლისას და ეტლით გასეირნებისას. ვუთხარი, რომ მეგობართან ერთად ვსეირნობ, მაგრამ ის ფიქრობს, რომ მასთან ერთად უნდა ვისეირნო. ჩემს ქმარს ყველაფერი ესმის და ხვდება, თანამიგრძნობს, მაგრამ არაფერს აკეთებს ამ კონფლიქტური სიტუაციების მოსაგვარებლად. მე უკვე ფსიქოლოგიურად მზად ვარ განქორწინებისთვის. ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ 10 წლის ვარ და ყოველ ნაბიჯზე ანგარიშები უნდა ვაბარო. ის ფიქრობს, რომ მისი დახმარების გარეშე ბავშვის მოვლას ვერ გავუმკლავდები.
